Θα έρθουν στιγμές που κι αυτό το λίγο που σε έκανε χαρούμενο ή
αυτή η μικρή προσευχή που σε κρατούσε και σου έδινε ελπίδα δεν θα
υπάρχει.
Κι αυτή η κουρελιασμένη πίστη
σου, που πότε χανόταν και πότε πληγωμένη και αδύναμη την έβρισκες στις
ρίμες της καρδιάς σου, δεν θα φτάνει να σε αναστήσει.
Τότε θα ζήσεις το πιο φρικτό μαρτύριο, την πιο μεγάλη
δοκιμασία της ψυχή σου. Να περιμένεις; Να υπομένεις, να έρθει Εκείνος ή
να βάλεις κάποιος άλλον ψεύτικο Θεό στην θέση του; Για σκέψου, τι
αγάπησες Εκείνον ή αυτά που σου έδινε, που μόλις τα έχασες τον ξέχασες
και άλλαξες σελίδα στην ιστορία της αγάπης και του έρωτα σου; Κι όμως
αγάπη σημαίνει να επιμένεις, να θες και να προσδοκάς τον άλλο, ακόμη κι
όταν θα έχει πάψει να είναι «αξιαγάπητος».
Η πίστη κι αγάπη κτίζεται στην πιο βαθιά απουσία. Πόσο πολύ σε αγάπησα ποτέ δεν θα το μάθεις…
