Πόσο εύκολο είναι να σε αγαπώ όταν μου δίνεις αυτά που θέλω και πόσο δύσκολο να υπομένω τα "όχι" σου που σταυρώνουν το «εγώ» μου. Όταν σε όλα μου λες «ναι» και δέχεσαι να είσαι η προέκταση του εαυτού μου χαμογελώ και λέω ότι σε λατρεύω, όταν όμως αρνείσαι να παίξεις τα παιγνίδια του ναρκισσισμού μου, σκοτεινιάζω κι ουρλιάζω λέγοντας «ότι ποτέ δε με αγάπησες αληθινά». Γιατί για πολλούς αγάπη σημαίνει ο άλλος να ικανοποιεί τις επιθυμίες μου, να γίνεται η προέκταση του εαυτού μου. Είναι τότε που μπερδεύουμε το «σ αγαπώ» με το «χρησιμοποιώ». Κι αυτό το έχουμε κάνει λίγο πολύ όλοι μας. Ας είμαστε ειλικρινείς, ας μάθουμε να ζητάμε συγχώρεση.
Τι συμβαίνει όμως όταν αυτή την αντίληψη περί αγάπης την μεταφέρουμε στην σχέση μας με τον Θεό; Μήπως πολλές φορές προσπαθούμε να εκμεταλλευτούμε την δύναμη του Θεού; Δηλαδή να πάρουμε τα οφέλη αυτής της σχέσης και να μην δώσουμε τίποτα ουσιαστικό. «Αγαπάμε» έναν Θεό που μας κάνει τα χατίρια και ικανοποιεί τα αιτήματα μας. Έναν Θεό που εφαρμόζει με τον καλύτερο τρόπο τα δικά μας σχέδια. Τι γίνεται όμως όταν αυτός ο Θεός λέει όχι στις επιθυμίες μας; Όταν έχει διαφορετική γνώμη από τα δικά μας προγράμματα;
Είναι εύκολο να λατρεύεις τον Θεό όταν τα πράγματα πάνε καλά στη ζωή σου, όταν σου παρέχει φαγητό, φίλους, οικογένεια, υγεία και ευτυχισμένες καταστάσεις. Όμως οι συνθήκες της ζωής δεν θα είναι πάντα ευχάριστες, τότε τι κάνουμε; Πως αντιδρούμε όταν ο Θεός φαίνεται ένα εκατομμύριο μίλια μακριά; Συνεχίζουμε να τον αγαπάμε ή οργιζόμαστε και τον εγκαταλείπουμε;
Συνήθως εγκαταλείπουμε εκείνον ή εκείνη που δεν εξυπηρετεί πλέον τις ναρκισσιστικές μας ανάγκες, λέγοντας «δεν ταιριάζουμε». Τι κρύβεται άραγε πίσω από αυτό το «δεν ταιριάζουμε;». Μήπως ότι ο άλλος δεν ικανοποιεί πλέον την φαντασιακής μας εικόνα; Τι αγαπήσαμε αλήθεια όταν δηλώναμε τρελά ερωτευμένοι, εκείνο που στα αλήθεια ήταν ο άλλος ή αυτό που θα θέλαμε να είναι;
Στον Θεό τι αγαπάμε; Τον ίδιο τον Θεό ή τα δώρα του; Ζητάμε Εκείνον ή την βοήθεια του; Θα μου πείτε υπάρχει διαφορά; Τεράστια. Όταν ζητάς μόνο θαύματα και δώρα ή παροχές, τότε στην πραγματικότητα είσαι άπιστος και άθεος. Γιατί δεν είναι το ζητούμενο σου η κοινωνία, γνωριμία και σχέση με τον Χριστό, αλλά τα δώρα, η ύλη, τα αιτήματα, οι επιθυμίες όλα εκείνα που θέλεις εσύ για να νιώθεις καλά, τακτοποιημένος και ικανοποιημένος. Θα μου πείτε "μα στο Ευαγγέλιο δεν λέει ζητάτε και θα σας δώσω, χτυπήστε και θα σας ανοίξω;". Σαφέστατα, αλλά όλο αυτό μέσα στο πλαίσιο μιας σχέσης. Εάν εγώ σ αγαπώ και είμαι μέσα στην αγκαλιά σου, θα πάρω τα φιλιά σου, θα νιώσω την ζεστασιά, την ασφαλεία και το νοιάξιμο σου. Αλλά το ζητούμενο δεν είναι αυτά αλλά εσύ. Εσένα αγαπώ, μαζί σου θέλω να είμαι και όταν είμαι, γεύομαι τους καρπούς της σχέσης μας.
Γι’ αυτό κι ο Θεός θα κρυφτεί πολλές φορές από εμάς. Ποτέ δεν θα μας εγκαταλείψει όμως, ούτε μια στιγμή δεν θα λείψει από την ζωή μας. Θα κρυφτεί ναι, αλλά δεν θα φύγει. Θα είναι πάντα εκεί για εμάς.
Ο Θεός προσπαθεί να μας μεγαλώσει και ωριμάσει πνευματικά, από νήπια να μας κάνει ενήλικες υπάρξεις που θα ξέρουν να πιστεύουν και να αγαπούν ακόμη και όταν όλα δεν γίνονται όπως θα ήθελαν. Πρέπει να μάθουμε να εμπιστευόμαστε, να αφηνόμαστε και να ωριμάζουμε στην σιωπή. Οι μεγάλες αγάπες είναι "σιωπηλές", νιώθουν πολλά περισσότερα από αυτά που μπορούν να πουν.
Κάθε υγιής σχέση έχει φάσεις εγγύτητας και φάσεις απομάκρυνσης. Εκεί ωριμάζουν οι μεγάλες αγάπες. Στην απουσία του άλλου νιώθουμε την σπουδαιότητα της παρουσίας του. Θα χρειαστεί πολλές φορές να χάσουμε και να ξαναβρούμε αυτό που αγαπάμε για να καταλάβουμε ότι δίχως του δεν μπορούμε να ζήσουμε.
