Σκλήρυναν οι καρδιές τους και πάγωσε η αγάπη και έτσι δεν αισθάνονται την αγάπη του Θεού και χάνουν και την πίστη τους”.
Ο λόγος αυτός του Οσίου Σιλουανού του Αθωνίτου αποκτά σήμερα ιδιαίτερη σημασία που διαβάζεται η ευαγγελική περικοπή της Κυριακής της Τυρινής που μας προτρέπει να συγχωρούμε τους συνανθρώπους μας, αν θέλουμε να μας συγχωρέσει ο Θεός. Η εμπειρία της συγγνώμης, που προσφέρει ο Θεός στον άνθρωπο, δημιουργεί μέσα μας την αυτονόητη υποχρέωση να φερόμαστε και εμείς με την ίδια επιείκια στον συνάνθρωπό μας.
Με τον εσπερινό της συγγνώμης η Εκκλησία του Χριστού μας α-νοίγει, απόψε, το στάδιο των αρετών της Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Η κατανυκτική αυτή περίοδος μετανοίας προσφέρεται ως τρόπος ζωής. Τρόπος ζωής που θα φέρει την συγχώρηση από τον Θεό, αλλά και από τους άλλους αδελφούς μας. Και είναι πολύ χαρακτηριστικό αυτό που ε-χει γραφεί: “το συγ-χωρώ σημαίνει πως χωρώ μαζί με τον Θεό, μαζί με τους συνανθρώπους μου. Με τη συγ-χώρεση δεν παίρνουμε μια απλή άφεση αμαρτιών – που είναι μια νομική αντίληψη της σωτηρίας. Αλλά με τη συγ-χώρηση με το Θεό ο ωκεανός της θείας αγαθότητος εξαφανί-ζει τις ανθρώπινες αμαρτίες. Και έτσι στην πλήρη της πραγματικότητα η συγχώρηση γίνεται κοινωνία Χριστού. Και κοινωνία της Βασιλείας του Χριστού. Άλλωστε στην Κυριακή Προσευχή, το «Πάτερ ημών», προϋπόθεση για το παρακλητικό αίτημά μας να συγχωρέσει ο Θεός τις αμαρτίες μας είναι να συγχωρέσουμε και εμείς τους άλλους.
Χάσαμε τον παράδεισο, γιατί δεν είχαμε τη δύναμη της μετάνοιας και της συγγνώμης. Χάνουμε τη χάρη του Θεού, όταν δεν έχουμε τη δύναμη να συγχωρέσουμε τον άλλον.
