Όταν από τον χρόνο αφαιρεθεί ή αμαρτία και ό θάνατος, τότε ό χρόνος
γίνεται ένα θαυμάσιο προοίμιο στη θεία αιωνιότητα, μία εξοχή εισαγωγή
στη θεανθρωπότητα, σύμφωνα με τον παναληθινό λόγο του Αιωνίου, του
Θεανθρώπου: «Ό πιστεύων εις εμέ έχει ζωήν αιώνιον» (Ίωάν. 6,47).
Ή πικρία του χρόνου προέρχεται από τον θάνατο και την αμαρτία• και
γίνεται γλυκύς ό χρόνος με την αθανασία και την αναμαρτησία. Χωρίς τον
Χριστό, τον Μόνο Παντοδύναμο, ό χρόνος είναι ένα βαρύ φορτίο. Μαζί Του
γίνεται ελαφρό.
Άλλα και ό παράδοξος δίδυμος αδελφός του χρόνου, ό χώρος, με ότι
περικλείει μέσα του, και αυτός με όλο το βάρος του πιέζει και συντρίβει
τον άνθρωπο. Φοβερό λοιπόν και τρομακτικό είναι το φορτίο του άνθρωπου•
βαρύς και ακανθώδης ό ζυγός του.
Μόνον με τη βοήθεια του πανάγαθου και παντοδυνάμου Θεανθρώπου ό ζυγός
αυτός γίνεται «χρηστός» και το φορτίο «ελαφρόν». Κατά τον αληθινό λόγο
της Αλήθειας: «Ό ζυγός μου χρηστός και το φορτίον μου ελαφρόν
εστί»(Ματθ. 11,30).
