«Ἐπειδή
γάρ ἐν τῇ σοφίᾳ τοῦ Θεοῦ οὐκ ἔγνω ὁ κόσμος διά τῆς σοφίας τόν Θεόν,
ἐυδόκησεν ὁ Θεός διά τῆς μωρίας τοῦ κηρύγματος σῶσαι τούς πιστεύοντας» (Α ’Κορ. 1, 21)
«Πράγματι,
επειδή οι άνθρωποι δεν μπόρεσαν με τη σοφία τους να αναγνωρίσουν τον
αληθινό Θεό μέσα στα δημιουργήματά Του, που φανερώνουν τη σοφία του
Θεού, ο Θεός ευδόκησε να σώσει με τη μωρία του κηρύγματος από τον τελικό
όλεθρο εκείνους που θα πιστέψουν»
Ο
Σταυρός του Χριστού αποτελεί το έσχατο σημείο μωρίας για τους
ανθρώπους. Ο Θεός καταδικάζεται να πεθάνει με τον θάνατο του κακούργου
πάνω σε δύο κομμάτια ξύλο! Είναι αδιανόητο για την εικόνα που οι
άνθρωποι έχουμε για τον Θεό, τον όποιο θεό, να μπορούμε να δεχτούμε μία
τέτοια επιλογή.
Πρώτα
απ’ όλα ο Θεός δεν μπορεί να πεθαίνει. Αν ο Θεός είναι ίδιος με τον
άνθρωπο, δηλαδή νικιέται από τον χρόνο και έχει τέλος, τότε τι είδους
θεός μπορεί να είναι; Γιατί να πιστέψουμε σ’ αυτόν;
Ο
θάνατος συνεπάγεται και την σωματικότητα του Θεού. Πεθαίνει αυτός που
έχει όντως προσλάβει σώμα, που είναι και σώμα, διότι αν απλώς είχε
μεταμορφωθεί σε άνθρωπο με σάρκα και οστά, τότε ο θάνατός του δεν είναι
πραγματικός. Πώς όμως μπορούμε να δεχτούμε ότι ο Θεός έχει σώμα, έχει
ανάγκη να φάει, να πιεί, να κοιμηθεί, έχει συναισθήματα, έχει χαρά και
λύπη, δοκιμάζεται από πειρασμούς; Ζητάμε έναν θεό ανώτερο από εμάς,
παντοδύναμο και όχι παθητό, όχι όμοιο με μας. Πώς να εμπιστευθούμε το
όμοιον;
Κι αν πεθαίνει πάνω στον σταυρό ο Θεός, αυτό κι αν είναι σκανδαλώδες. Στον
σταυρό πεθαίναν οι υποκείμενοι στην εξουσία του κράτους υπήκοοι. Μπορεί
ένας θεός, τον οποίο πιστεύουμε και θέλουμε παντοδύναμο, να είναι
υπήκοος ανθρώπων; Και όχι μόνο
αυτό. Μπορεί ένας θεός να υφίσταται την τιμωρία των κακούργων, των
εγκληματιών, αυτών που έχουν ταλαιπωρήσει την κοινωνία, που έχουν
κλέψει, αρπάξει, αδικήσει, σκοτώσει τους συνανθρώπους τους; Είναι
δυνατόν να παραβιάζει κανόνες ηθικής της κοινωνίας ο θεός;
Κι
αν πέθανε ο Θεός, τότε τι γίνεται; Ποιο το νόημα της σχέσης του μαζί
μας; Θέλουμε να πιστεύουμε σε μια διαφορετική ζωή μετά τον θάνατο. Να
απαλλαγούμε από τα βάσανα και τις αδικίες αυτής της ζωής ή να βρούμε
έναν τρόπο με τον οποίο και στην συνέχεια, αν περνάμε καλά, να
συνεχίσουμε να το ζούμε έτσι. Εμείς γνωρίζουμε ότι ο Θεός στον οποίο
πιστεύουμε δεν μας κάλεσε να φύγουμε από αυτόν τον κόσμο, αλλά μας
κάλεσε να τον μιμούμαστε, να σταυρωνόμαστε και να ανασταινόμαστε σ’
αυτήν την ζωή, ελπίζοντας στην κρείττονα ανάσταση όταν εκείνος το
θελήσει. Ένας θεός για τον οποίο δεν υπάρχει μόνο η ψυχή, δεν υπάρχει
μόνο η αιωνιότητα, αλλά υπάρχει και το σώμα, υπάρχει και η παρούσα ζωή,
είναι ένας θεός σκάνδαλο...
