“Το ψεύδος είναι εξαφάνισις της αγάπης” (Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος). Μικρότεροι και μεγαλύτεροι έχουμε συνηθίσει το ψέμα να είναι μία από τις συνιστώσες της ζωής μας.
Όταν θέλουμε να δικαιολογηθούμε για κάτι, για να αποφύγουμε να μας μαλώσουν, να περάσουμε την δυσκολία της στιγμής, αρνούμαστε την πραγματικότητα, αρνούμαστε τις ευθύνες μας, κάνουμε ότι δεν γνωρίζουμε, κατηγορούμε, κάποτε και συκοφαντούμε τους άλλου, για να βγούμε αλώβητοι. Και δεν αισθανόμαστε ενοχές.
Στόχος μας να επιπλεύσει το εγώ μας στην επιφάνεια της θάλασσας που είναι η ζωή. Και ταυτιζόμαστε τόσο πολύ με το ψέμα μας, που καθιστούμε και τον εαυτό μας διπρόσωπο. Υπερασπιζόμαστε ένα φαντασιακό «εγώ», το οποίο το καθιστούμε ταυτότητά μας, μόνο και μόνο για να μην κοπιάσουμε να αλλάξουμε την ζωή μας, να μην αποδεχθούμε αυτό που έχουμε κάνει, να μην ελέγξουμε τον εαυτό μας, να μην ταπεινωθούμε ζητώντας συγγνώμη.
Το ψέμα όμως είναι εξαφάνιση της αγάπης. Αν αγαπούμε τον Θεό, τον συνάνθρωπο, τον ίδιο μας τον εαυτό, αγαπούμε την αλήθεια και εκφράζουμε την αλήθεια. Η ύπαρξη θέλει γενναιότητα. Θέλει αυθεντικότητα. Θέλει να έχουμε πάρει απόφαση ότι στα λάθη μας δεν νικιόμαστε, αλλά ζητούμε συγχώρεση γι’ αυτά και την ίδια στιγμή ξεκινάμε από την αρχή. Είναι προτιμότερο να στενοχωρήσουμε τους άλλους, όταν διαπιστώνουν ότι δεν είμαστε οι τέλειοι που φαντάζονται ή που απαιτούν από εμάς, αλλά να κάνουμε καινούργιες προσπάθειες, παρά να υποκρινόμαστε.
Είναι τίμιο να αναλαμβάνουμε την ευθύνη μας και, συνήθως, αυτό το εκτιμούν όσοι έχουν επίγνωση, παρά να κρυβόμαστε. Και η τιμιότητα έχει λείψει από την εποχή μας.
