Συχνά
οι άνθρωποι που θεωρούμε τους εαυτούς μας ενταγμένους στην ζωή της πίστης
παραπονιόμαστε για την κρίση του κόσμου. Θεωρούμε ότι έχει αλλάξει η ζωή, ότι οι
πολλοί σήμερα είναι άπιστοι ή αδιάφοροι, ότι το κράτος δεν ενδιαφέρεται για την
διάσωση της θρησκευτικής μας παράδοσης, ότι ο κόσμος πορεύεται στο κακό. Τα
παραδείγματα πάμπολλα, ιδίως στον χώρο της νεολαίας. Ακόμη κ αν στις μεγάλες
γιορτές του εκκλησιαστικού χρόνου, όπως είναι η Μεγάλη Εβδομάδα και η Ανάσταση,
υπάρχει μία αναζωπύρωση της συμμετοχής στην λατρευτική ζωή της Εκκλησίας,
εντούτοις ο ζήλος χάνεται γρήγορα και επιστρέφουμε στη συνήθη αντιμετώπιση της
πνευματικότητας και της χριστιανικής ζωής. Από λίγο.
Αν
διαβάσουμε όμως με προσοχή τα κείμενα που περιγράφουν την ζωή της πρώτης
Εκκλησίας, θα διαπιστώσουμε έναν ενθουσιασμό, τον οποίο ούτε όσοι θεωρούμε ότι
είμαστε ενεργά μέλη του σώματος του Χριστού μπορούμε να έχουμε. Μοιάζουμε κι
εμείς συχνά με τον απόστολο Θωμά, ο οποίος δεν πείστηκε στον λόγο των υπόλοιπων
μαθητών ότι είδαν τον Χριστό. Στην πρώτη Εκκλησία, εκτός των άλλων, «μάλλον δε προσετίθεντο πιστεύοντες τω Κυρίω
πλήθη ανδρών τε και γυναικών, ώστε κατά τας πλατείας εκφέρειν τους ασθενείς και τιθέναι επί κλινών και
κραβάττων, ίνα ερχομένου Πέτρου καν η σκιά επισκιάση τινί αυτών» (Πράξ. 5, 14-15). «Όλο και περισσότερα
πλήθη από άντρες και γυναίκες πίστευαν στον Κύριο και γίνονταν μέλη της
Εκκλησίας. Ακόμη και στις πλατείες έφερναν τους ασθενείς και τους ξάπλωναν σε
κρεβάτια και φορεία, για να πέσει πάνω σε κάποιους απ’ αυτούς έστω και η σκιά
του Πέτρου όταν αυτός ερχόταν».
Μία
τέτοια πίστη θα θεωρούνταν ανορθολογιστική, μαγική και δεισιδαίμων στους καιρούς
μας. Κι αυτό διότι οι καιροί μας έχουν αποθεώσει την δύναμη του ανθρώπινου νου,
τόσο σε ό,τι αφορά στα επιτεύγματά του και την διευκόλυνση της ποιότητας ζωής,
όσο και αναφορικά με την απομάκρυνσή του από την πίστη στον Θεό και μάλιστα στη
Ανάσταση. Διότι μόνο ο Αναστάς Κύριος δίνει την δύναμη να γίνονται θαύματα.
Μόνο ο αναστάς Κύριος καθιστά την σκιά ενός αποστόλου ικανή να γιατρέψει τους
ανθρώπους. Και είναι στάση ταπεινοφροσύνης η συμπεριφορά των ανθρώπων της
πρώτης Εκκλησίας. Δε θεωρούν τους εαυτούς τους ότι αξίζει να ενοχλήσουν τον
απόστολο για να ζητήσουν την θεραπεία των συγγενών τους. Αρκεί η σκιά του. Η ελπίδα
δεν ζητά προσοχή. Δεν απαιτεί. Δεν μιλά καν. Βγαίνει από την συνάντηση μυαλού
και καρδιάς με την πίστη. Και αφήνεται στα χέρια του Θεού και στην παρουσία των
αποστόλων. Ταυτόχρονα, αυτή η ελπίδα εκφράζεται δημόσια, στις πλατείες. Δεν
κρύβεται. Νικά τον φόβο ότι όποιος
ομολογήσει την πίστη στον αναστάντα Κύριο θα έχει την ίδια τύχη μ’ Εκείνον,
λόγω της μήνιδος των Ιουδαίων. Η πίστη δεν είναι ιδιωτική υπόθεση, αλλά δημόσια
παρρησία και αυτό δείχνει καρδιά αποφασισμένη!
