Κάθε πάθος μας κρύβει μια ωραία πτυχή και δυνατότητα του εαυτού μας. Είναι η σκιά από ένα φως που ζει μέσα μας. Ζούμε στο σκοτάδι του φωτός μας. Ας το σκεφτούμε λιγάκι. Το πάθος που σε ταλαιπωρεί στην πραγματικότητα είναι το χάρισμα σου. Κάθε σκιά σου είναι μια δυνατότητα σου. Το πάθος είναι υποκατάστατο μιας πραγματικής σου ανάγκης που δεν έχει βρει τον τρόπο να καλυφθεί με πληρότητα και πνευματική υγεία.
Διαβάζοντας τον βίο της Όσιας Μαρίας, αντιλαμβάνεται κανείς ότι πρόκειται για μια έντονα ερωτική ύπαρξη. Όμως αυτήν την ερωτική φύση της, την δαπανά με λάθος τρόπο και σε λάθος χώρο.
Όταν μετανοεί τι συμβαίνει; Παύει να είναι ερωτικός άνθρωπος; Όχι βέβαια. Απλά στρέφει αλλού, σε άλλο αντικείμενο, σε άλλο πρόσωπο την πλούσια ερωτικής της ενέργεια. Πλέον το αντικείμενο του πόθου της, το πάθος της ύπαρξης της, γίνεται ο Χριστός. Όλη η αγαπητική και ερωτική της δύναμη ξεσπά ως δίψα και πείνα κοινωνίας με τον Θεό. Οπότε το ζητούμενο δεν είναι να αρνηθώ αυτό που είμαι, να κρύψω κάτω από το χαλί των ενοχών και της απώθησης την πραγματικότητα μου, αλλά να την στρέψω ολάκερη στον Θεό, όχι να την καταστρέψω αλλά να τη μεταμορφώσω, μεταλάξω και μεταπλάσω. Κι αυτό σαφέστατα δεν θα γίνει μόνο απο τις δικές μου δυνάμεις. Οπότε δεν χωράει απελπισία αφού δεν σώζομαι από τα κατορθώματα μου, αλλά από το έλεος και την Αγάπη Του.
