Στον ζωγραφικό πίνακα της Ελβετίδας Bradi Barth ο οποίος αναφέρεται στην είσοδο του Χριστού στα Ιεροσόλυμα, βλέπουμε τον Χριστό καθήμενο σε ένα αξιολάτρευτο γαϊδουράκι, να εισέρχεται στη πόλη, αλλά να απουσιάζει παντελώς το πλήθος του κόσμου που τον υποδέχθηκε. Δεν υπάρχουν καν οι μαθητές Του. Υπάρχει ερημιά. Γιατί άραγε; Αισθάνομαι ότι το πανηγυρίζων πλήθος μαζί με τους μαθητές του Χριστού λείπουν ώστε να φανεί η βαθιά μοναξιά του Χριστού. Το γεγονός ότι κανείς ούτε ακόμη και οι ίδιοι οι μαθητές του δεν είχαν καταλάβει τι ήρθε να κάνει ο Χριστός στο κόσμο. Ποιο ήταν το έργο και ο προορισμός Του. Άλλωστε ο Σταυρός έχει βαθιά μοναξιά.
Μην ξεχνάμε ότι λίγες μέρες πριν την είσοδο στα Ιεροσόλυμα, ο ίδιος ο Πέτρος ζήτησε από τον Χριστό να μην μπουν στην πόλη, να φύγουν μακριά, εάν ήταν σίγουρος ο διδάσκαλος ότι θα τον συλλάβουν και θανατώσουν. Αυτή η πρόταση του Πέτρου έφερε την οργή του Χριστού λέγοντας "ὕπαγε ὀπίσω μου, σατανᾶ· σκάνδαλόν μου εἶ· ὅτι οὐ φρονεῖς τὰ τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ τὰ τῶν ἀνθρώπων.." (Μτ. 16:20-24)
Ξέρετε πολλές φορές η πιο βαθιά μοναξιά είναι με τους πολλούς. Μέσα στα πλήθη αισθάνεσαι ερημιά. Όταν ελάχιστοι είναι εκείνοι που μπορούν να κατανοήσουν αυτό που στην πραγματικότητα είσαι και ζητάς. Άλλωστε ας μην ξεχνάμε ότι μια από τις βασικές αιτίες που το πλήθος θα ζητήσει την σταύρωση του Χριστού θα είναι, ότι ο Χριστός ματαιώνει την φαντασίωση τους. Δεν είναι εκείνος που αυτοί πίστευαν και ήθελαν να είναι.
Πολλές φορές αυτό που ονομάζουμε έρωτα ή αγάπη, είναι η προβολή των αναγκών μας προς τον άλλον. Γι αυτό και δεν τον αγαπούμε αλλά τον χρησιμοποιούμε. Γίνεται προέκταση της φαντασίωσης μας, προέκταση του ναρκισσισμού μας. Οπότε δεν αγαπάμε αυτό που πραγματικά είναι ο άλλος, αλλά εκείνο που θα θέλαμε να είναι. Όταν έρθει η ώρα και θα ματαιώσει τις φαντασιακές προσδοκίες μας τι κάνουμε; Τον μισούμε, θέλουμε να τον σκοτώσουμε, γιατί αισθανόμαστε ότι μας πρόδωσε. Έτσι εξηγείτε και το μίσος προς τον Χριστό, και πως το "Ωσαννά" μέσα σε λίγες μέρες έγινε "Σταυρωθήτω". Αυτόν που κάποτε "αγαπήσαμε" στο τέλος τον εκδικούμαστε.
Στην γωνία όμως του ζωγραφικού πίνακα υπάρχει κι μια άλλη φιγούρα. Μια πληθωρική μαύρη φιγούρα. Ποιος είναι άραγε; Είναι ο σατανάς, το κακό, εκείνο που προς στιγμή θα φανεί να νικάει οδηγώντας τον Χριστό σε μια στημένη δίκη, σε σκληρά βασανιστήρια, και τελικά στο θάνατο. Και εκεί το κακό πανηγυρίζει, αφού αισθάνεται ότι σκότωσε και εξαφάνισε την προσπάθεια του Θεού να σώσει τον άνθρωπο και την κτίση ο Θεός ανατρέπει την ιστορία. Μέσα από το θάνατο του Χριστού νικάει τον ίδιο θάνατο. "Θανάτω θάνατο πατήσαν, και εν τοις μνήμασι ζωή χαρισάμενος.."
Ξέρετε αυτό το σκηνικό το βλέπουμε και εμείς στην ζωή μας. Όταν καθημερινά μέσα από λάθη και αστοχίες, από δοκιμασίες και πειρασμούς, από πόνο και οδύνη αισθανόμαστε ότι ήρθε το τέλος, ότι καταστραφήκαμε και ότι δεν πρόκειται ποτέ ξανά να είμαστε όπως πριν, ο Θεός μας εκπλήσσει. Διότι την τελευταία λέξη την λέει πάντα ο Θεός. Ας τον εμπιστευθούμε, ας έχουμε υπομονή κι ας του επιτρέψουμε να μιλήσει στην ζωή μας με τον μοναδικό σωτήριο τρόπο του.
Διότι και στην περίπτωση του Χριστού φαινομενικά για λίγο διάστημα φαίνεται το κακό να κυριαρχεί. Όμως ο Θεός θα ανατρέψει ολοκληρωτικά την ιστορία. Θα φέρει τα πάνω κάτω. Κι εκεί που ο Σταυρός ήταν σύμβολο νίκης του κακού, το μεταμορφώνει σε νίκη επί του θανάτου. Ο Θεός παίρνει την κακία και το μίσος των ανθρώπων και το μεταβάλει σε φως, χαρά και ανάσταση.
Αυτό είναι το μέγα μυστήριο της παρουσίας του Θεού στην ιστορία και την ζωή μας. Ότι ενεργεί με ένα δικό του τρόπο, πολλές φορές ακατανόητο σε εμάς, στο νου και την λογική μας, αλλά σωτήριο και θεραπευτικό για την ύπαρξη μας. Ξέρει το πως, πότε και πόσο. Παίρνει το σκοτάδι και το μεταπλάθει σε φως, τα λάθη μας τα κάνει αρετές, τις αποτυχίες μας επιτυχίες, τον θάνατο Πάσχα και Ανάσταση.
Πόσο φοβερό είναι αυτό, να ξέρεις ότι ο Θεός δεν θα αφήσει τίποτα χωρίς να προσπαθήσει να το μεταμορφώσει. Τα λάθη, πάθη, αστοχίες και αποτυχίες μας, τα βάσανα και δοκιμασίες μας, τα πάντα θα τα αγγίξει ώστε να μεταπλαστούν ως ευκαιρίες ζωής που νικάνε τον θάνατο.
