(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)
Όπως μια κόρη που είναι εμορφώτερη και σοφώτερη και πλουσιότερη απ’ όλες, πάρει για άντρα της κάποιον φουκαρά, τιποτένιον κι άσχημο, και τον ξεντύσει τα λερωμένα ρούχα και τον ντύσει βασιλική στολή και βάλει στο κεφάλι του την κορόνα και καθήσει μαζί του, και τότε εκείνος ο φτωχός αρχίζει να φοβάται και να λέγει:
– Σ’ εμένα τον καταφρονεμένο και τον φτωχό και τον τιποτένιο δόθηκε τέτοια τιμή;
Έτσι κι ο Θεός έκανε τον ταλαίπωρο και ταπεινόν άνθρωπο.
Του έδωσε να απογευτεί κάποιον άλλον κόσμο, κάποιαν άλλη θροφή γλυκύτατη· του έδειξε δόξα και κάλλη βασιλικά, που δεν λέγουνται με το στόμα, κάλλη ουράνια.
Όσα προέρχουνται από τη θεία χάρη, έχουνε χαρά, έχουνε ειρήνη, έχουνε αγάπη, έχουνε αλήθεια· κι αυτή η αλήθεια βιάζει τον άνθρωπο να ζητά την αλήθεια.
Κι όσα είναι της αμαρτίας, είναι ταραγμένα και δεν έχουν αγάπη και χαρά για τον Θεό.
