Οι σχέσεις γκρεμίζονται διότι πάντα θέλουμε κάτι από τον άλλον και όχι τον άλλον.
Αυτό το κάτι , κάνει την σχέση χρηστική. Κάνει τον άλλον αντικείμενο και όχι πρόσωπο σε σχέση.
Αυτό σημαίνει ότι οι σχέσεις μας θα είναι για εμάς πάντα καλές όταν έχουν το στοιχείο της ηδονικής αφαίμαξης αλλιώς θα πρέπει να φύγουμε διότι δεν αντέχουμε να μένουμε κάπου που δεν παίρνουμε αυτό που θέλουμε.
Για αυτό και ο Χριστός για την ζωή μας είναι σκάνδαλο.
Θέλουμε συνεχώς κάτι από εκείνον, τον χρησιμοποιούμε. Δεν τον βλέπουμε ως ζωή αλλά σαν κάποιον που θέλω να κάνει κάτι στην ζωή μου , σε ένας μέρος της ζωής μου για να είμαι φαινομενικά καλύτερα στην εδώ ζωή για κάποια χρόνια.
Όταν είσαι με κάποιον γιατί θες κάτι από αυτόν όταν αυτό το κάτι φύγει ή χαλάσει τότε θα πάρει και την αγάπη που είχες για τον άλλον.
Αυτό το κάτι μπορεί να είναι το σώμα του, τα λεφτά του, η κοινωνική του κατάσταση, οι σπουδές του.
Έχεις μπει ήδη σε επαγγελματική σχέση που απλά έχεις βάλει μια ψεύτικη αγάπη ώστε να ζήσεις «καλά» σε έναν ψεύτικο κόσμο.
Και κάποτε όλο αυτό θα γκρεμιστεί και θα διαλυθείς.
Όταν θες κάτι από τον άλλον είσαι αιχμάλωτος σε μια συναλλαγή. Είσαι δέσμιος και αυτό θα πονάει για πάντα.
Χωρίς ελευθερία δεν μπορείς να αγαπήσεις πραγματικά.
Το βλέπουμε για παράδειγμα στον γάμο. Ενώ το παιδί μας το αγαπάμε όπως και να έχει , ότι και να έχει τον σύντροφο μας τον αγαπάμε για κάποιους λόγους.
Το "Δεν πειράζει , μην στεναχωριέσαι σε συνγχωρώ" εύκολα θα το πούμε στο παιδί μας αλλά όχι στον σύντροφο μας . Εκεί έχουμε απαιτήσεις και στηριζόμαστε σε άλλα θεμέλια , φυσικά με ιδιοτέλεια και όχι με άνοιγμα πραγματικής και αληθινής αγάπης.
Αυτό το λάθος κάνουμε και με τον Χριστό.
Το βλέπουμε ως ένα μεταφυσικό Ον που υπάρχει εκεί έξω για να μου κάνει τα χατίρια και τον καλώ όταν κάτι δεν πάει καλά για να μου το ισιώσει διότι έτσι το θέλω. Πολλές φορές θα βάλω και τον Θεό στο ειδώλιο του κατηγορουμένου και θα του ζητήσω τα ρέστα γιατί τα πράγματα δεν πήγανε όπως τα είχα υπολογίσει και ήθελα. Μάλιστα μπορεί να φτάσω σε σημείο να τον αρνηθώ κιόλας.
Η ενσάρκωση μας δείχνει κάτι άλλο. Ότι ο Θεός είναι παρών μέσα στην ιστορία μέσα στην ζωή μου και απλά με περιμένει να του ανοίξω την πόρτα για την μεγάλη και συγκλονιστική σχέση. Μια σχέση που θα θέλω εκείνον και η ζωή μου να πλημμυρίσει από Θεό και τίποτε άλλο.
Θέλουμε να περάσουμε την ζωή μας όπως την έχουμε φανταστεί και απαιτούμε και στο τέλος να μας περιμένει και ένας παράδεισος. Όλα αυτά χωρίς πόνο, σταυρό, υπομονή, υποχώρηση, συγχώρηση και αγώνα. Τέτοια σωτηρία δεν υπάρχει .
Να μην γίνουμε χρήστες της ζωής, να μου κάνουμε κατάχρηση του άλλου και της δημιουργίας. Να μην βλέπουμε τον Χριστό ως μάγο για να μου κάνει αυτά που θέλω.
Ας ανοίξουμε το θέλημα , την επιθυμία, την αγάπη με ανιδιοτέλεια.
Να βλέπουμε τον σύντροφο όπως είναι , το παιδί μας , τον γείτονα το ίδιο, το εχθρό με αγάπη.
Να μην ζητάμε κάτι από τον άλλον η από την ζωή. Na μην βλέπουμε τον άλλον και τον Χριστό σαν το λυχνάρι που θα ζητήσουμε μαγικά. Αυτή είναι μια ειδωλολατρική σχέση.
Να διψάμε για πληρότητα , ενότητα, και ένωση με τον Κύριο και Θεό μας.
Καμία σχέση δεν θα μπορέσει να καρποφορήσει όταν στηρίζεται σε συναλλαγματικά τερτίπια.
Ας ανοίξουμε την προσευχή μας , ώστε να ανοίξει και το θέλημα στην ζωή μας.
«Έλα Χριστέ μου και κάνε με ότι θέλεις και ας μην με συμφέρει».
