Η φιλανθρωπία
είναι μια από τις ωραιότερες και ιερότερες λέξεις και έννοιες. Απλά και
μόνο αν την ετυμολογήσουμε (φίλος + άνθρωπος), μπορούμε να κατανοήσουμε
το μεγαλείο της. Η φιλανθρωπία πρέπει να είναι μια πράξη
ταπεινοφροσύνης χωρίς διαφήμιση και αλλότριους σκοπούς.
Τι είναι τελικά η φιλανθρωπία στις μέρες μας; Μια υποκριτική πράξη ή
μια πράξη βοήθειας προς τους συνανθρώπους μας που έχουν πραγματική
ανάγκη;
Είναι αυτοί οι άνθρωποι που θα δώσουν ένα πιάτο φαγητό και λίγα ρούχα σε άπορους συνανθρώπους μας. Θυσιάζοντας προσωπικό χρόνο η και χρήμα. Που αν τους επαινέσεις και για την πράξη τους θα σου απαντήσουνε «το καθήκον μου έκανα». Και ξέρεις απαντώντας σου με αυτόν τον τρόπο το λένε με όλη την ειλικρίνεια που τους διακατέχει και όχι για να το παίξουν ταπεινοί προς τους άλλους και να δείξουν πρόσωπο. Δεν αισθάνονται την ανάγκη να το φωνάξουν δεξιά και αριστερά, ούτε να το προσθέσουν στο βιογραφικό τους.
Είναι αυτοί οι άνθρωποι που θα δώσουν ένα πιάτο φαγητό και λίγα ρούχα σε άπορους συνανθρώπους μας. Θυσιάζοντας προσωπικό χρόνο η και χρήμα. Που αν τους επαινέσεις και για την πράξη τους θα σου απαντήσουνε «το καθήκον μου έκανα». Και ξέρεις απαντώντας σου με αυτόν τον τρόπο το λένε με όλη την ειλικρίνεια που τους διακατέχει και όχι για να το παίξουν ταπεινοί προς τους άλλους και να δείξουν πρόσωπο. Δεν αισθάνονται την ανάγκη να το φωνάξουν δεξιά και αριστερά, ούτε να το προσθέσουν στο βιογραφικό τους.
Υπάρχει όμως και το άλλο πρόσωπο της φιλανθρωπίας. Είναι αυτοί που
κάνουν τη φιλανθρωπία μόδα και το διατυμπανίζουν σε ολόκληρη την υφήλιο
για να δεχτούν συγχαρητήρια και κολακευτικά σχόλια για το πρόσωπο τους.
Αυτοί συνήθως έχουν λεφτά και ο λόγος που το κάνουν δεν είναι γιατί
νοιάζονται πραγματικά αλλά για το θεαθήναι και για να φτιάξουν το προφίλ
του καλού ευεργέτη, του καλού ανθρώπου και ότι ανήκει στην ανώτερη
κοινωνία. Δεν είναι τυχαίο που σε διάφορες εθελοντικές οργανώσεις στα
διοικητικά συμβούλια τους υπάρχουν άνθρωποι της υψηλής κοινωνίας.
Στις μέρες μας το φαινόμενο της φτώχειας ολοένα και αυξάνεται και έχει ξυπνήσει στη συνείδηση των ανθρώπων την ανάγκη ηθικής αλλά
και υλικής συμπαράστασης προς εκείνους που αντιμετωπίζουν πρακτικές
δυσκολίες στην καθημερινότητα τους, στερούμενοι ακόμα και τα προς το ζην
αγαθά. Σωματεία, σύλλογοι, φορείς αλλά και ιδιώτες απλοί πολίτες
δραστηριοποιούνται σε αυτό το επίπεδο κυρίως συλλέγοντας και διανέμοντας
σε ανθρώπους που τα έχουν ανάγκη, είδη πρώτης ανάγκης και σε πολλές
περιπτώσεις και χρήματα, προσφέροντας έτσι μια ανάσα σε φτωχότερους
ανθρώπους.
Η Ορθόδοξη Εκκλησία μας, ως ο κατεξοχήν χώρος άσκησης της
φιλανθρωπίας, δε θα μπορούσε να είναι απούσα από αυτό το γεγονός.
Εξάλλου η Εκκλησία μας δεν περίμενε την περίοδο της κρίσης για να
προσφέρει την αγάπη της. Η φιλανθρωπία είναι αναπόσπαστο μέρος της
ποιμαντικής της δραστηριότητας. Τα φιλόπτωχα ταμεία αλλά και ένας
μεγάλος αριθμός συσσιτίων αγάπης και κοινωνικών παντοπωλείων εδώ και
χρόνια προσφέρουν έμπρακτα στήριξη στους πάσχοντες συνανθρώπους μας.
Τελειώνοντας να τονίσουμε ότι η φιλανθρωπία, είτε σε καιρούς κρίσης,
είτε σε καιρούς ευημερίας παραμένει έμπρακτη έκφραση και γλυκό καρπό
πραγματικής αγάπης,
παντελώς ανιδιοτελούς. Τουλάχιστον έτσι βιώνεται στους κόλπους της
Εκκλησίας και όπως μας την δίδαξε ο Κύριος. Και να θυμάστε ότι το δικό
σας ευρώ και το δικό μου όταν το δώσουμε σε ένα φτωχό ή σε κάποιον που
το χρειάζεται γενικότερα αξίζει πολύ περισσότερα από αυτά ενός πλουσίου
που ίσως τα δίνει απλά για το θεαθήναι.
