π. Ανδρέας Αγαθοκλέους
Δεν
θα αναφέρω τα παγκόσμια και τοπικά συναισθήματα των ανθρώπων, ένεκεν
κορωνοϊού. Ούτε θα περιγράψω την περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Τα ζούμε, τα
γνωρίζουμε όλοι.
Υπάρχουν
και τα προσωπικά βιώματα του άγχους, του φόβου, της αγωνίας, του
πανικού που έχουν κάποιοι μοναχικοί ή υπερήλικες συνάνθρωποί μας, καθώς
ακούουν τις ειδήσεις από τα Μ.Μ.Ε. Βιώματα που μαζί με άλλα, φαίνεται,
θα είναι η επόμενη… πανδημία.
Τώρα θα πω για το βίωμά μου ως κληρικός που λειτουργώ σε μια άδεια από
λαό εκκλησία. Ενδεχομένως κάποιοι που γνωρίζουν εμπειρικά την ομορφιά
της Λειτουργίας, την ήρεμη ατμόσφαιρα του ναού, να θεωρούν τους Ιερείς
μαζί με το «βοηθητικό προσωπικό», ψάλτες και νεωκόρους, τυχερούς και
προνομιούχους, γιατί μπορούν να εκκλησιάζονται τις μέρες της Μεγάλης
Σαρακοστής με τις κατανυχτικές και ποικίλες ακολουθίες.
Δεν ξέρω αν μπορώ να μεταφέρω τον πόνο, το καρδιακό σφίξιμο, που προέρχεται από την απουσία του λαού του Θεού. Να κάνεις το «έργον του λαού», τη Θεία Λειτουργία, και ο λαός να μην μπορεί να είναι εκεί.
Όσο και να έχει θεολογική βάση η διατύπωση της θέσης ότι ο «ιερέας λειτουργεί για όλο τον κόσμο κι όχι για τον εαυτό του»,
δεν παύει από το να είναι, για κάθε ιερέα, η τέλεση της Λειτουργίας
χωρίς την παρουσία του λαού του, ένας μεγάλος σταυρός. Βρίσκεται ενώπιον
του Εσταυρωμένου εξ ονόματος του εσταυρωμένου λαού.
Τώρα οι δεήσεις «υπέρ του σύμπαντος κόσμου», «υπέρ νοσούντων και κοπιώντων», «υπέρ υγείας και σωτηρίας παντός του λαού» γίνονται πιο έντονες.
Η προσευχή, κατά την ώρα της Μεγάλης Εισόδου όπου τα άγια μεταφέρονται
από την αγία Πρόθεση στην αγία Τράπεζα δια μέσου του ναού, «πάντων υμών και πάντων των ευσεβών και ορθοδόξων χριστιανών, μνησθείη Κύριος ο Θεός εν τη βασιλεία αυτού πάντοτε…»,
δεν είναι μόνο ευχή∙ γίνεται βεβαιότητα ότι όλοι – οι λίγοι παρόντες
και οι πολλοί απόντες – μεταφέρονται στο Θυσιαστήριο, ενώπιον του Θεού
των Δυνάμεων και της Αγάπης.
Συγκλονιστικές είναι οι στιγμές που βιώνουμε ως κληρικοί κατά τις ακολουθίες που γίνονται για το λαό χωρίς το λαό…
Τι να πούμε για τη Μ. Εβδομάδα που έρχεται; Πώς θα ψάλλουμε το «Σήμερον κρεμάται επί ξύλου» ή το «η ζωή εν τάφω»χωρίς συμμετοχή του λαού; Πώς να φωνάξουμε «Ανάστα ο Θεός» στην
απουσία του κόσμου; Κι ακόμα, πώς θα διαλαλήσουμε στα πέρατα του
κόσμου«Χριστός Ανέστη!» χωρίς τη διαβεβαίωση των εκκλησιαζομένων;
Δεν ξέρω τι τελικά θα γίνει. Αυτό που ξέρω, είναι ότι κάθε ακολουθία
που γίνεται στο ναό τώρα, την εποχή του κορωνοϊού, συνοδεύεται με πόνο «υπέρ όλου του κόσμου». Μακάρι αυτή η δυσκολία, ο σταυρός που σηκώνουμε όλοι, να γίνει προάγγελος ανάστασης «εν Χριστώ Ιησού τω Κυρίω ημών».
