Σαν ο δρόμος της ζωής μας διασταυρωθεί με τα κακοτράχαλα μονοπάτια της ζωής των άλλων οι εμπειρίες είναι επώδυνα αφυπνιστικές…
Το να βρίσκεσαι πάνω από το κρεβάτι ενός ανθρώπου που πάσχει είναι σαν να είσαι κάτω από τον Σταυρό του και να παλεύεις να τον κατεβάσεις γιατί βλέπεις όλη την φρίκη του πόνου και δεν το αντέχεις… για κανέναν…
Στα μάτια του ανθρώπου που πάσχει θωρείς όλη την αγωνία, τον φόβο
του πρώτου Αδάμ μόλις αποχωρίστηκε την θαλπωρή την αγκάλης του Θεού…..
Στο κρεβάτι του ανθρώπου που πάσχει ο χρόνος κυλά σε άλλο τέμπο και αποκτά άλλη αξία…
Η κάθε στιγμή είναι τόσο πολύτιμη που υπολογίζεις πολύ καλά πως θα την ξοδέψεις…
Και εγώ φοβάμαι τόσο πολύ τον θάνατο…Τους ανθρώπους πίσω μου
μα και το ‘’μετά’’…Αχ αυτό το ‘’μετά’’…
Είναι όπως όταν είχαν ρωτήσει κάποτε έναν γέροντα στην επιθανάτια κλίνη:
«Γέροντα φοβάσαι τον θάνατο;»
«Παιδί μου, δεν φοβάμαι τον θάνατο αλλά ποιον θα συναντήσω μετά….»
Ξέρεις που καταλήγουμε;Στο ότι δεν έχει Ζωή(Χριστό)η ζωή μας για αυτό
και μας τρομοκρατεί και η σκέψη μονάχα του θανάτου…..
Δεν ξέρω εάν έχεις βρεθεί ποτέ κοντά σε άνθρωπο του Θεού που βρίσκεται
στο ‘’δι’ ευχών’’ της επιγείου ζωής του…Είναι πράγματι ευλογία αυτή η συνάντηση……
Δεν δίνεις κουράγιο με γλυκανάλατες και βαρύγδουπες θεολογικές λέξεις
αλλά παίρνεις εσύ δύναμη και ελπίδα…Έχουν ένα φως αυτοί άνθρωποι
που δεν είναι εκ του κόσμου τούτου του πονηρού…Δεν είναι απίστευτο αυτό;
Τόσο παράδοξο....Ο γλυκός θάνατος του άλλουνα στάζει βάλσαμο στην δική μας ζωή…Έτσι είναι....
Όσο η ζωή μας αγκαλιάζει Εκείνον δεν έχουμε τίποτα να φοβηθούμε,ούτε εμείς μα ούτε κι οι άνθρωποι δίπλα μας……
Ας μην λησμονάμε ότι το Φως που ξεπροβάλει από το κενό Του μνήμα
δεν το καταπίνει κανένα σκοτάδι……Και όπου Φως(με ''Φ'' κεφαλαίο)
εκεί..... και Ζωή.....
π.Ιωάννης Παπαδημητρίου
Το να βρίσκεσαι πάνω από το κρεβάτι ενός ανθρώπου που πάσχει είναι σαν να είσαι κάτω από τον Σταυρό του και να παλεύεις να τον κατεβάσεις γιατί βλέπεις όλη την φρίκη του πόνου και δεν το αντέχεις… για κανέναν…
Στα μάτια του ανθρώπου που πάσχει θωρείς όλη την αγωνία, τον φόβο
του πρώτου Αδάμ μόλις αποχωρίστηκε την θαλπωρή την αγκάλης του Θεού…..
Στο κρεβάτι του ανθρώπου που πάσχει ο χρόνος κυλά σε άλλο τέμπο και αποκτά άλλη αξία…
Η κάθε στιγμή είναι τόσο πολύτιμη που υπολογίζεις πολύ καλά πως θα την ξοδέψεις…
Και εγώ φοβάμαι τόσο πολύ τον θάνατο…Τους ανθρώπους πίσω μου
μα και το ‘’μετά’’…Αχ αυτό το ‘’μετά’’…
Είναι όπως όταν είχαν ρωτήσει κάποτε έναν γέροντα στην επιθανάτια κλίνη:
«Γέροντα φοβάσαι τον θάνατο;»
«Παιδί μου, δεν φοβάμαι τον θάνατο αλλά ποιον θα συναντήσω μετά….»
Ξέρεις που καταλήγουμε;Στο ότι δεν έχει Ζωή(Χριστό)η ζωή μας για αυτό
και μας τρομοκρατεί και η σκέψη μονάχα του θανάτου…..
Δεν ξέρω εάν έχεις βρεθεί ποτέ κοντά σε άνθρωπο του Θεού που βρίσκεται
στο ‘’δι’ ευχών’’ της επιγείου ζωής του…Είναι πράγματι ευλογία αυτή η συνάντηση……
Δεν δίνεις κουράγιο με γλυκανάλατες και βαρύγδουπες θεολογικές λέξεις
αλλά παίρνεις εσύ δύναμη και ελπίδα…Έχουν ένα φως αυτοί άνθρωποι
που δεν είναι εκ του κόσμου τούτου του πονηρού…Δεν είναι απίστευτο αυτό;
Τόσο παράδοξο....Ο γλυκός θάνατος του άλλουνα στάζει βάλσαμο στην δική μας ζωή…Έτσι είναι....
Όσο η ζωή μας αγκαλιάζει Εκείνον δεν έχουμε τίποτα να φοβηθούμε,ούτε εμείς μα ούτε κι οι άνθρωποι δίπλα μας……
Ας μην λησμονάμε ότι το Φως που ξεπροβάλει από το κενό Του μνήμα
δεν το καταπίνει κανένα σκοτάδι……Και όπου Φως(με ''Φ'' κεφαλαίο)
εκεί..... και Ζωή.....
π.Ιωάννης Παπαδημητρίου
