Πρωτ. Χαράλαμπος Λίβυος Παπαδόπουλος
Όταν βλέπουμε έναν άνθρωπο να παιδεύεται στα πάθη και τις αμαρτίες, είναι σημαντικό πριν σηκώσουμε το δάκτυλο και τον καταδείξουμε ως αμαρτωλό ή παλιάνθρωπο, να δούμε βαθύτερα τι κρύβει αυτή η πάλη κι αγωνία του. Τότε εάν η Χάρις επιτρέψει την θέα της ψυχής του, θα δούμε ότι πίσω από κάθε αμαρτία ζει μια δίψα ελευθερίας.
Διότι κάθε πάθος κρύβει μια κραυγή ελευθερίας. Δεν χωράει ο άνθρωπος στα στενά του χώρο και του χρόνου, δεν αντέχει στην σκιά του θανάτου, διψάει την ελευθερία και επειδή τις περισσότερες φορές δεν γνωρίζει τον τρόπο να την βρει δημιουργεί υποκατάστατα. Αυτά είναι τα πάθη μας, τα υποκατάστατα μιας μεγάλης απουσίας. Λείπει ο Θεός και με τις αμαρτίες γεμίζουμε τα κενά.
Είναι κι κάτι άλλο. Ότι πολλά λάθη, αμαρτίες και πάθη γίνονται μόνο και μόνο για να αισθανθούμε ότι καταργούμε τα όρια, τους νόμους και κανόνες. Θέλουμε να πούμε με όλη την ύπαρξη μας, σωματικά, ψυχικά και νοητικά, ότι δεν αντέχω άλλο τα πρέπει και τις συμβάσεις. Τι είναι αυτό; Δίψα ελευθερίας.
Οπότε όταν ο Χριστός μας ζητάει να μην κατακρίνουμε τον συνάνθρωπο μας, δεν το κάνει για λόγους ηθικής. Δηλαδή ως μια πράξη σωστής συμπεριφοράς και κοινωνικής αρμονίας. Αλλά για λόγους οντολογίας. Δεν μπορείς να κρίνεις γιατί δεν μπορείς να ξέρεις. Αγνοείς.
Πρέπει να καταλάβουμε ότι ο άλλος είναι ένα τραύμα, το μέγα τραύμα κατά τους πατέρες της εκκλησίας. Ο αμαρτωλός είναι πληγωμένος όχι παλιάνθρωπος. Είναι ένα τραγικό πρόσωπο που έχει παρελθόν αλλά συγχρόνως και μέλλον. Το παρελθόν του δεν μπορείς να το κρίνεις γιατί αγνοείς τις αιτίες των πράξεων του. Το μέλλον του δεν το γνωρίζεις γιατί δεν μπορείς να δεις την μετάνοια του. Ο άνθρωπος ακόμη και στο μεγαλύτερο σκοτάδι του έχει μια λάμψη. Ένα φως ζει στην κόλαση μας και φωνάζει ηχηρά ότι είμαστε πλασμένοι για τον παράδεισο.
