[....]Εἶναι
ἐπιστημονικὰ βέβαιο, ὅτι ἕνας φορέας τοῦ ἰοῦ, μπορεῖ νὰ προκαλέση ζημιὰ
καὶ σὲ ἄλλους. Πολὺ πιὸ βέβαιο εἶναι, ὅτι ἕνας φορέας τοῦ ΥΙΟΥ σώζει
περισσότερους! Δὲν εἴμαστε ἕνας. Οὔτε δύο. Οὔτε τέσσερις. Εἴμαστε πολλοί. Τί μᾶς λείπουν; Δύο κραυγὲς μᾶς λείπουν.
Ἡ μία εἶναι ἡ κραυγὴ τῆς μετανοίας: «Ἐλέησον μὲ ὁ Θεός, ἐλέησόν με» (Μ. Κανῶν Ἁγ. Ἀνδρέου). Ὁ Θεὸς τῆς μετανοίας ἀκούει τὴν κραυγὴ αὐτή, ὅπως ἄκουσε καί τὴν κραυγὴ τοῦ Ἀσώτου: «Ἥμαρτον εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ἐνώπιόν σου» (Λουκ. ιε΄ 18).
Ἡ ἄλλη εἶναι ἡ κραυγὴ τῶν μολυσμένων ἀπό μεταδοτικοὺς καὶ ἐπιδημικοὺς ἰούς. Τέτοια κραυγὴ ἄκουσε κάποτε ὁ Κύριος καὶ «ἐσπλαγχνισθη». Πιὸ μολυσματικὴ ἀρρώστια ἀπό τὴ λέπρα δὲν ὑπῆρχε τότε. Καὶ ὅμως, ἡ κραυγὴ τῶν μολυσμένων λεπρῶν ἔφθασε στ’ αὐτιὰ τοῦ Μεγάλου Ἰατροῦ: «Ἰησοῦ ἐπιστάτα, ἐλέησόν ἠμᾶς» (Λουκ. ιζ΄ 13).[....]
π.Δανιήλ Αεράκη
