Οι λογισμοί όχι μόνο καθορίζουν τη ζωή μας αλλά και όλο μας το είναι.
Πολλές φορές οι λογισμοί γίνονται σχοινιά που τα κρατάει ο πονηρός για να μας πηγαίνει όπου θέλει, χωρίς εμείς να προβάλλουμε αντίσταση. Έχουμε τεράστια ευθύνη και πρέπει να το παραδεχτούμε.
Όλα αυτά γιατί δεν υπάρχει σωστή θέση μάχης έναντι των λογισμών, που δεν είναι άλλη από τον κανόνα της προσευχής και ιδιαίτερα την μονολογιστική ευχή «Κύριε Ιησού Χριστέ Ελέησόν με».
Ακούμε κάτι , βλέπουμε κάποια συμπεριφορά του άλλου που είναι φυσιολογική , αλλά εμάς αμέσως ο λογισμός αρχίζει να κάνει τα δικά του «παιχνίδια». Ιδιαίτερα για τους Ιερείς και την Εκκλησία αλλά και γενικά για Εκκλησιαστικά πράγματα γίνεται ένας χαμός φτάνοντας πολλές φορές στην παράνοια. « Πώς με κοίταξε έτσι ο πατήρ, μα γιατί να το πει αυτό , δεν έπρεπε να μου πει εκείνο; Γιατί μου έκανε παρατήρηση; κλπ κλπ».
Τουλάχιστον στους Ιερείς και στην Εκκλησία πολλά μένουν στο επίπεδο των λογισμών , σε γνωστούς και φίλους όμως, μπορεί ο άλλος να φτάσει στην επίθεση αλλά και στην διακοπή κοινωνίας με το άλλο πρόσωπο. Όλα αυτά πολλές φορές ξεκινούν από παρεξήγηση κάποιου πράγματος διότι το ερμηνεύσαμε με κακό λογισμό! Ξεκινάει λοιπόν ο λογισμός : «Μα γιατί μου το είπε αυτό ; Μήπως υπονοεί κάτι και δεν μου το λέει στα ίσια; Κλπ κλπ». Ο λογισμός ετοιμάζει το έδαφος και αρχίζει μετά και οπλίζει τον εαυτό μας «Θα πάω να του την πω! Ξέρω γιατί μου το είπε αυτό ή γιατί με κοίταξε έτσι κλπ».
Βγάζουμε δυστυχώς συμπεράσματα και πάλι δυστυχώς πέφτουμε έξω διότι πολύ απλά δεν μπορούμε να γνωρίζουμε την καρδιά και τη ζωή του κάθε ανθρώπου. Έτσι μπαίνουμε πολλές φορές στη θέση του Χριστού και γινόμαστε αντίχριστοι. Από την άλλη, δίνουμε κι εμείς δικαιώματα ώστε να γεννηθούν άσχημοι λογισμοί στους αδερφούς μας διότι πολλές φορές είμαστε από έξω κούκλα και από μέσα πανούκλα και αυτό φαίνεται . Αντί το αποτύπωμά μας στη ζωή να είναι το αυθεντικό μας «είναι» βγάζουμε έξω ένα «φαίνεσθαι» το οποίο είναι διαταραγμένο και δεν περιέχει καθαρά και αυθεντικά στοιχεία αρετών. Μπορεί να έχει ένα μίγμα από ψευτο-ευσέβεια, θρησκευτική παντογνωσία, αυτοδικαίωση, ανωτερότητα, κενοδοξία, σωτηριολογική υπερηφάνεια (Εγώ θα σωθώ διότι βαδίζω σωστά και είμαι εντάξει.)
Ας πάμε λίγο στο θεραπευτικό κομμάτι:
Τα πράγματα αγαπητοί μου είναι πολύ απλά. Ας κάνουμε αυτό που έλεγε και ο Άγιος Γέρων Παϊσιος «Να γίνει ο νους εργοστάσιο καλών λογισμών». Ας αφήσουμε λοιπόν και κάτι να πέσει κάτω, ας μην το <<μυρμηγκιάζουμε>> και αν τέλος πάντων μας τρώει κάτι ας το ξεκαθαρίσουμε με τον αδερφό χωρίς να γίνει ο νους μας αρένα δαιμόνων.
Να νιώθουμε χειρότεροι όλων ! Ας τοποθετήσουμε τον εαυτό μας όπως τοποθετούσε τον εαυτό του ο Απόστολος των Εθνών Παύλος. «Πιστός ο λόγος και πάσης αποδοχής άξιος, ότι Χριστός Ιησούς ήλθεν εις τον κόσμον αμαρτωλούς σώσαι, ων πρώτος ειμι εγώ» (Α’ Τιμ. α’ 15).
Να μην επιτρέπουμε να γεννιούνται άσχημοι λογισμοί και αν ξεπηδήσει κανένας να τον εξοντώσουμε με την «ευχούλα». Όταν έχουμε καλλιεργήσει την ταπεινότητα όπως οι Άγιοι, δεν πρόκειται ποτέ να παρεξηγήσουμε τίποτα, δεν πρόκειται ποτέ να πάρουμε κάτι στραβά , δεν πρόκειται ποτέ να κάνουμε μηχανορραφίες, διότι πολύ απλά θα βλέπουμε τους άλλους ως Αγίους και τον εαυτό μας ως τελευταίο όλων . Αυτό είναι το βίωμα μετανοίας που ανοίγει ο δρόμος για τη Βασιλεία των ουρανών.
Ας αφήσουμε λοιπόν να πέσει και κάτι κάτω, ας μην βγάζουμε συμπεράσματα και καταδικαστικές αποφάσεις.
Nα έχουμε ανοιχτή αγκαλιά , να βγάζουμε το πραγματικό μας «Είναι» διότι αυτό είναι που θα αποδεχτεί ή όχι άλλος και όχι κάποιο κατασκεύασμα. Να είμαστε ξεκάθαροι αλλά πάντα με γλυκύτητα και υποχώρηση, ας δίνουμε χώρο στο άλλον και ας περιμένουμε….Και την ώρα της αναμονής ας κάνουμε λίγο προσευχούλα και ας κατέβουμε λιγάκι κάποια σκαλοπάτια… Δεν θα μας κάνει κακό.
Λίγη προσπάθεια, με βαθιά προσευχή και ο Κύριος θα φωτίσει!
