«Λέγω γαρ υμίν ότι ουδείς των ανδρών εκείνων των κεκλημένων γεύσεταί μου του δείπνου» (Λουκ. 14, 24)
«Γιατί σας βεβαιώνω πως κανένας από κείνους που κάλεσα δε θα γευτεί το δείπνο μου».
Η αναβλητικότητα και η μετάθεση για
το μέλλον αποφάσεων ή εκπλήρωσης ευκαιριών που μπορούν να αλλάξουν την
ζωή μας είναι ένα από τα χαρακτηριστικά της ζωής μας. Άλλοι από οκνηρία,
γιατί η κάθε απόφαση θέλει κόπο για να εκπληρωθεί, άλλοι από δειλία,
μην τυχόν και το αποτέλεσμα δεν είναι το αναμενόμενο και δεν θέλουν είτε
να ηττηθούν είτε να πληγωθούν, άλλοι από αδιαφορία, γιατί είναι βέβαιοι
ότι στο μέλλον θα έρθουν κι άλλες ευκαιρίες, οπότε γιατί να βιαστούν,
στηρίζουν την ζωή τους στην άρνηση των προσκλήσεων και των προκλήσεων.
Δεν συνειδητοποιούν ότι κάθε ευκαιρία, κάθε απόφαση, κάθε δρόμος αλλαγής
είναι καταστάσεις συνδεδεμένες και με άλλους ανθρώπους, που προσδοκούν ή
έχουν επενδύσει σ’ αυτούς που κάλεσαν. Και έτσι η αναβλητικότητα φέρνει
απογοήτευση. Φέρνει στενοχώρια και θυμό. Και επειδή η ζωή απεχθάνεται
το κενό, άλλοι αδράχνουν τις ευκαιρίες. Ο έρωτας, η εργασία, οι διάφοροι
τομείς της ζωής δείχνουν ακριβώς ότι όποιος αρνείται την κλήση, χάνει
τις δωρεές της.
Ο
Χριστός διδάσκει στους Ιουδαίους ότι η βασιλεία του Θεού είναι ένα
μεγάλο δείπνο, στο οποίο οι αρχικοί καλεσμένοι αρνούνται να παρακαθίσουν
στο τραπέζι, αρνούνται στην πράξη να αποδεχτούν την πρόσκληση, ενώ
αρχικά, εν λόγοις, την είχαν δεχτεί. Με προφάσεις οι οποίες δεν αντέχουν
σε σοβαρή κριτική, την ώρα του δείπνου απουσιάζουν. Έτσι, ο οικοδεσπότη
οργίζεται και τους αντικαθιστά με ανθρώπους που ούτε ο ίδιος αρχικά
είχε καλέσει, ούτε οι πρώτοι προσκεκλημένοι θα φαντάζονταν ότι θα
έπαιρναν την θέση τους, αλλά και ούτε εκείνοι θα μπορούσαν να
υπολογίσουν ότι θα τύχαιναν τέτοιας τιμής. Οι πρώτοι καλεσμένοι δεν
είναι βέβαιο ότι κατά βάθος δεν θα ήθελαν να πάρουν μέρος στο τραπέζι.
Προτίμησαν όμως την πρόσκαιρη εκπλήρωση άλλων υποχρεώσεων. Έβαλαν
προτεραιότητες της στιγμής ή της ζωής τους και αρνήθηκαν να σκεφτούν ότι
ο οικοδεσπότης θα προσβαλλόταν. Ίσως τον θεώρησαν υπεράνω της
προσβολής. Ίσως θεώρησαν τους εαυτούς τους αναντικατάστατους. Ίσως είχαν
τόση εμπιστοσύνη στον εαυτό τους, ότι οι ίδιοι είναι το κέντρο του
κόσμου, ότι ο οικοδεσπότης, οι υπόλοιποι μπορούνε να περιμένουν να
ευκαιρήσουν. Θα διαπιστώσουν ότι η
ζωή συνεχίζεται και χωρίς αυτούς. Ότι το δείπνο γίνεται. Ότι ο
οικοδεσπότης δεν τους έχει τελικά ανάγκη, παρότι πίστεψαν το αντίθετο.
