Ένας
από τους πολλούς λόγους για τους οποίους οι άνθρωποι πιστεύουν στον Θεό
και επισκέπτονται τους ναούς, τα προσκυνήματα, τα μοναστήρια είναι και η
ανάγκη να έχουν υγεία, τόσο οι ίδιοι όσο και οι οικείοι τους. Ο
χριστιανισμός βρήκε μεγάλη ανταπόκριση στον κόσμο και προσέλκυσε
πολλούς, όταν οι άνθρωποι έβλεπαν πως στην νέα πίστη υπήρχα οι
χαρισματούχοι για την υγεία, «τα χαρίσματα ιαμάτων» (Α’ Κορ. 12, 28). Αυτοί ακολουθούσαν το παράδειγμα του Χριστού, ο οποίος «διήλθε τον κόσμον ευεργετών και ιώμενος πάντας» (Πράξ.
10, 38). Η πίστη τους έδινε ένα χάρισμα μοναδικό και εντυπωσιακό. Ακόμη
και με την σκιά τους να γιατρεύουν. Να γιατρεύουν αγγίζοντας με τα
χέρια τους. Να γιατρεύουν με τον λόγο και την προσευχή. Να
ανταποκρίνονται στην λαχτάρα για ζωή και να δείχνουν ότι η οδός της
Βασιλείας του Θεού συνεπάγεται την απαλλαγή από τον πόνο της αρρώστιας,
τον φόβο του θανάτου, την απελπισία της ήττας από την φθορά, τον χρόνο
και τα πάθη. Οι χαρισματούχοι των ιαμάτων νικούσαν τους φυσικούς νόμους
και έδιναν στους πλησίον τους ζωή. Αυτό δεν σήμαινε ότι οι ίδιοι ήταν
άτρωτοι από την φθορά ή από τις επιθέσεις του πονηρού ή από την δύναμη
της εξουσίας. Στα συναξάρια όμως των αγίων εκείνης της εποχής βλέπουμε
ότι ο διάβολος και τα όργανά του, παρότι μεταχειρίζονταν πολλά απάνθρωπα
μέσα και υπέβαλλαν τους πιστούς σε μαρτύρια, εντούτοις έπρεπε να
φτάσουν στην χαριστική βολή του
αμετάκλητου τρόπου θανάτου, όπως ο αποκεφαλισμός ή ο λογχισμός ή η πυρά ή
και η σταύρωση ακόμη, για να τους νικήσουν οριστικά. Οι Άγιοι έβλεπαν
τον Χριστό, ο Οποίος αποκαθιστούσε το σώμα τους υγιές και τους έδινε την
δύναμη να αντέξουν και σε άλλα μαρτύρια που ήταν βέβαιο ότι θα
υποστούν.
Θαύματα
κάνουν οι Άγιοι στους αιώνες. Βοηθούν τους ανθρώπους να νικήσουν τον
πόνο και τον θάνατο, κάποτε ανάλογα με την πίστη, κάποτε χωρίς οι
άνθρωποι να το περιμένουν. Υπάρχουν όμως και πολλές περιπτώσεις στις
οποίες « τα χαρίσματα των ιαμάτων» δεν
ενεργούν. Παρότι οι άνθρωποι γνωρίζουμε ποιοι είναι αυτοί που τα έχουν
και τους παρακαλούμε και είμαστε βέβαιοι ότι μπορούν να μας γιατρέψουν,
εντούτοις διαπιστώνουμε την σιωπή του ουρανού. Άλλοι υποτασσόμαστε σ’ αυτήν
την σιωπή και ελπίζουμε τελικά στην ανάσταση των νεκρών. Άλλοι
οργιζόμαστε με τον Θεό γιατί δεν ακούει τις προσευχές μας και Τον
θεωρούμε άδικο, όπως και τους Αγίους. Οι εκτός της πίστης μάς
ειρωνεύονται και βρίσκουν αφορμή για να ισχυριστούν ότι δεν υπάρχει
Θεός. Άλλοι πάλι εκμεταλλεύονται τα όποια θαύματα για να μετατρέψουν την
πίστη σε εμπόριο, χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι η άμετρη αυτή
εμπορευματοποίηση, αργά ή γρήγορα, θα βλάψει την πίστη στην συνείδηση
των πολλών. Και όταν ένα θαύμα δεν έρθει όπως το θέλουμε ή όπως το
ζητούμε, τότε η λύπη επεκτείνεται, διότι θεωρούμε ότι η πίστη δεν είναι
τόσο δυνατή, ενώ η όποια εκμετάλλευσή της είναι αδικαιολόγητη.
