Υπάρχουν δοκιμασίες που με τον Χριστό γίνονται ευλογίες.
Μένουμε κοντά Του, ακόμη και όταν νιώθουμε ότι δεν μας ακούει.
Λέμε την ευχή, «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον με…»,δίχως αναλύσεις, συναισθηματισμούς και ερμηνείες.
Δεν υπάρχει καλή και κακή προσευχή. Η αξία της προσευχής δεν είναι σε
αυτό που λέμε αλλά σε εκείνο που πράττουμε. Αυτή η εσωτερική κίνηση προς
τον Θεό έχει την αξία, το άνοιγμα στην παρουσία Του. Ότι θέλω να τον
γνωρίσω.
Κοινωνάμε το σώμα και το αίμα Του, κι ας επιμένει ο νους να τον καλεί
απόντα στο προσκλητήριο της δοκιμασίας μας. Είναι εκεί ακόμη κι όταν δεν
φαίνεται πουθενά.
Άσε να λέει το μυαλό. Άλλωστε πότε σε συμβούλευσε σωστά; Πάντα σου έπαιζε παιγνίδια μαζί με τις πληγές σου.
Εσύ μείνει μαζί Του ακόμη κι αν θες να φύγεις μακριά Του.
Εσύ μείνει μαζί Του ακόμη κι αν θες να φύγεις μακριά Του.
Μίλα του και λέγε Του τα πάντα.
Ότι σε νευριάζει η σιωπή του, ότι δεν αντέχεις την απουσία Του, ότι
είναι άδικος και άκαρδος, ότι δεν έχει έλεος, ότι θέλεις πες του.
Μονάχα μην τα κρατάς μέσα σου, να του τα λες. Όταν την νύχτα του μιλάς το πρωί θα είσαι καλύτερα.
Θα δεις ότι θα έρθει και θα σε γλυκάνει, θα σε μαλακώσει,
θα σου δώσει πίστη, ελπίδα, κουράγιο, χαρά, φως, εμπειρίες της χάριτος Του.
Θα ανοίξει δρόμους θα φωτίσει τα σκοτάδια σου.
Υπάρχει μια παρηγοριά που βλασταίνει από τον πόνο.
Μια βοήθεια που έρχεται μετα από μεγάλες θλίψεις.
Μια γλύκα στην καρδιά μετα από εσωτερικά γδαρσίματα.
Μια ζεστασιά μετα από κρύα βράδια.
Μια χαρά που έρχεται μετα από μια σκληρή δοκιμασία.
Μια ανάσταση που ακολουθεί πάντα τον Σταυρό.
