*Σε μια εποχή που οι καρδιές
έχουν κλειδώσει και λειτουργούν όλα συμφεροντολογικά.. σε μια εποχή που ο
κόσμος έχει ξεχάσει τι θα πει πραγματική αγάπη… σε μια εποχή που ο
κόσμος ακόμα και αν λέει ότι πιστεύει στον Θεό, δεν ζει με τον «νόμο»
της αγάπης που μας δίδαξε ο Θεός…
«Να το περάσω ανέπαφα;» ρώτησε η
εργαζόμενη στο κατάστημα. Είναι εκεί που το μυαλό κάνει πίσω στις
συλλογικές μνήμες των προγόνων.Εκεί,στη Σπιναλόγκα των λεπρών, που δεν
τους ακουμπούσε κανείς.
Κάθε μια εβδομάδα ένας άνθρωπος, ο κυρ- Άγγελος, γυρνούσε τις
κατοικίες των λεπρών και στο τσίγκινο τενεκεδάκι που υπήρχε μπροστά στα
σπίτια τους, τους έριχνε λίγα νομίσματα από τους ελάχιστους εράνους που
γίνονταν για τους απόκληρους της ζωής.
«Ανέπαφα,ε;» πρωτορώτησε μόλις μπήκε στη βάρκα για να λάβει
τη διαβεβαίωση ότι μόνο ο ήχος του κέρματος θα ακουγόταν και ο λεπρός δε
θα έπαιρνε τα χρήματα στο χέρι…
Πώς καταλήξαμε έτσι;
Από τις ανέπαφες συναλλαγές στις ανέπαφες καρδιές που ζητούν
λίγη πραγματική αγάπη και επαφή στον αιώνα των πολλών υποσχέσεων και των
ματωμένων ελπίδων.
Θόλωσαν και οι σκιές μας ακόμα αλλά που να το πεις και ποιο
ανίδρωτο αυτί να το ακούσει. Τα συναισθήματα δεν εκφράζονται, δεν
μπορούν να εκφραστούν, αφού δε βιώνονται πρώτα μυστικά στο χώρο της
καρδιάς.
Φουσκώνει ο εγωισμός, βλέπεις, και τα απλά τα κάνει δυσβάστακτα. Ας είναι…
Η κοπέλα ακόμα κοιτούσε απορρημένη με το βλέμμα μιας
υπομονετικής συγκατάβασης της στιγμής. Το ταξίδι της ψυχής, τελικά, δε
γνωρίζει στιγμές και χρόνο.
Νικόλαος Ταμπουρέας – Εκπαιδευτικός
