«Τότε παραγίνεται ο Ιησούς από της Γαλιλαίας επί τον Ιορδάνην προς τον Ιωάννην του βαπτισθήναι υπ’ αυτού» (Ματθ. 3, 13)
«Τότε έρχεται ο Ιησούς από την Γαλιλαία στον Ιορδάνη, προς τον Ιωάννη για να βαφτιστεί απ’ αυτόν».
Δεν
μας είναι εύκολο να αναλογιστούμε ότι κάθε μεγάλο έργο, κάθε γεγονός
της ζωής μας προϋποθέτει πορεία, κόπο. Λίγο ο πολιτισμός μας ο οποίος
μάς απατά με το αίσθημα ότι δικαιούμαστε τα πάντα και τα δικαιούμαστε
εδώ και τώρα, λίγο ο φόβος του Γολγοθά, της ήττας δηλαδή, την οποία δεν
θέλουμε να υποστούμε, διότι είναι ανατροπή του θελήματός μας, του εγώ
μας, και ο κόπος δεν είναι ευχάριστος. Όμως
άνευ κόπου, και η χαρά δεν έχει νόημα, διότι δεν περιλαμβάνει το
στοιχείο της εργασίας. Και η εργασία και ο κόπος κάνουν το γεγονός, την
σχέση, το επίτευγμα κτήμα μας. Δίνουν το στοιχείο της οικειότητας, αλλά
και της ανταμοιβής για την προσπάθεια. Είναι σαν να εισερχόμαστε στην
χαρά του Κυρίου μας, έχοντας εργαστεί πάνω στα τάλαντά μας.
Αυτό που κάνει εντύπωση στην ζωή του Χριστού είναι πως για κάθε γεγονός που γίνεται σ’ αυτήν
προϋποτίθεται ο κόπος. Για παράδειγμα, στα Θεοφάνεια, στην βάπτισή Του
από τον Ιωάννη τον Πρόδρομο, ο Χριστός βαδίζει από την Γαλιλαία στον
Ιορδάνη ποταμό. Καταβάλλει κόπο, για να εκπληρώσει έναν σκοπό. Να δείξει
στον Ιωάννη, αλλά και στον κόσμο ότι έχει γίνει τέλειος άνθρωπος, έχει
προσλάβει την φύση μας για να την αναπλάσει. Ξεκινά από την πρόσληψη των
αναγκαίων, που έχουν να κάνουν με την μεταβολή της φύσης μας, την
κίνησή της, την ενσάρκωση, την κυοφορία, την γέννηση, το μεγάλωμα, την
εφηβεία, την ενηλικίωση. Ταυτόχρονα οικειούται τα αδιάβλητα πάθη, όπως
την πείνα, την δίψα, τον κάματο, την λύπη, τον πόνο, την χαρά. Ουδόλως
αφήνει τις επιλογές μας και τις συνήθειές μας, όπως την εργασία, τον
σχετισμό με τον πλησίον, την παρέα και την κοινωνία, τον διάλογο με τον
κόσμο, από την εξουσία μέχρι τον καθημερινό άνθρωπο, μηδενός
εξαιρουμένου, ούτε των γυναικών και των παιδιών μολονότι κάτι τέτοιο
στην εποχή του Χριστού δεν συνηθίζονταν. Θα οικειωθεί θεληματικά και το
πιο έσχατο σημείο της φύσης μας που είναι ο θάνατος.
Η
πρόσληψη γίνεται ταυτόχρονα και θεραπεία, χάρις στην κοινωνία των δύο
φύσεων στο θεανδρικό πρόσωπο του Κυρίου, μείξη στην οποία έχουμε μεν
υποταγή εκούσια της ανθρώπινης φύσης στην θεϊκή, αλλά όχι απουσία των
ανθρώπινων ιδιωμάτων. Ο Χριστός δεν έχει ένα θέλημα ή μία ενέργεια, αλλά
το ανθρώπινο θέλημα υποτάσσεται εκούσια, δηλαδή ελεύθερα, στο θεϊκό. Οι
ανθρώπινες ενέργειες σχετίζονται με τα αδιάβλητα πάθη, αλλά κάθε έργο
αγάπης του Χριστού φέρει επάνω του την σφραγίδα της θείας ενέργειας. Έτσι
η κίνηση της φύσης μας, η μεταβολή της φέρει επάνω της την σφραγίδα της
ανάπλασής της. Η ενσάρκωση είναι άνευ ανδρός. Η γέννηση είναι άνευ
ωδίνων. Το μεγάλωμα είναι «σοφία και ηλικία και χαρτί» και όλοι απορούν.
