Πρωτοπρ. Χαράλαμπος Λίβυος Παπαδόπουλος
Έχετε σκεφτεί αλήθεια τι θα αντέξει στα Έσχατα, δηλαδή στην Βασιλεία του Θεού, απ’ όλα αυτά τα πνευματικά παλαίσματα στα οποία ασκούμαστε; Στην Βασιλεία του Θεού άραγε θα νηστεύουμε; Θα προσευχόμαστε; Θα εγκρατευόμαστε; Θα κηρύττουμε ή θα κάνουμε κατηχητικό; Όχι, τίποτε από όλα αυτά. Τι θα μείνει απ’ ότι υπάρχει στην παρούσα φάση ζωής στην αιωνιότητα του Θεού; Η δοξολογία και ευχαριστία. Αυτή θα είναι η αιώνια γλώσσα μας, ο τρόπος κοινωνίας μας με τον Θεό. Η αγάπη που θα ξεσπά σε ατελεύτητη δοξολογία.
Γι’ αυτό και στην εν Χριστώ ζωή η δοξολογία κατέχει την πιο υψηλή θέση των αρετών. Είναι η μόνη ανθρώπινη πράξη που αντέχει πέρα του θανάτου, που θα συνεχίσει να υπάρχει όταν όλα τα άλλα θα έχουν σταματήσει.
Ο Άγιος Παϊσιος συνήθιζε να λέει, «Το «Δόξα σοι ο Θεός» να μη λείπει ποτέ από τα χείλη σας. Εγώ, όταν πονάω, το «Δόξα σοι ο Θεός» έχω για χάπι του πόνου, τίποτε άλλο δεν με πιάνει. Το «Δόξα σοι ο Θεός» είναι ανώτερο και από το «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με»…».
Ο δε μεγάλος όσιος ο Παπα-Τύχων της Καψάλας συμβούλευε : «Το «Κύριε ελέησον» έχει εκατό δραχμές, το «Δόξα σοι ο Θεός» έχει χίλιες δραχμές, είναι δηλαδή πολύ πιο ακριβό». «Ο Παπα-Τύχων είχε φθάσει στον χώρο της δοξολογίας, και αντί για την ευχή είχε την δοξολογία. Συνέχεια άκουγε κανείς από το στόμα του το «Δόξα σοι ο Θεός, δόξα σοι ο Θεός», και όλες σχεδόν οι ημέρες του χρόνου ήταν γι’ αυτόν Διακαινήσιμες, αφού ζούσε πάντα την πασχαλινή χαρά».
Κι όμως οι άνθρωποι, περισσότερο απαιτούμε και ζητάμε, παρα δοξάζουμε και ευχαριστούμε. Το βλέπουμε ξεκάθαρα στο Ευαγγελικό ανάγνωσμα της Κυριακής ΙΒ Λουκά ( ιζ’ 12-19). Οι δέκα λεπροί όταν βλέπουν τον Χριστό στην περιοχή τους, σπεύδουν να ζητήσουν την θεραπεία τους. Ο Χριστός γεμάτος έλεος τους την προσφέρει. Κι όμως από τους δέκα αυτούς ανθρώπους που λαμβάνουν την θεραπεία, μονάχα ο ένας γυρνάει να πει ευχαριστώ. Οι άλλοι εννέα που είναι; Πήραν το δώρο της θεραπείας αλλά ξέχασαν ποιος τους το έδωσε. Ποιος τους το χάρισε. Το ίδιο πράττουμε και εμείς στην καθημερινότητα μας, γευόμαστε τα δώρα του Θεού, αλλά τα θεωρούμε αυτονόητα, τα εκλαμβάνουμε ως ατομικά μας δικαιώματα, ξεχνάμε ότι η πηγή της ζωής και κάθε αγαθού, δεν είμαστε οι ίδιοι αλλά κάποιος Άλλος.
