Στους
καιρούς μας αναζητούμε πρότυπα τα οποία θα μας βγάλουν από το τέλμα της
πορείας μας, συλλογικά και ατομικά. Όνειρο των γονέων για τα παιδιά
τους είναι να προοδεύσουν, να αποκτήσουν οικονομική ανεξαρτησία, να μην
πληγωθούν. Ακόμη και όσοι θέλουν να ζήσουν σύμφωνα με τις αξίες της
πνευματικής μας παράδοσης συνήθως δεν έχουν ως προτεραιότητα την
μεταμόρφωση των καρδιών με την παρουσία σ’ αυτές
του Χριστού, αλλά βλέπουν την πίστη ως μεταφυσική ελπίδα ή ως συνήθεια
που δεν κάνει κακό. Το ερώτημα που ανακύπτει είναι ποιους θησαυρούς
αναζητούμε στην ζωή μας, διότι η απάντηση δείχνει και ποιους στόχους
έχουμε οι μεγαλύτεροι για τα παιδιά μας.
Κατά
την περίοδο των διωγμών των χριστιανών από τον Ρωμαίο αυτοκράτορα
Βαλεριανό (258) μαρτύρησε στην Ρώμη ο αρχιδιάκονος Λαυρέντιος. Νέος στην
ηλικία κατηγορήθηκε στην εξουσία της
εποχής ότι έκρυβε έναν μεγάλο θησαυρό. Αφού ζήτησε προθεσμία τριών
ημερών, παρουσιάστηκε στις αρχές συνοδευόμενος από πλήθος φτωχών,
ασθενών, ταλαιπωρημένων ανθρώπων και ομολόγησε ότι αυτοί ήταν ο θησαυρός
τον οποίο κατείχε. Πλήρωσε με φρικτό μαρτύριο, καθώς τον έψησαν
ζωντανό, την ομολογία της πίστης του. Η Εκκλησία τιμά την μνήμη του στις
10 Αυγούστου.
Ο
Άγιος μάς δείχνει ότι μεταμορφωμένη καρδιά σημαίνει έγνοια για τον κάθε
άνθρωπο, ιδίως τον αδύναμο. Ότι θησαυρός αληθινός είναι η αγάπη. Είναι
το μοίρασμα που η πίστη φέρνει. Είναι η αφοβία μπροστά στην εξουσία. Το
αίσθημα ότι η ζωή αξίζει όταν αφήνουμε το φως του Χριστού να την
μεταμορφώσει. Πρόσκαιρος είναι ο όποιος χωρισμός από τις χαρές του
κόσμου. Αιώνιος είναι ο σύνδεσμος με τον Θεό και η ευλογία που αφήνει
εκείνος που πιστεύει στους οικείους του, αλλά και στον καθέναν που
αναζητεί την αλήθεια.
Τρέχει η ζωή μας, η καθημερινότητά μας. Ο πολιτισμός μας δεν μας αφήνει χρόνο να σκεφτούμε Ποιος είναι το φως
για την ύπαρξη. Παλεύουμε να συσσωρεύσουμε θησαυρούς και ανατρέφουμε
κατά τον ίδιο τρόπο τα παιδιά μας, για να μην είναι εκτός της εποχής
τους. Δυσκολευόμαστε όμως να τα μπολιάσουμε με αντισώματα πίστης. Να
δείξουμε ότι η αγάπη για τον Θεό μας κάνει να βλέπουμε την ζωή
διαφορετικά. Με εμπιστοσύνη στην πρόνοιά Του. Με ετοιμότητα να
κοπιάσουμε, χωρίς όμως να απογοητευτούμε αν τα αποτελέσματα δεν είναι
αυτά που ζητάμε. Χωρίς απληστία που μας οδηγεί σε μία εγωκεντρική
τελειομανία και χωρίς υπερηφάνεια που μας οδηγεί στην απογοήτευση όταν
δεν μπορούμε να ελέγξουμε την ζωή μας. Και γνώμονάς μας είναι μόνο η
επιτυχία. Κάποτε με κάθε τρόπο.
Φως
όμως έρχεται στην ζωή μας όταν διαλέγουμε να αφηνόμαστε στο θέλημα
Εκείνου που ευλογεί την ζωή μας, αλλά δείχνει και τα μέτρα μας. Και τότε
μπορούμε να μοιραστούμε αυτό το φως με τους νεώτερους. Μέσα από σχέσεις
που δεν λειτουργούν εξουσιαστικά, αλλά παραδειγματικά. Με το να
αφουγκραζόμαστε τις αγωνίες τους, με το να τους προστατεύουμε, χωρίς να
τους καθιστούμε ανίκανους να αναλάβουν και τις δικές τους ευθύνες. Με το
να τους δείχνουμε την υπομονή της πίστης. Και πρωτίστως την αγάπη, η
οποία αγκαλιάζει τους πάντες, ακόμη κι αν φαίνεται ακατανόητη, όπως στις
εξουσίες κάθε εποχής. Αυτή όμως κρατά για πάντα. Στο χέρι μας είναι να
δούμε και την εκκλησιαστική ζωή και την ύπαρξή μας στην προοπτική αυτού
του θησαυρού.
