Οι παγκόσμιες
ημέρες είναι ένας εύσχημος τρόπος καθιέρωσης ενός νέου εορτολογίου από
ένα άθρησκο πολιτισμό. Γνωρίζουν οι προαγωγοί της άθεης παγκοσμιοποίησης
ότι οι άνθρωποι δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς να θυμούνται πρόσωπα και
γεγονότα που διαμορφώνουν σχέσεις και νόημα και φροντίζουν,
απογυμνώνοντας από την πνευματικότητα τις γιορτές που ξεκινούν από την
χριστιανική πίστη, καθιστώντας τες γιορτές κατανάλωσης ή αργίας, να
καλλιεργήσουν το έδαφος ώστε να υπάρχουν οι λεγόμενες «παγκόσμιες
ημέρες». Πέρα από την θρησκευτικότητα, η οποία δεν ενώνει όλους, πρέπει
να υπάρχουν γιορτές που κανείς δεν θα έχει δικαιολογία να μην αποδεχθεί.
Η παγκοσμιοποίηση
βεβαίως, είτε μας αρέσει είτε όχι, είναι γεγονός. Είναι αργά για
δάκρυα, τουλάχιστον σε πολιτισμικό επίπεδο. Το ότι όμως είμαστε
αναγκασμένοι να ζούμε εντός της, δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να υποστούμε
και λοβοτομή. Να αποδεχόμαστε άκριτα ό,τι μας παρουσιάζεται ως το δικό
της «θέσφατο». Δεν μπορεί μία γενική γιορτή για την μητέρα να μας
ενώσει, διότι δεν αρκεί για έναν άνθρωπο να γίνει γονέας, αλλά καλός
γονέας. Δεν μας ενώνει η παγκόσμια ημέρα των δικαιωμάτων του παιδιού,
όταν έχουμε εγκαταλείψει την ανατροφή του στην τηλεόραση και στο
Διαδίκτυο, όταν το έχουμε μετατρέψει σε καταναλωτή και αδιαφορούμε για
το δικαίωμά του να αγαπιέται, να αγαπά και να είναι προσωπικότητα που
γνωρίζει και τις υποχρεώσεις του. Δεν μας ενώνει η ημέρα της αποδοχής
των συνανθρώπων μας που πάσχουν από καρκίνο ή AIDS,
όταν το παγκόσμιο σύστημα αρνείται να φανερώσει θεραπείες ή δεν παλεύει
για την πρόληψη των ασθενειών οι οποίες συχνά έρχονται γιατί τα θέλουμε
όλα, χωρίς Θεό, χωρίς αγώνα εναντίον των παθών μας και χωρίς πίστη ότι
ακόμη κι αν ο χρόνος είναι παμφάγος, δεν είμαστε μόνοι μας, επειδή
ακριβώς πιστεύουμε.
Η παγκοσμιοποίηση
καταργεί τους λαούς και την διαφορετικότητά τους στο όνομα της
πληθυσμιακής εξίσωσης. Το ότι όλοι είμαστε άνθρωποι δεν σημαίνει ότι δεν
έχουμε και ταυτότητα. Είμαστε λαοί και όχι πληθυσμοί. Και λαός σημαίνει
ρίζες. Ιστορία. Γλώσσα. Αξίες. Πολιτισμός. Θρησκευτικότητα. Μέσα από
αυτά μπορούμε να συναντηθούμε οι άνθρωποι ή να επιλέξουμε τα στοιχεία με
βάση τα οποία θα συνομιλήσουμε, χωρίς ωραιοποιήσεις. Όσο δεν ωφελεί ο
δυτικός χριστιανισμός να κρύβει τις Σταυροφορίες και την Ιερά Εξέταση,
το ίδιο δεν ωφελεί να λέμε ότι το Ισλάμ δεν οδήγησε στο μαρτύριο
χιλιάδες χριστιανούς γιατί δεν ήθελαν να πιστέψουν στον Αλλάχ. Η
παραδοχή της αλήθειας ενθαρρύνει ώστε να συνυπάρξουμε με την
διαφορετικότητά μας και όχι να την αποκρύβουμε στο όνομα του να γίνουμε
ένα, κάτι που χωρίς Θεό είναι αδύνατο.
Η συμμετοχή στην
γιορτή της μητέρας δίνει άλλοθι στην παγκοσμιοποίηση να συνεχίσει τον
αγώνα για την εκρίζωση της διαφορετικότητας και την πληθυσμιοποίηση των
λαών. Η συναισθηματική αποθέωση του προσώπου της μητέρας μας, χωρίς
επισήμανση του ρόλου και του τρόπου με τον οποίο αυτή καλείται να
λειτουργήσει, είναι άλλοθι στην έμπρακτη υποτίμηση της ιδιότητας της
μάνας σήμερα, όταν σημασία για την γυναίκα έχει να βγάλει χρήματα, να
απολαμβάνει δικαιώματα, να κάνει εκτρώσεις και να είναι απούσα από την
ζωή των παιδιών της, όταν, όσο πιο αργά γίνεται, παντρευτεί και
γεννήσει.
Στην
καθημερινότητά μας ας κρατήσουμε τις εορτές της πίστης μας που δεν μας
μιλούν μόνο για το «ποιος/ποια», αλλά και για το «πώς».
