«Νεανίσκε, σοὶ λέγω, ἐγέρθητι. Καὶ ἀνεκάθισεν ὁ νεκρὸς καὶ ἤρξατο λαλεῖν, καὶ ἔδωκεν αὐτὸν τῇ μητρὶ αὐτοῦ» (Λουκ. 7, 14-15)
«Νεαρέ, σὲ διατάζω νὰ σηκωθεῖς». ῾Ο νεκρὸς ἀνακάθισε κι ἄρχισε νὰ μιλάει. ῾Ο ᾿Ιησοῦς τότε τὸν παρέδωσε στὴ μητέρα του.
Σε ένα από τα πιο συγκλονιστικά θαύματα στην επί γης Του παρουσία ο Χριστός μάς δείχνει ποια είναι η σχέση που προσφέρει ο Θεός στον άνθρωπο. Σχέση πορείας, σχέση στάσης, σχέση ενσυναίσθησης, σχέση ανάστασης, σχέση αποκατάστασης, σχέση ευθύνης.
Ο Χριστός πορεύεται εντός του κόσμου. Βαδίζει με τους μαθητές Του, με τους αγίους Του, με εμάς τους χριστιανούς και συναντά όλους εκείνους που, είτε πιστεύουν είτε όχι, ακολουθούν τη δική τους πορεία. Ο Χριστός δεν βρίσκεται εγκεκλεισμένος ούτε σε σχήματα, ούτε σε ιδέες, ούτε σε χώρους, παρότι ούτε και αυτά τα περιφρονεί. Ο Χριστός πορεύεται, συναντά τους ανθρώπους, μιλά σ’ αυτούς, άλλοτε διά του λόγου, κάποτε και διά της σιωπής. Κυρίως όμως καλεί εμάς να μιλήσουμε σ’ αυτούς. Να τους δείξουμε ότι το Ευαγγέλιο είναι αγάπη κι Ανάσταση. Είναι Εκείνος ως η οδός, η αλήθεια και η ζωή. Εκείνος ως πρόσωπο και όχι ως σχήμα του κόσμου τούτου.
Ο Χριστός στέκεται μπροστά στον πόνο των ανθρώπων. Δεν τον προσπερνά, επειδή κάποτε είναι αναπόφευκτος, όπως ο πόνος της χήρας μάνας που έχασε τον μονάκριβο γιο της, κατά κόσμον και χρόνον ανεπιστρεπτί. Το βλέμμα Του λειτουργεί παρηγορητικά. Η σκέψη Του και το συναίσθημά Του είναι ευσπλαχνία. Ο πόνος της μάνας είναι δικός Του πόνος. Όπως και ο πόνος του κάθε ανθρώπου. Κι αυτό ζητά και από μας. Να στεκόμαστε στον πόνο του άλλου. Να αισθανόμαστε ότι κάποια στιγμή θα έρθει και σε μας. Πάντως, να μπαίνουμε στη θέση του. Και να νιώθουμε διά της αγάπης ότι κληθήκαμε στη ζωή μας να μοιραζόμαστε όσα και όπως μπορούμε. Διαχειριστές των πάντων άλλωστε είμαστε. Γι’ αυτό και μας χρειάζεται η ενσυναίσθηση να την ζούμε στο όνομα όχι απλώς ενός ανθρωπισμού, αλλά στο όνομα Εκείνου που πρώτος μας αγαπά και μας νοιάζεται.
Ο Χριστός δίνει την ανάσταση. Δεν είναι μόνο αυτή της Δευτέρας Παρουσίας που μας περιμένει όλους. Ανάσταση είναι η παρηγοριά. Το να μην αισθάνεται ο άλλος μόνος Του. Το να έχει την εμπειρία της πίστης ότι ο Θεός δεν θα τον αφήσει. Ανάσταση είναι εκείνη η διακριτική αγάπη, η οποία, χωρίς να υποβαθμίζει τον πόνο του άλλου, του δείχνει ότι υπάρχει η ελπίδα ότι σε κάθε ήττα, σε κάθε όνο, σε κάθε θάνατο πάντοτε θα έρχεται μια καινούργια αρχή. Δεν είναι μόνο θέμα αποδοχής των ορίων μας. Έχει να κάνει και με την ελπίδα ότι η ζωή δεν τελειώνει, αλλά λειτουργεί ως ένα πέρασμα, ακόμη και στις πιο επώδυνες στιγμής. Ένα πέρασμα στην συνάντηση με τον Θεό και τον συνάνθρωπο. Ακόμη κι αν είναι βαριοί οι σταυροί της.
Ο Χριστός, ως πνευματικός πατέρας, αποκαλεί τον γιο της χήρας «νεανίσκο». Δεν τον λέει «τέκνο». Για να γίνει κάποιος τέκνο Θεού θέλει να το αποφασίσει ο ίδιος. Πρέπει να σηκωθεί από τον θάνατο του εγωκεντρισμού και της αυτοθέωσης, να μιλήσει, αν επικοινωνήσει, να μοιραστεί τον εσωτερικό του κόσμο, να αγαπήσει. Μέχρι τότε, ο Χριστός ακουμπά, ανασταίνει, δίνει ζωή, χωρίς να ζητά. Αποκαθιστά τον άνθρωπο στις σχέσεις που γνωρίζει, όπως αυτή του νεαρού με την μητέρα του και την κοινότητα, αλλά αφήνει και τον αναστημένο και την μητέρα και την κοινότητα να αποφασίσει τι θέλει σε σχέση με τον Θεό.
Αυτή είναι η ομορφιά της πίστης στον Χριστό. Μας δίνει και μας αφήνει εμείς να αποφασίσουμε αν θέλουμε να Τον πιστέψουμε και να Τον ακολουθήσουμε. Μας δίνει και σταυρούς και αναστάσεις. Δεν παίζουμε στα σίγουρα ότι όποιος Τον ακολουθήσει θα τα πάρει όλα. Γιατί για μας και τη νοοτροπία μας το «όλα» σημαίνει αυτά που ζητά ο κόσμος. Για Εκείνον το «όλα» είναι η σχέση με τον Θεό, που είναι η αγάπη, άρα όποιος Τον εμπιστεύεται τα έχει όλα. Εκείνα που του δίνουν νόημα και στον χρόνο τούτο και στην αιωνιότητα.
Δεν υπάρχει άλλη ομορφιά από το να είσαι χριστιανός και να ακολουθείς τον Χριστό στη σχέση που σου ζητά τόσο με Εκείνον όσο και με τον συνάνθρωπο στην Εκκλησία και στη ζωή.
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
