π. Ηλίας Μάκος
Με αφορμή την
κυκλοφορία στην ελληνική μουσική σκηνή ενός τραγουδιού με τον τίτλο:
«Δεν υπάρχει Θεός...», που προσθέτει: «μάλλον πέθανε και αν υπήρξε ποτέ
μας την έκανε..», να επισημάνουμε ότι και παλαιότερα διακηρύχθηκε από
αθεϊστικές και υλιστικές θεωρίες ότι δεν «υπάρχει Θεός», για να έρθει η
παταγώδη διάψευσή τους, στην πάροδο του χρόνου, από την ίδια τη ζωή.
Και όμως
υπάρχει Θεός και βγάζει την ψυχή μας από την απομόνωση. Αλίμονό μας αν
δεν υπήρχε Θεός... Και δεν το λέμε παπαδίστικα, αλλά ο ίδιος ο Θεός
αυτοαποκαλύπτεται καθημερινά στη ζωή των ανθρώπων, ακόμη και μέσα από
μικροπράγματα.
Αλλά,
δυστυχώς, πολλές φορές δεν τον βλέπουμε και δεν τον αγγίζουμε,
παρασυρμένοι, υποδουλωμένοι και ναρκωμένοι από την υπεροψία μας, η οποία
δείχνει, χωρίς εμείς να το καταλαβαίνουμε, τη μικρότητά μας.
Δεν
χρειάζεται να αναφερθούμε στα χιλιοειπωμένα και αυτονόητα, ότι δηλαδή
όλη η δημιουργία γύρω μας, όπως η φύση, ο ήλιος, το φεγγάρι, τα αστέρια,
η σελήνη, που λειτουργούν με θαυμαστή αρμονία, αλλά και η ίδια η ύπαρξή
μας, με την αθάνατη ψυχή και τη λογική, που μας κάνουν να διακρινόμαστε
από τα ζώα, φωνάζει ότι υπάρχει Θεός.
Ο Θεός σαφώς
και υπάρχει... Και στις χαρές και στις λύπες. Και στα εύκολα και στα
δύσκολα. Και στην ευτυχία και στην ατυχία. Και στην ασθένεια και στη
θεραπεία. Και στη γέννηση και στο θάνατο.
Και στην
ιλαρότητα και στην τραγικότητα. Πάντα δίπλα μας... Σιωπηλά και αθόρυβα,
αλλά πάντοτε για να μας βοηθήσει. Με το απαλό βήμα του, με κάποιο σπόρο,
που θα φυτέψει μέσα μας, ή με ένα Του ψιθύρισμα στο αυτί μας.
Εμείς, επί της ουσίας, δεν... υπάρχουμε...
Και δεν... υπάρχουμε, όχι σωματικά, αλλά πνευματικά, όταν δεν μπορούμε να Τον αναγνωρίσουμε.
Και δεν
μπορούμε να Τον αναγνωρίσουμε, γιατί είμαστε σάρκινοι, γιατί δεν
ξεχωρίζουμε το καλό από το κακό, γιατί ζούμε με αυταπάτες, γιατί
μαυρίζουμε, κάνουμε κάρβουνο την καρδιά μας και κουρελιάζουμε τη ζωή
μας, γιατί σπαταλάμε άσκοπα τα χαρίσματά μας.
Γιατί κρατάμε
στις χούφτες μας χώμα και σκόνη και όχι Θεό, γιατί παραδινόμαστε
αμαχητί στις αμφιβολίες μας, γιατί γινόμαστε θηράματα πιασμένα σε
παγίδες, γιατί ακρωτηριάζουμε την ελευθερία και την ελπίδα μας και
καταλήγουμε να μοιάζουμε με ακρωτηριασμένα αγάλαματα.
Ο Θεός
υπάρχει. Όχι μόνο για τους Χριστιανούς, αυτό άλλωστε είναι το βασικό
νόημα του Χριστιανισμού, αλλά για όλους τους ανθρώπους.
Έτσι ο
αθέατος και ταυτόχρονα θεατός Θεός, που δεν έχει όρια στην αγάπη Του,
αγκαλιάζει και εκείνους που δεν θα τον θελήσουν και οι οποίοι, αν και
ζει μέσα τους, νομίζουν ότι έμειναν μακριά του.
Μας έχουν
σημαδέψει τα λόγια του Ρώσου κομμουνιστή ποιητή Εσσένιν, που το 1925,
πριν κλείσει τα τριάντα του χρόνια αυτοκτόνησε, διαπιστώνοντας το
αδιέξοδο του συστήματος, που υπηρετούσε, ο οποίος είπε ότι «μπορεί να
έχουν και δίκιο οι σύντροφοί μου, που χτυπούν τους παπάδες, αλλά δεν
έχουν δίκαιο και κάνουν άσχημα, που λοιδορούν και αμφισβητούν το
Θεό...»...