Η εφηβεία συνοδεύεται από την διδασκαλία στον ναό του δωδεκαετούς
Χριστού και την δήλωση ότι σπίτι του είναι η σχέση με τον Πατέρα, δηλαδή
όπως πλάστηκε εξ αρχής ο άνθρωπος να είναι. Το ίδιο και τα αδιάβλητα
πάθη. Η πείνα γίνεται νηστεία στην έρημο, αλλά και πολλαπλασιασμός των
άρτων και των ιχθύων για τους ακροατές του λόγου Του. Η δίψα «ύδωρ ζων» στην συνάντηση με την Σαμαρείτιδα και «πλήρωση της γραφής» επάνω στον Σταυρό. Ο
κάματος προσευχή και βάδισμα στην θάλασσα. Η λύπη για τον θάνατο,
ανάσταση στον Λάζαρο, στον γιο της χήρας, στην κόρη του αρχισυνάγωγου. Η
λύπη για την περιπέτεια της ανθρώπινης φύσης θαυματουργική θεραπεία,
για να ζήσουν οι άνθρωποι την χαρά της πίστης και της παρουσίας του
Θεού. Η χαρά ευλογία για μετατροπή του νερού σε κρασί στην Κανά, αλλά
και συντροφικότητα με τους μαθητές. Η εργασία, εκτός από υλική κοντά
στον Ιωσήφ, γίνεται εργασία σωτηρίας όλων των ανθρώπων διά του
Ευαγγελίου. Ο διάλογος δεν είναι ρητορεία ή αγώνας λόγων, για την
επικράτηση και την φήμη, αλλά διακήρυξη της όντως Αλήθειας. Η δόξα είναι
ο Σταυρός. Και ο θάνατος γίνεται Ανάσταση.
Όλα
αυτά ξεκινούν από μία πορεία. Από την Γαλιλαία στον Ιορδάνη.
Συνεχίζονται με μία νέα πορεία. Αυτήν της πειθούς προς τον Πρόδρομο να
αποδεχθεί το αίτημά Του. Ακολουθεί η κατάδυση στον Ιορδάνη και η άμεση
έξοδός Του από το νερό, καθώς δεν έχει καμία αμαρτία, αλλά διά της
κινήσεως αυτής αγιάζει τα πάντα και δείχνει ότι δεν θα εξαιρέσει τον
εαυτό Του από τα ανθρώπινα. Ξεκινά η διδασκαλία του Ευαγγελίου με κόπο
και πορείες σε όλη την Παλαιστίνη. Ολοκληρώνεται ο κόπος με τα Πάθη και
την Σταύρωση. Καταπαύει των έργων Αυτού επί τριήμερον, ζώντας ως προς το
σώμα Του τον σαββατισμό της έβδομης ημέρας της Δημιουργίας, κι εδώ όμως
χωρίς χωρισμό του από την θεότητα, καθώς «η σαρξ Του διαφθοράν ουκ
οίδεν». Το πνεύμα Του όμως κηρύττει στον Άδη την Ανάσταση. Και ξεκινά
την όγδοη ημέρα διά της δικής Του Αναστάσεως και διά της εργασίας της
Εκκλησίας, στην οποία όλοι καλούμαστε να συμμετέχουμε.
Αυτή την πορεία του Χριστού, πορεία αυθεντικής αγάπης, καλούμαστε να την ζήσουμε σε κάθε σημείο της δικής μας ζωής. Η Βασιλεία του Θεού θέλει κόπο και πορεία.
Και ο κόπος δεν έχει να κάνει μόνο με την επιβίωσή μας, αλλά με την
μετοχή μας στον τρόπο του Χριστού. Στον τρόπο της αγάπης για τον Θεό και
τον πλησίον. Σε κάθε έργο, σε κάθε συναναστροφή μας, σε κάθε δοκιμασία
μας, σε κάθε λύπη και χαρά στην πορεία της ζωής καλούμαστε τον τρόπο της
Αγάπης να τον ζούμε και να τον μεταδίδουμε. Και επικαλούμενοι τον
Χριστό και ζώντας Τον στην Εκκλησία, να γιορτάζουμε κάθε στιγμή! Φως
είναι ο Χριστός. Το Φως δίδεται χωρίς προϋπόθεση από Εκείνον. Εμείς όμως
χρειαζόμαστε να εργαστούμε για να μπορέσουμε να το προσλάβουμε. Από το
βάπτισμά μας και το χρίσμα μας, που είναι η αρχή της οικείωσης, μέχρι
την μετοχή στα μυστήρια της Εκκλησίας και την αγάπη, που είναι η
επαναβεβαίωση της γιορτής για όλους μας!
Τα Θεοφάνεια ας είναι η γιορτή της ανάπλασής μας και της απόφασης για τον κόπο της αγάπης!
