«Ο Θεός είναι ο Ήλιος της δικαιοσύνης, όπως έχει γραφεί,
σκορπώντας σ’ όλους γενικά τις ακτίνες της καλοσύνης του, και η ψυχή
γίνεται στο φρόνημα είτε κερί όταν αγαπά τον Θεό ή πηλός όταν αγαπά την
ύλη.
Όπως λοιπόν σύμφωνα με τη φύση του ο πηλός ξεραίνεται από τον ήλιο,
ενώ το κερί κατά φύση μαλακώνει, έτσι και ψυχή που αγαπά την ύλη και τον
κόσμο ακούοντας τις νουθεσίες του Θεού κι αντιδρώντας με το φρόνημα
καθώς ο πηλός σκληραίνει κι όπως ο Φαραώ, σπρώχνει τον εαυτό της στην
καταστροφή.
Αλλά κάθε ψυχή που αγαπά το Θεό σαν κερί που είναι μαλακώνει και με
την εισδοχή των θεϊκών σημείων και τύπων γίνεται πνευματικό κατοικητήριο
του Θεού. Όποιος καταφώτισε το νου του με τα θεία νοήματα και συνήθισε
την γλώσσα του να δοξολογεί αδιάκοπα τον Δημιουργό με θείους ύμνους και
εξαγίασε τις αισθήσεις του με τις αγνές φαντασίες, αυτός στο κατ’ εικόνα
θείο καλό, πρόσθεσε το καθ’ ομοίωση αγαθό της γνώμης του.
Φυλάει κανείς ακηλίδωτη την ψυχή του για το Θεό, αν
εξαναγκάσει το πνεύμα του να διανοείται μόνο για το Θεό και τις αρετές
του, αν καταστήσει το λόγο του εξηγητή κι ερμηνευτή των ιδίων αρετών,
κι αν διδάξει την αίσθησή του να φαντάζεται με ευλάβεια τον ορατό κόσμο
κι όλα όσα περιέχει πληροφορώντας την ψυχή του για το μεγαλείο των
λόγων που αυτά περικλείουν.
Ο Θεός, αφού μας ελευθέρωσε από τη σκληρή δουλεία των δαιμόνων που
μας εξουσιάζουν, μας χάρισε φιλάνθρωπο ζυγό της θεοσέβειας την
ταπεινοφροσύνη· δαμάζει αυτή κάθε διαβολική δύναμη και σ’ όποιους την
προτιμήσουν χτίζει κάθε αγαθό και το φυλάει ανάλωτο από τις ραδιουργίες.
Όποιος πιστεύει φοβάται, κι όποιος φοβάται ταπεινοφρονεί, κι όποιος
ταπεινοφρονεί γίνεται πράος κρατώντας μέσα του άπρακτα τα παρά φύση
κινήματα του θυμού και της επιθυμίας. Ο πράος φυλάει τις εντολές· όποιος
φυλάει τις εντολές γίνεται καθαρός· όποιος γίνει καθαρός φωτίζεται
εσωτερικά, κι όποιος φωτιστεί γίνεται άξιος να συγκοιμηθεί με το νυμφίο
Λόγο στον κοιτώνα των Μυστηρίων».
Αγίου Μάξιμου του Ομολογητή