Πριν
λοιπόν απορροφηθούμε από το αίσθημα ότι ο κόσμος έχει χαλάσει, βρίσκεται σε
απόσταση από τον Χριστό και την πίστη, ας κάνουμε στροφή εντός μας και ας
ελέγξουμε τους εαυτούς μας εάν είμαστε σε θέση να θεωρούμε την πίστη στην
Ανάσταση ως βάση για την πορεία της ζωής μας. Αν πιστεύουμε σε έναν Θεό ηθικής,
φιλοσοφίας, παράδοσης, συνήθειας, έτοιμο να εκπληρώσει τα συμφέροντα και τις ανάγκες
μας, έναν Θεό που υπάρχει για μας όταν Τον Χρειαζόμαστε, έναν Θεό που μικρή
σημασία έχει για μας μπροστά στη ασθένεια, στον θάνατο, την ήττα, την απώλεια,
ή στον Θεάνθρωπο Κύριο, ο Οποίος έχοντας αναστηθεί ο Ίδιος μας δείχνει ότι η
πίστη σ’ Αυτόν έχει ήδη φέρει την Ανάσταση και στην δική μας ζωή. Στον
Θεάνθρωπο ο Οποίος μας κάνει να πορευόμαστε εν ταπεινώσει, με επίγνωση ότι δεν
αξίζουμε λόγω τω επιτευγμάτων μας ή της όποιας προόδου ή του ονόματός μας ή της
διακονίας μας στην Εκκλησία την προσοχή Του, αλλά επιλέγουμε να είμαστε κοντά
Του έστω και αφήνοντας την σκιά Του να περάσει από πάνω μας. Και σκιά είναι το
ότι υπάρχει. Και εφόσον υπάρχει, ό,τι μας δίδει ή ό,τι δεν επιτρέπει να
λάβουμε, είναι για μας αρκετό, καθώς γνωρίζουμε ότι μας αγαπά. Αν πιστεύουμε
στον Θεάνθρωπο Κύριο Τον Οποίο δεν ντρεπόμαστε να ομολογήσουμε, δεν βαριόμαστε
να Τον ομολογήσουμε, δεν φοβόμαστε να Τον ομολογήσουμε. Η συμμετοχή μας στην
εκκλησιαστική ζωή είναι ήδη μία ομολογία, όπως και η μετάληψη του Σώματος και
του Αίματός Του, όπως και η τήρηση των εντολών Του. Η ομολογία δεν είναι σημείο
κομπασμού, αλλά σταθερότητας, αποφασιστικότητας, αγάπης.
Η
Πασχάλια περίοδος είναι λαμπρή πνευματική ευκαιρία να ξαναδούμε την πίστη μας
και τον τρόπο έκφρασή της. Γνωρίζουμε ότι ο Αναστάς Κύριος μας δίδει όσες
ευκαιρίες χρειαζόμαστε, όπως στον απόστολο Θωμά, στον Οποίο μεθ’ ημέρας οκτώ
εμφανίστηκε για να του δώσει την δυνατότητα να πιστέψει. Σε μας φανερώνεται
μέσα από την εκκλησιαστική ζωή, μέσα από τις περιστάσεις της ζωής, μέσα από τον πλησίον μας, από την συναίσθηση των λαθών
μας ή από την αδυναμία να αλλάξουμε τις διαθέσεις των άλλων και την ταπεινότητα
που αισθανόμαστε στην ήττα μας. Φανερώνεται
μέσα από την αγάπη που μας έχει δωρίσει και από το αίσθημα ότι δεν είμαστε
μόνοι μας, αν Τον αναζητούμε. Η καιόμενη καρδιά για Εκείνον είναι η βάση για να
νικήσουμε τον φαινομενικό θρίαμβο του ορθολογισμού των καιρών μας, ο οποίος
όμως δεν μπορεί να δώσει απαντήσεις ζωής στον θάνατο που μας περιβάλλει και μας
περιμένει.
Υπάρχει η Ανάσταση! Ας
ξεκινήσουμε από την πίστη και τα πάντα θα μας δοθούν! Χριστός Ανέστη!
