Το δυσκολότερο σημείο στις ανθρώπινες σχέσεις είναι όταν διαπιστώνουμε πως ο άλλος δεν είναι όπως τον θέλουμε, όπως τον έχουμε φανταστεί. Όταν διαπιστώνουμε πως ενώ καταβάλλουμε κόπο μεγάλο για τα παιδιά μας, αυτά ακολουθούν δρόμους διαφορετικούς από ό,τι ελπίζουμε. Όταν ο άλλος δεν δείχνει να υπολογίζει την αγάπη μας, αλλά πορεύεται με βάση το εγώ και μας οδηγεί να σκεφτόμαστε κι εμείς έτσι. Όταν όλα εντάσσονται στην προοπτική του δικαιώματος. Όταν τα όνειρά μας συναντούν ανθρώπους που όχι μόνο δεν τα ενστερνίζονται, αλλά δεν κάνουν ούτε καν εκείνο το μικρό βήμα ανοχής, ώστε να μας αφήσουν τουλάχιστον ελεύθερους να προσπαθήσουμε να τα εκπληρώσουμε. Κι όταν πρέπει να είμαστε δίπλα σε ανθρώπους που δεν μας ταιριάζουν, χωρίς να μπορούμε να τους αποφύγουμε, τι να σκεφτόμαστε στ’ αλήθεια;
Πώς να σκέφτηκαν άραγε οι σταυρωτές του Χριστού όταν μαζί Του έβαλαν δύο ληστές; Όταν Τον αντιμετώπισαν σαν έναν συνηθισμένο κακούργο και εγκληματία, Τον βασάνισαν, Τον εξευτέλισαν, Τον έκαναν να πονέσει, Τον οδήγησαν στον Γολγοθά Του και ως τελευταία κίνηση πριν ανεβεί στον σταυρό Τον έκαναν να δει δύο πραγματικούς κακούργους, τους οποίους θεώρησαν σκόπιμο να εκτελέσουν μαζί Του, αφού βρήκαν ευκαιρία; «Μετά ανόμων ελογίσθη», λέει η Γραφή. Κι όμως, για τον Χριστό κι αυτοί ήταν ο λαός Του. Αυτοί που έπρεπε να λάβουν την ευκαιρία της σωτηρίας. Κι αυτή περνούσε μέσα από τη σιωπή Του. Μέσα από την καρτερία στον πόνο και την εκ βάθους προσευχή Του επάνω στον Σταυρό. Για τον Χριστό οι ληστές δεν ήταν οι κακούργοι που η ανθρωπότητα έλυνε τους λογαριασμούς της μ’ αυτούς στέλνοντας τους στο σκοτάδι της λήθης. Ήταν ψυχές που στάθηκαν μαζί Του την ώρα του σβησίματος της ύπαρξης και η επόμενη ώρα τους μετά τον θάνατο κρίνονταν από την σιωπή της αγάπης του Κυρίου.
Δεν ήταν όμως μόνο η σιωπή που αντέταξε ο Χριστός σε δύο αταίριαστους ανθρώπους. Ήταν και η ελευθερία που, όπως σε όλη τη ανθρωπότητα, παρείχε. Διότι δεν τους ανάγκασε να Τον αποδεχτούν. Δεν έκανε ούτε γι’ αυτούς ένα σημείο απόδειξης δύναμης. Περίμενε, όπως περιμένει όλους τους ανθρώπους να πούνε το «Ναι» στην πρόσκλησή Του. Και ακόμη και στην άρνηση του δεν θα πει κάτι. Δεν θα διεκδικήσει το κάθε δίκιο Του. Καρτερικά θα περιμένει την μετάνοια, παρότι ο σκληρόκαρδος ληστής θα μπήξει ένα ακόμη καρφί πόνου στο καταπληγωμένο σώμα Του.
Μένουμε συνήθως στο πρόσωπο του ευγνώμονος ληστού. Κι έχουμε ανάγκη από ένα καλό παράδειγμα αγιότητας, μετάνοιας, ελπίδας, Παραδείσου και αυτό ο εκ δεξιών ληστής μας το δίνει. Ο εξ ευωνύμων έχασε την τελευταία ελπίδα όχι να αλλάξει την εν χρόνω ζωή του, αλλά να κερδίσει την αιώνια. Κι αυτό διότι αποφάσισε να πάει μαζί με όσους σταύρωναν και τον Χριστό και τον ίδιο. Να μην ακούσει την σιωπή. Να μη νιώσει την αγάπη. Να συνεχίσει μέχρι το τέλος να πορεύεται με τους όρους της δύναμης, της εκδίκησης απέναντι στην ανθρωπότητα, της αναζήτησης ενός παντοδύναμου και όχι ενός Θεού που συγχωρεί.
Ας ακολουθήσουμε την σιωπή, την υπομονή, την ελευθερία, την συγχώρηση του Χριστού για να Τον συναντήσουμε και να αντέξουμε κι αυτούς που δεν μας ταιριάζουν. Άλλωστε, στον κάθε σταυρό ο τελευταίος λόγος ήταν και είναι του Χριστού.
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