«Τα
χαρίσματα ιαμάτων» δεν είναι αυτόφωτη δύναμη κάποιων ανθρώπων. Δεν την
έχουν ζητήσει. Τους τη δίνει ο Θεός για λόγους που Εκείνος γνωρίζει. Ο
κυριότερος, πάντως, είναι η αγάπη. Είναι
η έγνοια για τον συνάνθρωπο. Είναι για να φανεί ότι η ίαση του ανθρώπου
είναι ψυχοσωματική υπόθεση. Ότι η πίστη δεν υπόσχεται μία αιωνιότητα
ψυχής, αλλά δίνει την βεβαιότητα ότι ο άνθρωπος ολόκληρος, ακέραιος, θα
μετάσχει στην χαρά της σωτηρίας, δηλαδή στην κοινωνία με τον Θεό στο πρόσωπο του Χριστού και στην εύρεση του αληθινού προορισμού του που είναι η αγιότητα. Σ’ αυτήν
μετέχει και το σώμα μας. Και η ίαση είναι σημείο, ότι ακόμη κι αν
νικηθούμε τελικά από τον θάνατο, δεν θα συντριβούμε, δεν θα
εκμηδενιστούμε. Η ίαση βεβαίως είναι
προσωρινή. Αρκεί όμως να μας δείξει τι μας περιμένει. Κι εδώ έρχεται η
αγάπη ως αφετηρία και κατάληξη της πορείας μας κατά Θεόν. Η αγάπη
πρόσκαιρα μας ανακουφίζει, αλλά και μας δείχνει ότι μας δίδεται χρόνος
να την μοιραστούμε. Γιατί δεν μας γιατρεύει ο Θεός διά της Εκκλησίας και
των Αγίων για να συνεχίσουμε να ζούμε εν αμαρτίαις ή χωρίς αγάπη, αλλά
για να ανταποδώσουμε την δωρεά.
Οι
άνθρωποι αναζητούμε στην Εκκλησία, στην Παναγία, σε κάθε Άγιο την
υλοποίηση κάθε επιθυμίας μας για υγεία. Δεν συμβιβαζόμαστε με τίποτε
λιγότερο από την θεραπεία μας, για να συνεχίσουμε να ζούμε όπως έχουμε
διαλέξει. Δεν περνά από τον νου μας η μετάνοια. Και απαιτούμε από τον
Θεό το δικό μας θέλημα να εκπληρωθεί. Ίσως γι’ αυτό και ο Θεός κάποτε να μην ανταποκρίνεται στις προσευχές μας. Ή να μας δείχνει ότι καλούμαστε να Τον εμπιστευθούμε όποια κι αν είναι έκβαση
της δοκιμασίας μας, διότι Αυτός γνωρίζει όχι μόνο «τα καλά και
συμφέροντα ταις ψυχαίς ημών» , αλλά και ότι μέσα από τον πόνο, την
δοκιμασία, τους σταυρούς ο άνθρωπος κατανοεί την ισορροπία σώματος και
ψυχής, παρόντος χρόνου και αιωνιότητας, αγάπης για τον εαυτό μας και
εξόδου από αυτόν, την αξία της αγάπης για τον πλησίον και τον Θεό.
Άγιοι σπουδαίοι, όπως οι Ανάργυροι Κοσμάς και Δαμιανός, μας δείχνουν το «δωρεάν ελάβετε δωρεάν δότε» (Ματθ. 10,
8). Δωρεάν η αγάπη του Θεού. Δωρεάν το χάρισμα να μοιραζόμαστε ό,τι
έχουμε. Δωρεάν η δύναμη της ίασης. Δωρεάν η βοήθεια στον πλησίον, όχι
μόνο η υλική, αλλά και της χαράς, της αγάπης, της συμπαράστασης. Δωρεάν η
προσευχή. Δωρεάν η εκκλησιαστική
ζωή. Δωρεάν η ελπίδα. Δωρεάν η αιωνιότητα. Δωρεάν το νόημα της ζωής όταν
υπάρχει ο Χριστός. Όταν υπάρχει αυτή η πίστη, τότε κάθε δοκιμασία
μπορεί να μας κουράζει, αλλά δεν μας υποτάσσει. Μας κάνει να λυπούμαστε,
αλλά όχι να απελπιζόμαστε. Και μας δίνει την ευκαιρία με καρδιά γεμάτη
εμπιστοσύνη στον Θεό και το θέλημά Του να φτάνουμε μέχρι το τέλος. Χωρίς
απαιτήσεις. Αλλά με επίγνωση ότι Εκείνος που σήκωσε τον σταυρό του
πόνου, της ήττας, του θανάτου θα συνεχίσει να μας δίνει δωρεάν την
ανάσταση. Καθώς κανείς δεν χάνεται, είτε ζει είτε αποθνήσκει, η αγάπη
είναι το κλειδί. Δίνω ό,τι έχω λάβει και αφήνομαι στα χαρίσματα των
ιαμάτων. Μπορεί να μην μου αρκεί η ψυχή και να θέλω και το σώμα, αλλά
την αγάπη Του δεν την ανταλλάσσω με τίποτε προσωρινό. Η αγάπη άλλωστε θα
μείνει για πάντα.