Κι
όμως αυτό ζούμε κοιτάζοντας τον τίμιο Σταυρό του Κυρίου. Αυτό
διαδηλώνουμε υψώνοντάς τον στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Ότι
πιστεύομε σε έναν Θεό που έγινε άνθρωπος, διατηρώντας την θεότητά Του
ταυτόχρονα. Ότι πιστεύουμε σε έναν Θεό, όχι αφηρημένα παντοδύναμο, αλλά
συγκεκριμένα, μόνο που η δύναμή Του είναι η αγάπη! Πιστεύουμε σε έναν
Θεό που προσέλαβε το σώμα μας, γεύτηκε ό,τι γευόμαστε οι άνθρωποι, τα
αδιάβλητα πάθη μας, πείνασε, δίψασε, κουράστηκε, λυπήθηκε, χαμογέλασε,
έδωσε, πήρε, μοιράστηκε, μίλησε, σιώπησε, υπέφερε, αφέθηκε στον θάνατο,
όχι επειδή δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς, αλλά διότι μόνο έτσι μπορούσαμε
στο πρόσωπό Του να γνωρίσουμε τον Πατέρα, να γευτούμε τις δωρεές του
Αγίου Πνεύματος, να κατανοήσουμε ότι όλα αγιάζονται, αλλά και ότι όταν
θα έρθει η ώρα του θανάτου δεν υπάρχει εμπόδιο να Τον δούμε, αφού έγινε
ένας από εμάς, με σώμα και ψυχή. Και φεύγοντας από αυτήν την ζωή,
προγευόμαστε με την ψυχή μας την αιώνια, αφού έχουμε παράσταση του Θεού
που έγινε άνθρωπος. Μέσα από την σχέση μαζί Του γνωρίζουμε.
Η ψυχή μας δεν του είναι ξένη, αφού πήρε την φύση μας. Το Πρόσωπό Του
δεν μας είναι ξένο, αφού είναι «όμοιος με μας κατά πάντα», δίχα
αμαρτίας.
Κι
όλα αυτά στον Σταυρό. Στο ξύλο στο οποίο Τον καταδικάσαμε. Του δείξαμε
την αγνωμοσύνη μας. Σ’ αυτό που νιώθουμε το ποιοι είμαστε, αλλά κι
Εκείνος ποιος είναι. Στο αναγκαίο του θανάτου, αντιτάσσει την επιλογή,
το εκούσιο, την ελευθερία να πεθάνει από αγάπη. Στην καταδίκη γιατί δεν
αντέχαμε την τελειότητά Του, αντιτάσσει την ταπείνωση να υπομένει τα
πάντα. Στην βεβαιότητα ότι δεν μας ελέγχει, αντιτάσσει κάθε λόγο Του και κάθε σιωπή Του, που διδάσκει και μεταμορφώνει. Στο
αίσθημα ότι θέλουμε έναν θεό στα μέτρα μας, για να μην χρειάζεται να
τον ακολουθούμε, αντιτάσσει τον Θεό της συγκατάβασης στα μέτρα μας, της
συγχώρεσης, αλλά και της αλήθειας.
Το
σημείο του Σταυρού είναι και θα παραμένει η ομολογία ότι όσο κι αν μας
θεωρούν μωρούς, εμείς γνωρίζουμε, σχηματίζουμε στο σώμα μας και
ευγνωμονούμε με την καρδιά μας Αυτόν που μας σώζει!
