Με ρωτούν πολλοί τι μου αρέσει περισσότερο μέσα στο Ευαγγέλιο και
τους απαντώ δύο σκηνές. Η μία με τα “Ουαι” του Χριστού στους Φαρισαίους
και υποκριτές
(τους έσφαξε με το βαμβάκι) και από την άλλη το σκηνικό με το
φραγγέλιο εναντίον των εμπόρων έξω από τον Ναό του Σολομώντος. Γουστάρω
που έχω Θεό ανατρεπτικό... Που καταγκρεμίζει την υποκρισία, τη διαφθορά
και το “φαίνεσθαι”. Που στηλιτεύει κάθε ψεύτικο προσωπείο αλλά από την
άλλη αγκαλιάζει ανθρώπους που είναι απ’ έξω πανούκλα αλλά από μέσα
κούκλα.
Όλα χρειάζονται: και το φραγγέλιο και οι αγκαλιές. Έτσι μας
παιδαγωγεί ο Θεός. Ό,τι πρέπει εκεί που χρειάζεται. Το άλογο θέλει και
σπιρούνι για να τρέξει και χαλινάρι για να σταματήσει και αγκαλιά για να
αγαλιάσει.
Δεν μιλάμε όμως για βία, αλλά για παιδαγωγία. Άλλο η βία και άλλο η
παιδαγωγία. Δεν χρησιμοποιεί βία ο Θεός διότι η βία ισοπεδώνει, διαλύει
και καταστρέφει το οτιδήποτε. Ο Θεός παιδαγωγεί, δεν τυραννάει τον
άνθρωπο. Και η παιδαγωγία του Θεού δεν είναι μια ηθική διόρθωση του
ανθρώπου αλλά μια οντολογική μεταμόρφωση. Ένα κάλεσμα που μπορεί να
γίνει με πρόσκληση με οποιονδήποτε τρόπο. Με πόνο, με δυσκολία, με
δοκιμασία, με ανατροπές..
Ένας ναρκομανής, μια πόρνη και ένας ληστής, βρίσκονται σε αυτήν την
κατάσταση διότι ψάχνουν το νόημα της ζωής τους αλλά με λάθος τρόπο,
θεωρούν ότι η ζωή τους παίρνει νόημα μέσα από αυτές τις πράξεις αλλά
δυστυχώς αυτό το νόημα είναι ένας λύκος με ένδυμα προβάτου. Είναι μια
εφήμερη-ψεύτικη ευχαρίστηση πακέτο με τον ψυχοσωματικό θάνατο.
Χίλιες φορές ο ληστής που μετανόησε και η πόρνη που άλλαξε, παρά ο
“καθαρός” που δεν αγάπησε ποτέ, δεν λύγισε, δεν θυσιάστηκε και δεν
έκλαψε για τίποτα και για κανέναν.
Πόσες φορές βλέπεις μίσος από “θρησκευόμενους” και “καθαρούς” και απίστευτη αγάπη από “βρώμικους” . . .
Για τους Φαρισαίους ο Θεός είναι το αφεντικό της θρησκείας τους και ο
αρχηγός τους. Για κάποιους άλλους ο Θεός είναι ο έρωτας της ζωής
τους...Διαλέγεις και παίρνεις...
Όταν έχεις έναν Θεό που αγκαλιάζει ληστές, πόρνες και τελειωμένους
αλλά από την άλλη ρίχνει “σφαλιάρες” σε ψηλομύτες και ηθικιστές, έναν
τέτοιο Θεό μόνο να τον αγαπήσεις μέχρι θανάτου μπορείς ....
Έχουμε Θεό ανατροπών και εκπλήξεων . . .
Αν ο Χριστός ερχόταν τώρα στη γη... . . Θα πήγαινε στα μπαράκια,στα
ροκάδικα, στα κακόφημα σοκάκια, και στις σκοτεινές πλατείες ... θα
γιάτρευε πληγές και θα μιλούσε με τις ώρες με τις ταλαιπωρημένες και
ανήσυχες ψυχές ενώ θα είχε και το φραγγέλιο στην τσέπη για τους
ψευτο-καθαρούς και τους ηθικιστές.
Γι’ αυτό ο Θεός είναι αναρχικός και ανατρεπτικός ... Είναι αναρχία
και επανάσταση για την κοσμική σκέψη περι Θεού ότι, ως παντοδύναμος
Θεός να αγκαλιάζει τα παιδιά του κόσμου τα οποία ο κόσμος που έφτιαξε τα
πέταξε στο καλάθι των αχρήστων και από την άλλη να στηλιτεύει την
ηθικιστική αφρόκρεμα που θεωρεί ότι πήρε τη θέση Του σε αυτόν τον κόσμο.
. .
Ο Φαρισαίος και ο ληστής είδαν το ίδιο πρόσωπο αλλά κατάλαβαν
διαφορετικά πρόσωπα. Ο ένας είδε ένα πρόσωπο που απειλεί την
τακτοποιημένη ζωούλα του και ο άλλος είδε τον λυτρωτή της ζωής του. Το
τι βλέπεις εξαρτάται από το πόσο καθαρά είναι τα μάτια της καρδιάς
σου....
Αυτή είναι η ζωή. Ένας δρόμος να αποκτήσουμε την καρδιά της μετανοημένης πόρνης και την μετάνοια του ληστή...
Καλό αγώνα. . .
π.Σπυρίδων Σκουτής
