Alexander Schmemann :Για να ζήσει ο κόσμος
Η τιμή και η δόξα ανήκει στο στεφάνι του μάρτυρα. Γιατί ο δρόμος της Βασιλείας είναι η μαρτυρία στο Χριστό. Και αυτό σημαίνει σταύρωμα και πόνο.
Ένας γάμος που δε σταυρώνει αδιάκοπα την εγωπάθεια του και την αυταρέσκειά του, που δεν αποθνήσκει εν εαυτώ ώστε να ατενίσει πέρα από τον εαυτό του δεν είναι χριστιανικός γάμος.
Το πραγματικό αμάρτημα του γάμου σήμερα δεν είναι η μοιχεία ή βαναυσότητα του ενός ή του άλλου. Είναι πως κάνουμε είδωλο την οικογένεια και δε θέλουμε να καταλάβουμε πως ο γάμος πορεύεται προς τη βασιλεία του Θεού.
Αυτό εκφράζεται με το αίσθημα πως κανένας θα έκανε το παν για την οικογένεια του, ακόμη και κλεψιά. Στη περίπτωση αυτή η οικογένεια έχει πάψει να είναι μια μυστηριακή είσοδος στη παρουσία Του.
Αυτό που διαλύει τόσο εύκολα τη σύγχρονη οικογένεια και κάνει το διαζύγιο σχεδόν φυσική σκιά της οικογένειας, δεν είναι η έλλειψη σεβασμού για την οικογένεια, αλλά η ειδωλοποίηση της οικογένειας.
Με άλλα λόγια η ταύτιση του γάμου με την ευτυχία και η άρνηση να αποδεχτούμε το Σταυρό μέσα στο γάμο.
Στο χριστιανικό γάμο παντρεύονται τρείς, και η κοινή νομοτέλεια των δύο προς τον τρίτο, που είναι ο Θεός , βαστάει τους δύο σε μια ενεργητική ενότητα, και αναμεταξύ τους και με το Θεό.
Ωστόσο η παρουσία του Θεού σημαίνει το τέλος του γάμου ως ενός πράγματος που είναι μονάχα φυσικό.
Ο Σταυρός του Χριστού βάζει τέρμα στην αυτάρκεια της φύσης. Αλλά δια του Σταυρού χαρά (και όχι ευτυχία) εις τον κόσμον ελήλυθεν. Η παρουσία του Σταυρού λοιπόν, είναι η αληθινή χαρά του γάμου.
Είναι η χαρούμενη βεβαιότητα πως το γαμήλιο όρκο, μέσα στην προοπτική της αιώνιας Βασιλείας, δεν τον παίρνει κανένας άχρι χωρισμού θανάτου, αλλά ωσότου ο θάνατος μας ενώσει ολότελα…
