Βρεθήκαμε στην ίδια παρέα. Γύρω στα
τριάντα εκείνος αρκετά μεγαλύτερος εγώ. Μιλούσε γεμάτος βεβαιότητες.
Κάθε πρόταση του μια απολυτότητα. Πλέον με κουράζει και με εκνευρίζει,
να ακούω ανθρώπους γεμάτους σκληρές βεβαιότητες, που τα ξέρουν όλα και
έχουν για όλα μια απάντηση. Σιγά ρε φίλε που τις βρήκες.
Τέτοιες έχουν εκείνοι που δεν έχουν φάει
ακόμη την μεγάλη σφαλιάρα της ζωής. Γιατί θα την φάνε, είναι μαθηματικά
βέβαιο, μια και δεν υπάρχει
περίπτωση να έχεις απόλυτες πεποιθήσεις και να μην στις χαλάσει η ζωή.
Είναι θα λέγαμε το αγαπημένο της παιγνίδι, να ανατρέπει τα δεδομένα και
να κλονίζει τα πεθαμένα αυτονόητα. Η ζωή δεν συμβαδίζει με τον θάνατο,
κι όπου τον συναντά κάνει τα πάντα να τον αναστήσει.
Άρχισε να πίνει τον καφέ του. Κάθε ρουφηξιά και μια κατάκριση, μια
μίζερη αυτοκαταστροφική ματιά και ερμηνεία του κόσμου, της ζωής, των
ανθρώπων. Μιλούσε για την ηθική σήψη, τους δύσκολους καιρούς που φτάσαμε
που ποτέ ξανά δεν εχει γνωρίσει η ανθρωπότητα, την αμαρτία, τον ηθικό
αμοραλισμό και την καταστροφή. Μέσα βέβαια σε όλα αυτά αναδείκνυε το
πόσο σωστός είναι αυτός, τίμιος, εργατικός και δίκαιος. Βέβαια το
ερώτημα είναι, όταν είσαι όλα αυτά σε τι χρειάζεται η διατυμπάνιση και
αυτοπροβολή; Μια και καλός φαίνεσαι δεν το δηλώνεις.
Πέρα όμως από όλα αυτά, εκείνα που γεννήθηκαν μέσα μου μετά από αυτή την
συνάντηση ήταν τα εξής: Ο Χριστός δεν είπε τυχαία την κουβέντα οτι
όποιος έχει εγωισμό θα ταπεινωθεί. Ξέρει πολύ καλά, οτι ο νάρκισσος
εαυτός μας, δεν μπορεί αλλιώς να ανθίσει εσωτερικά παρά μόνο μέσα απο
καταστροφές που γεννούν αναγεννήσεις. Μονάχα όταν καταρρεύσει ο ψευδής
εαυτό μας, βρίσκουμε τον πραγματικό. Επίσης το γεγονός ότι τα κάνεις όλα
σωστά δεν σημαίνει ότι είσαι και σωστός. Το γεγονός ότι είσαι νομοταγής
δεν σημαίνει ότι είσαι και δίκαιος. Πολλές φορές οι άνθρωποι που
αισθάνονται δίκαιοι είναι οι πλέον άδικοι και το να μιλάς για ηθική δεν
σε κάνει ηθικό. Ας μην ξεχνάμε ότι πολλές φορές για την ηθική μιλάνε η
πλέον ανήθικοι.
