Χαρμολύπη είναι η λύπη που έχει τη δύναμη και κατορθώνει να γεννά, να παράγει, χαρά. Η μόνη «δικαιολογημένη» λύπη είναι εκείνη που προκύπτει από τη συνειδητοποίηση του χαμένου παραδείσου, της απώλειας του πρωτόκτιστου κάλλους του ανθρώπου.
Αυτή είναι η λύπη που χειραγωγεί στη χαρά· την ακατάλυτη χαρά που προμηθευτής της είναι ο αναστημένος Χριστός.
Η «προαγωγός» αυτή λύπη προκύπτει από παθήματα στο χώρο του πόνου και του θανάτου, ίδια, αλλά και παθήματα των γύρω μας, που γίνονται αντιληπτά ως συνέπειες της πεπτωκυίας φύσης μας και όχι ως ατυχίες, κακές στιγμές ή αναποδιές της ζωής.
Όταν αυτή η πληροφορία μας οδηγεί στην προσφυγή στη λύτρωση που εισήγαγε στην ανθρωπότητα ο Χριστός, τότε η λύπη μετασχηματίζεται σε χαρά.
Χαρμολύπη είναι η βίωση της λύπης για τη ξενιτεία από τη θαλπωρή της θείας Χάρης, που μας σπρώχνει στη χαρά της επανασύνδεσης με την πηγή της Ζωής.
Πρόκειται για μια ξενιτεία που ανακαλύπτει και χαράσσει το δρόμο της επιστροφής. Την ανακάλυψη και τον αταλάντευτο προσανατολισμό εξασφαλίζει η μετοχή στην Εκκλησία, τη μόνιμη παρακαταθήκη της λύτρωσης.
