ΜΕΝΟΥΜΕ ΑΣΦΑΛΕΙΣ! ΜΕΝΟΥΜΕ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ

«Μένουμε ασφαλείς! Μένουμε σπίτι Του, με το βλέμμα στην Αγία Τράπεζά Του».

Η θνητότητα στον άνθρωπο είναι αποτέλεσμα της εκδίωξης από τον Παράδεισο, εκείνη την κατάσταση, όπου ο πρώτος άνθρωπος στην έμφυλη εκδοχή του, ήταν απλά αγαθός, απονήρευτος, ανενοχικός, απερίεργος, δεν γνώριζε ούτε φόβο, ούτε θάνατο, ζούσε με αγάπη στον πλησίον και στον Θεό Δημιουργό που αμέσως αναγνώριζε.

Κατ’ εικόνα και ομοίωση του Δημιουργού δεν κινδύνευε ακόμη από τον ανταγωνισμό και την αλληλοεξόντωση που γνωρίζει ο σημερινός κενόδοξος και εξουσιομανής άνθρωπος ακόμη και στην εκδοχή του αναρχισμού.

Η απόλαυση της επιβολής του ιδίου θελήματος σήμερα έχει φτάσει στο αποκορύφωμα της. Δημιουργός και δημιουργήματα τότε, είχαν όλοι ταπεινά την θέση τους.

Αυτός Δημιούργησε από αγάπη έμφυλα όντα με προοπτική την αλληλοσυμπληρωματικότητα. Αυτά, χαίρονταν τα πάντα με μοιρασιά, πλήν του «δένδρου της γνώσης», στο μέσον του παραδείσιου κήπου.

Η οικειότητα Δημιουργού και πλάσματος (δηλαδή της ανθρωπίνης φύσης) δεν επέτρεπε ακόμη την ενοχή της γύμνιας, που καθιστά το φυσικό αφύσικο, καθώς η αναγνωρισμένη πατρότητα του Θεού, η αποδοχή του αγαθού θελήματος Του, εξασφάλιζε το κάλλος της φιλαλληλίας, ως το πλέον φυσικό.

Η ψυχή (τα μάτια της) θυμόταν και αναγνωριζόταν στην ποιότητα της θεϊκής Αγάπης. Ο άνθρωπος ήταν ελεύθερος σε όλα, εκτός από το να γευτεί τους καρπούς της γνώσης του καλού και του κακού.

Είχε δίκιο ο Θεός Πατέρας, διότι η παρακοή αυτή καθιστά έκτοτε τον άνθρωπο κυρίως αδιάκριτο, κατά τρόπο που χαραμίζει το σάλιο του (με τρόπο άκρως μεταδοτικό), κυρίως για καταβρόχθιση των άλλων.

Οι πάντες κρίνουν, κατακρίνουν και κατατρώγουν τους πάντες.

Κι αν αυτό εμποδίζεται από κανόνες τυπικής ευγένειας και πολιτισμού και δεν βγαίνει προς τα έξω, δεν εκστομίζεται, τότε μένει στον νου το δικαίωμα και η απόλαυση νοερά: μπορώ να σκέπτομαι για τον άλλον, ό,τι θέλω, είμαι ελεύθερος μέσα στην σκέψη μου!

Αποκατάσταση της διάκρισης ως αρετής, γνωρίζουν μόνο οι Άγιοι που έχοντας σαν οδοδείκτη την ταπείνωση, το ακενόδοξο, την εκούσια πτωχεία (δεν θέλουν να θέλουν παρά μόνον το καλό του άλλου καί…μέσα στο νου τους), κατακτώντας με αίμα και πάλι το θεϊκό αυτό γνώρισμα…

Στον παράδεισο δεν υπήρχε η περιέργεια, πως είναι να είσαι Θεός Δημιουργός στην δική Του θέση, κρίνων την γην!

