Σκέψεις στο ευαγγελικό ανάγνωσμα της Κυριακής 9 Ιουλίου 2017 (Ε’ Ματθ., η’ 28- θ’1)
Σήμερα ο Χριστός θεράπευσε τους δυο
δαιμονισμένους και κανένας απ’ την πόλη των Γεργεσηνών δεν πήγε να Τον
ευχαριστήσει. Οι κάτοικοι μάλιστα της πόλης δεν Τον ήθελαν κοντά τους
μολονότι θεράπευσε δυο απ’ τα παιδιά τους. Του ζήτησαν να φύγει μακριά.
Έτσ’ είμαστε οι άνθρωποι. Επιθυμούμε την
ευεργεσία, τη δεχόμαστε μα… όταν πρέπει να ευχαριστήσουμε το
αποφεύγουμε ή δεν το πράττουμε αληθινά. Το αληθινό “ευχαριστώ” θέλει
ταπείνωση και πλέον αυτο-γαλουχούμαστε στο να είμαστε άτρωτοι και
δυνατοί -κατά πως θέλει η κοινωνία μας- για ν’ αντεπεξέλθουμε στις
ανάγκες που δημιουργεί η ίδια.
Το ίδιο γίνεται και με τον Θεό. Θέλουμε
να Τον ευχαριστήσουμε και διαλέγουμε τον εύκολο δρόμο, αφήνουμε την
ουσία που μας δίδαξε ο ίδιος, όταν περπάτησε μαζί μας σε τούτην εδώ τη
γη. Διαλέγουμε το δρόμο “χωρίς διόδια”, ίσα-ίσα δηλαδή να βγάλουμε την
“υποχρέωση”… λες και ο Θεός λειτουργεί με βάση τις κοινωνικές συμβάσεις!
Συμβάσεις που ‘ναι κι αυτές δημιουργήματα δικά μας, των ανθρώπων
δηλαδή, που φτιάχνουμε την κοινωνία.
Θα σου κάνει κάποιος μια χάρη κι έπειτα
θα του κάνεις επίσκεψη και θα προσφέρεις λουλούδια και γλυκά να τον
ευχαριστήσεις. Εκφράζουμε την ευχαριστία μας στους ανθρώπους μέσα από
σύμβολα και χειρονομίες. Η αληθινή προς τον Θεό ευχαριστία είναι η πράξη
της ζωής μας, η αναγνώριση και η ομολογία ότι ο Χριστός είναι ο Υιός
και Λόγος του Θεού κι όχι απλώς κάποιος ευεργέτης που όταν έχουμε κάποια
ανάγκη θα σπεύσει να μας κάνει τη χάρη. Ο Θεός δε περιμένει από ‘μας
“ούτε λουλούδια, ούτε γλυκά” ή όπως μεταφράζονται στην εκκλησιαστική
πραγματικότητα σε τάματα κι αφιερώματα. Τα τάματα και τ’ αφιερώματα
λειτουργούν για τους χριστιανούς αφυπνιστικά, θυμίζουν την ευεργεσία του
Θεού μα δεν είναι δα κι αυτοσκοπός της ζωής μας…
Ποιο είναι στ’ αλήθεια το “ευχαριστώ”
προς τον Θεό; Ας βγούμε έξω απ’ τον χώρο που οριοθετεί ο καθένας ως
προσωπικό για να δούμε την αλήθεια. Τίποτα δε μας ανήκει τι κι αν μάταια
εργαζόμαστε ώστε να μας ανήκουν ολοένα και περισσότερα πράγματα σε
τούτην εδώ τη ζωή. Κι αφού τίποτε δε μας ανήκει, ας πάψουμε να έχουμε
διεκδικήσεις. Μονάχα έτσι θα δούμε την αλήθεια μας και θα βαδίσουμε το
δρόμο της αληθινής προς τον Θεό ευχαριστίας.
Πώς μπορώ να ευχαριστώ απ’ την μια τον
Θεό κι απ’ την άλλη να φουσκώνω σα παγόνι απ’ τον εγωισμό μου, πως τάχα
είμαι κάτι, πως έχω περιουσία και λεφτά, δύναμη κι αναγνώριση κοινωνική;
Αυτή η προσποίηση -αυτό το μέγα ψέμα- μ’ εμποδίζει να δω τα πράγματα
πως έχουν.
Ευχαριστώ λοιπόν τον Θεό σημαίνει ότι η
ζωή μου γίνεται ευχαριστία ολάκερη. Πώς μπορώ απ’ τη μια να θέλω να
ξεχωρίζω, να στερώ την αγάπη, να μισώ και να διακρίνω κι απ’ την άλλη να
λέω στο Θεό «ευχαριστώ»; Τότε Τον ευχαριστώ υποκριτικά, όπως ο
Φαρισαίος της παραβολής, αφού αισθάνομαι ανώτερος απ’ τους άλλους
ανθρώπους.
Ας βγούμε απ’ τον εαυτό μας για να
ευχαριστήσουμε στ’ αλήθεια το Θεό. Από λόγια και θεωρίες… είμαστε
γεμάτοι! Ο Χριστός δεν είν’ στα λόγια… Γι’ αυτό κι ο τέλειος Θεός έγινε
τέλειος Άνθρωπος: με Σταυρό κι Ανάσταση εγκαινίασε την πράξη!
