Ένα
εξαιρετικό τραγούδι λέει για τα Χριστούγεννα: “γιορτάζω για ν᾽αλλάξουμε
οριστικά” (Φ. Δεληβοριάς). Είναι ίσως μία από τις πιο εμπνευσμένες
προτροπές για το νόημα της μεγάλης γιορτής της πίστης μας όχι μόνο για
τον καθέναν προσωπικά, αλλά και για όλη την οικογένεια. Γιατί ο Χριστός
μετά δυσκολίας συναντιέται με τον καθέναν μας στον ορυμαγδό της
κατανάλωσης που καθιστά τα Χριστούγεννα την πλέον εμπορική εορτή του
χρόνου, στην καταιγίδα των εικόνων με την οποία τηλεόραση και ταινίες
θέλουν να μας πείσουν ότι η γιορτή εξαντλείται στο ανθρωποκεντρικό
περιεχόμενό της. Ο έρωτας, τα δώρα, η τρυφερότητα του οικογενειακού
τραπεζιού και η αφθονία του κυρίως, λίγη φιλανθρωπία για το καλό,
ταξίδια, μικρότερες ή μεγαλύτερες περιπέτειες εντοπίζουν το νόημα της
εορτής στα ίδια.
“Ήρθε στον τόπο τον δικό Του και οι δικοί Του δεν Τον δέχτηκαν” (Ιωάν. 1,
11). Αυτός ο συγκλονιστικός λόγο του ευαγγελιστή παραμένει επίκαιρος.
Μικρότεροι και μεγαλύτεροι, ενώ κάποιες μνήμες υπάρχουν στην ψυχή μας
από την παράδοση της πίστης και του λαού μας, δεν μπορούμε εύκολα να
κάνουμε το μεγάλο βήμα: να γιορτάσουμε Χριστούγεννα με τον Χριστό.
Εκκλησιαζόμαστε και, τα τελευταία χρόνια περισσότεροι, κοινωνούμε.
Ανοίγουμε την καρδιά μας στον πλησίον μας και συγκινούμαστε από τις
χριστουγεννιάτικες ιστορίες, όπως αυτή του Σκρουτζ και του Ευτυχισμένου
πρίγκηπα ή από τα διηγήματα του Παπαδιαμάντη. Δυσκολευόμαστε όμως πολύ
να κατανοήσουμε ότι οι μεταστροφές, οι αλλαγές ή η μοναδικότητα του
τρόπου εορτασμού των Χριστουγέννων δεν είναι υπόθεση του μυαλού, αλλά
της καρδιάς που είναι ανοιχτή στην πίστη. Διότι τότε μόνο η μεταστροφή
είναι μόνιμη και δεν κρατά για το λίγο της εορτής. Η εκζήτηση του
Χριστού είναι το νόημα των Χριστουγέννων. Το να κατοικήσει Αυτός στις
καρδιές μας, να Τον ακολουθήσουμε στην οδό της αγάπης προς τον
συνάνθρωπο, ακόμη και προς εκείνον που μας ταλαιπωρεί, το να δεχτούμε
ότι η αλήθεια της ζωής δεν είναι η κατανάλωση, αλλά ο σταυρός και η
ανάσταση, όπως φανερώνεται στην εικόνα της Γέννησης, όπου ο μικρός
Ιησούς είναι τυλιγμένος με τα εντάφια σπάργανα και το λίκνο Του είναι το
μνήμα του πάθους. Μόνο έτσι θα Τον δεχτούμε αληθινά.
Και
η οικογενειακή ατμόσφαιρα θα γίνει αυθεντικά εορταστική όχι μένοντας
μόνο στις χριστουγεννιάτικες λιχουδιές ή στον στολισμό ή στα κάλαντα και
στα δώρα. Είναι αυτονόητο ότι τίποτα δεν περιφρονούμε, όμως και τίποτα
από μόνο του δεν αρκεί για να είναι τα Χριστούγεννα η γιορτή που οδηγεί
τον άνθρωπο στην οδό της θέωσης. Γονείς και παιδιά καλούμαστε να
υπερβούμε το συναίσθημα του εφήμερου και να ξαναδούμε την ζωή μας στην
προοπτική της αναγέννησης, της παιδικότητας ως προς την κακία, της
ταπεινής αγάπης, η οποία παλεύει να εμπιστευθεί τον Θεό και το θέλημά
Του, όπως η Παναγία και ο Ιωσήφ, λέει ΝΑΙ όπως οι βοσκοί με χαρά στην
πρόσκληση της Εκκλησίας να γιορτάσουμε πρώτα στον ναό, λέει ΝΑΙ όπως οι
Μάγοι στην αναζήτηση της αλήθειας πέρα από την αυτάρκεια της επιστήμης
και λέει ΟΧΙ στην κακία του Ηρώδη που βλέπει τον πλησίον ως απειλή. Ο
δρόμος περνά μέσα από την Εκκλησία!
Ας ζήσουμε το “Γιορτάζουμε για ν᾽ αλλάξουμε οριστικά” ως τον τρόπο που κάνει τα Χριστούγεννα την μητρόπολη των εορτών!
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