Έχει όμως τεράστια σημασία και δεν πρέπει να διαφύγει της προσοχής μας, το ποιος τελικά είναι αυτός ο άνθρωπος που επέστρεψε να ευχαριστήσει τον Χριστό για την θεραπεία. Είναι ένας αλλοεθνής. Ένας Σαμαρείτης. Μόνο τυχαίο δεν μπορεί να χαρακτηριστείς το γεγονός. Αυτός που δοξάζει τον Θεό, δεν είναι ένας ιουδαίος ένας «εκλεκτός», ένας άνθρωπος θα λέγαμε σήμερα της θρησκείας. Αλλά κάποιος που δεν ανήκε στην φυλή του Ισραήλ, σε εκείνους που πίστευαν ότι ο Θεός τους ανήκει και τον ορίζουν, ότι είναι δικός τους κατά αποκλειστικότητα.
Η Ευαγγελική διήγηση βάζοντας έναν αλλοεθνή Σαμαρείτη, να επιστρέψει ως τον μόνο που ευχαριστεί τον Θεό για την θεραπεία, ουσιαστικά στέλνει ένα ηχηρό μήνυμα σε όλους εκείνους που πιστεύουν ότι υπάρχουν ιεροί λαοί και γλώσσες, ανώτερες και κατώτερες φυλές ή εκλεκτοί του Θεού. Για τον Θεό υπάρχει μονάχα ο άνθρωπος για τον οποίον ο Χριστός σταυρώθηκε και αναστήθηκε καταργώντας τον θάνατο. Τίποτε και κανένα εξωτερικό στοιχείο, καμία διάκριση ούτε ακόμη και η θρησκεία δεν μπορεί να μειώσει την μεγάλη και απροϋπόθετη αγάπη του Θεού για τον κάθε άνθρωπο. Για τον Θεό ο άνθρωπος είναι ο μεγάλος έρωτας του και θα κάνει τα πάντα αρκεί να τον ενώσει αιώνια μαζί Του. Στον άνθρωπο μένει ένα μονάχα, η δοξολογία και ευχαριστία σε αυτή την αγάπη που δεν γνωρίζει τέλος.
Κλείνοντας το κείμενο μας αξίζει να ακούσουμε τον Όσιο Πορφύριο να μιλάει για την εσχατολογική αξία της Δοξολογίας και Ευχαριστίας, τα ανώτερα μαθηματικά της εκκλησίας όπως έλεγε:
"Ο Θεός θέλει να ομοιωθούμε με τους αγγέλους. Οι άγγελοι μόνο δοξολογούν τον Θεό. Αυτή είναι η προσευχή τους, μόνο η δοξολογία.
Είναι λεπτό πράγμα η δοξολογία· ξεφεύγει απ’ τα ανθρώπινα.
Εμείς είμαστε άνθρωποι πολύ υλικοί και χαμερπείς, γι’ αυτό και προσευχόμαστε στον Θεό ιδιοτελώς. Τον παρακαλούμε να μας τακτοποιήσει τα θέματά μας, να πάνε καλά τα καταστήματά μας, οι υποθέσεις μας, η υγεία μας, τα παιδιά μας.
Προσευχόμαστε, όμως, ανθρώπινα και με ιδιοτέλεια.
Η δοξολογία είναι ανιδιοτελής προσευχή.
Οι άγγελοι δεν προσεύχονται, για να κερδίσουν κάτι, είναι ανιδιοτελείς.
Ο Θεός έδωσε και σ’ εμάς αυτή τη δυνατότητα, να είναι η προσευχή μας μία διαρκής δοξολογία, προσευχή αγγελική.Εδώ βρίσκεται το μεγάλο μυστικό.
Όταν μπούμε σ’ αυτή την προσευχή, θα δοξάζομε τον Θεό συνεχώς, αφήνοντάς τα όλα σ’ Αυτόν, όπως εύχεται η Εκκλησία μας: «…πάσαν την ζωήν ημών Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα».
Αυτά είναι τα «ανώτερα μαθηματικά» της εκκλησίας μας...."