Η αυθαιρεσία αυτής της αλαζονικής παρακοής, αυτού του ανυπόστατου, διευθετείται με την ενσάρκωση του Θείου Λόγου, του Υιού του Θεού, του 2ου Προσώπου της Αγίας Τριάδας.

Αυτός γίνεται ο τρόπος νέου εναγκαλισμού με τον Θεό Πατέρα.

Παράδοξη αποκατάσταση καθώς ακόμη κι Αυτός ο Υιός και Λόγος του Θεού, ζει σαν άνθρωπος ταπεινά, φτωχά, υπακούοντας στο θέλημα του Πατέρα που Τον έστειλε, δεν κρίνει κανέναν απολύτως άνθρωπο από τους πάμπολλους εχθρούς που είχε μέχρι τα 33 Του χρόνια, ζει συν-χωρητικά: από την φάτνη μέχρι τον Γολγοθά!

Δείχνει τον τρόπο και πάλι τον παλιό, του Παραδείσου, τότε που υπήρχε αγάπη στην καρδιά (το κέντρο του προσώπου) και εμπιστοσύνη, όχι περιέργεια διανοητική και δυσπιστία.

Όχι με τρόπο γενικό, φιλοσοφικό, ενορατικό, θεωρητικό αλλά εντελώς πρακτικό και συγκεκριμένο.

Ιδρύεται η Εκκλησία του Χριστού (το μυστικό Του Σώμα), η Εκκλησία του Ευαγγελίου Του, με την Σταύρωση και την Ανάσταση Του, ώστε να ζήσει ξανά ο κόσμος, να μπορέσει να λάβει γνώση πνευματική, τι σημαίνει αγάπη πατρική θεού Δημιουργού του Σύμπαντος κόσμου, κοινωνία μαζί Του.

Μετοχή στον κόσμο των Μυστηρίων της Εκκλησίας είναι ο τρόπος για να μένει κανείς κοντά στον θεό Πατέρα ασφαλής.

Αυτό που έχει πολύ μεγάλη σημασία, αυτό που μόνο χρειάζεται, να προσέχει ο άνθρωπος, είναι να καθαρίζει τον νου του (να τον κρατά στον Άδη χωρίς να απελπίζεται), να προσέχει την συνείδηση του, να είναι τόσο λεπτή ώστε να τον ενημερώνει για κάθε απομάκρυνση από τον γνώμονα του Θεού Πατέρα.

Τώρα πλέον δεν υπάρχει άγνοια. Επήλθε γνώση, καταγεγραμμένη: η θεανθρωπότητα του Χριστού γίνεται το συγκεκριμένο παράδειγμα για την επιστροφή στην πατρική αγκαλιά, ακολουθούμε απλά τις υποδείξεις Του.

Ό,τι Είπε, ό,τι Επαθε.

Και μένουμε ασφαλείς, καρφωμένοι στην Αγάπη Του.

Ο άνθρωπος διδάσκεται από τον Χριστό και την Εκκλησία Του τον τρόπο της προσευχής, σαν ένα μυστηριακό (και μυστηριώδη επίσης) τρόπο να μιλάει το πλάσμα με τον Δημιουργό κι Αυτός ν’ Ακούει και ν’ Απαντά μέσα στην καρδιά του, να το πληροφορεί.

Η ένωση με τον Θεό μέσα από διαρκή επικοινωνία είναι γεγονός προσβάσιμο και πάλι.

Όμως για ασφαλέστερη ενοίκηση, βεβαιότερη χαρίζεται ο Ίδιος ο Υιός του Θεού, ως Αμνός θυσιαζόμενος όπου υπάρχει και τελείται θεία λειτουργία, καθημερινή η Κυριακή.

Μένουμε ασφαλείς! Μένουμε σπίτι Του, με το βλέμμα στην Αγία Τράπεζά Του.

Έτσι δεν θα φτωχύνουμε ποτέ!

Γράφει η Νίκη Τσάγγου
Κλινική ψυχολόγος και Θεολόγος