Ότι η φιλία και η αγάπη του δόθηκε μέχρι το δείπνο. Μετά επικρατεί η
δικαιοσύνη.
Το
δείπνο είναι η Βασιλεία του Θεού. Είναι η θεία λειτουργία στην οποία
προγευόμαστε την κοινωνία μας με τον Χριστό και τους Αγίους. Είναι μία
συνεχής πρόσκληση να ανταποκριθούμε στην αγάπη του Θεού, ο Οποίος
γίνεται η τροφή του δείπνου. Την ίδια στιγμή όμως είναι και μία υπόμνηση
ότι η σχέση με τον Θεό χρειάζεται ΝΑΙ, χρειάζεται απόφαση, χρειάζεται
απόθεση της αναβλητικότητας! Η προτεραιότητα να ανταποκριθούμε στο
κάλεσμα στο δείπνο, στην καμπάνα της Κυριακής και της γιορτής, είναι
μοναδικής σημασίας. Οι προφάσεις μας δεν προσβάλλουν μόνο τον Θεό. Στην
ουσία προσβάλλουν και όλους εκείνους που θα πάνε στο δείπνο, αυτούς που
έχουν πάρει την απόφαση να πούνε ΝΑΙ, αυτούς που μπορεί να μην τους
υπολογίζουμε, αλλά μας εκπλήσσουν, διότι στην ψυχή τους νικά η αγάπη και
η διάθεση να συναντήσουν Θεό κι ανθρώπους.
Υπάρχουν
ευκαιρίες και ευκαιρίες στην ζωή μας, αποφάσεις και αποφάσεις. Ας
σταθμίσουμε στην καθημερινότητά μας πότε πραγματικά αξίζει να πούμε ΝΑΙ
σ’ αυτές, χωρίς πισωγυρίσματα, χωρίς
δειλία, χωρίς οκνηρία. Να ανοίξουμε τον εαυτό μας και να παλέψουμε. Δεν
έχει σημασία αν το αποτέλεσμα δεν θα είναι όπως ακριβώς το επιθυμούμε ή
τα εμπόδια θα είναι πολλά κι ανυπέρβλητα. Αυτός που μένει στάσιμος,
αυτός που προτιμά την ζωούλα του και αφήνει πίσω την ευκαιρία να κάνει
καινούργιες αρχές, στην ουσία παγιδεύεται σε μία γήρανση ψυχική και
πνευματική και απομακρύνεται από την ανακαίνιση και ανανέωση που, αν δεν
οδηγήσουν στην ευτυχία, τουλάχιστον διαλύουν τον λογισμό του «και αν;».
Το ίδιο συμβαίνει και
στην πρόσκληση του Χριστού να συμμετέχουμε στο δείπνο της Βασιλείας.
Κάθε λειτουργία είναι μία ανακαίνιση της ύπαρξης, γιατί δεν είμαστε
εμείς που την αλλάζουμε, αλλά ο Χριστός στον Οποίο πιστεύουμε και
κοινωνούμε. Το ΟΧΙ, η μετάθεση της απόφασης για άλλη φορά εμπεριέχει το
ρίσκο αυτή η φορά να μην έρθει ποτέ και να μην γευτούμε το δείπνο της
αγάπης και της χαράς. Διότι ο οκνηρός, ο δειλός, ο επιπόλαιος, αλλά και
εκείνος που βάζει άλλη προτεραιότητα από την αγάπη του Θεού, κινδυνεύει
να χάσει για πάντα την ευκαιρία της γιορτής, της χαράς, της ανάστασης.
Δεν είναι μόνο ο χρόνος που μας κυνηγά. Είναι και ότι παγιώνεται εντός
μας το αίσθημα ότι μπορούμε και χωρίς τον Θεό. Κι αυτό παγώνει
την καρδιά μας και την κάνει να αναζητά νόημα αλλού. Ο Θεός βέβαια δεν
μας ξεχνά. Όμως δεν μπορούμε να αδιαφορούμε για το κάλεσμά Του.
