Δὲν ἔχουμε καταλάβει ἀκόμη τί προσέφερε στὴν Ὀρθοδοξία καὶ τὸ Ἔθνος ὁ Πατροκοσμᾶς…
Δὲν θὰ ἤμασταν οὔτε Ἕλληνες οὔτε Ὀρθόδοξοι χωρὶς τὸν ἅγιο Κοσμᾶ.
Αὐτὸς ἀγωνίστηκε γιὰ τὴν Ἑλληνικὴ γλῶσσα καὶ τὴν Παιδεία τοῦ Ἔθνους. Ποτὲ Ὑπουργεῖο Παιδείας δὲν ἔκανε ὅσα ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς καὶ μάλιστα σὲ περίοδο Τουρκοκρατίας. Ἔχτισε σχολεῖα καὶ ὀργάνωσε πάνω σὲ Ἑλληνοορθόδοξες βάσεις τὴν ἐκπαίδευση καὶ μόρφωση τῶν Ἑλληνοπαίδων μὲ κοινὴ συμμετοχὴ καὶ φροντίδα Γονέων καὶ Κηδεμόνων, Ἐκκλησίας καὶ Κοινότητος.
Μὲ τὰ κηρύγματά του, τὶς Κατηχήσεις του, τὶς κολυμβῆθρες καὶ τὶς βαπτίσεις, τὶς περιοδεῖες του, τὴν μετάθεση τοῦ παζαριοῦ τῶν Ἑβραίων ἀπὸ Κυριακὴ στὸ Σάββατο καὶ τὴν ἀνάδειξη τῆς Κυριακῆς ἀργίας καὶ τῆς πίστης τῶν Ὀρθοδόξων, πρόλαβε τὴν ἐπέκταση τοῦ ἐξισλαμισμοῦ.
Ἕνωσε μάλιστα σχολεῖο καὶ Ἐκκλησία καὶ καθόρισε τὸν σκοπὸ τῶν ἐκπαιδευτικῶν προγραμμάτων γιὰ τοὺς Ἕλληνες καὶ ὀρθόδοξους μαθητές.
Τώρα καταλαβαίνουμε τὴν προσφορὰ τοῦ Μεγάλου Διδασκάλου τῶν Σκλάβων, ἰδίως σήμερα, ποὺ ἀποδομεῖται ἡ ἑλληνορθόδοξη παιδεία καὶ ὅλη ἡ Εὐρώπη κατακλύζεται ἀπὸ κύματα μουσουλμάνων καὶ βιώνει τὸν ἀποχριστιανισμό της καὶ τὸν ἐξισλαμισμό της.
Εἶναι τελείως ἀσύμβατο μὲ τὴ διδασκαλία τοῦ Πατροκοσμᾶ ἕνα σχολεῖο χωρὶς προσευχή, διδαχὴ τῆς ὀρθόδοξης πίστης, ἑλληνικὴ γλώσσα καὶ ἱστορία, ἐκκλησιασμὸ καὶ χριστιανικὴ πνοὴ καὶ κατεύθυνση. Καὶ μιλᾶμε γιὰ ἑλληνορθόδοξο σχολεῖο. Γιὰ μαθητὲς βαπτισμένους καὶ ἐντεταγμένους στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ.
Τὸ χαρακτηριστικότερο ὅλων εἶναι ὅτι ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ἔκανε διάλογο καὶ διαβούλευση μὲ τὶς τοπικὲς κοινωνίες τῶν χριστιανῶν καὶ αὐτὲς τελικὰ ἀναλάμβαναν τὴ Σχολικὴ Ἐφορία καὶ ἀποτελοῦσαν τὴ σχολικὴ ἐπιτροπή.
Τὸ θλιβερὸ στὶς εἰσηγήσεις τοῦ σημερινοῦ Ὑπουργείου Παιδείας εἶναι ὅτι ἀποφασίζει ἢ εἰσηγεῖται ἐρήμην τῶν γονέων, ἀκόμη καὶ τῶν ἀλλοδαπῶν γονέων. Πολλοὶ γονεῖς ἀπὸ τοὺς πρόσφυγες καὶ μετανάστες, γιὰ δικούς τους λόγους, πιθανὸν ὄχι ὅλοι, ἀφήνουν, σιωπηλὰ ἴσως, τὰ παιδιά τους νὰ παρακολουθοῦν ὀρθόδοξα θρησκευτικά.
Τελευταῖα, μόλις ἐλέχθη ὑποτονικὰ ἀπὸ ἐπίσημα χείλη ὅτι οἱ ἀλλαγὲς στὸ σχολικὸ σύστημα θά ᾽ναι τῆς ἔγκρισης τῆς ἐκπαιδευτικῆς κοινότητος καὶ τοῦ συλλόγου γονέων καὶ κηδεμόνων.
Ἡ ὅλη ὅμως φιλοσοφία τῶν ἐκσυγχρονιστῶν βασίζεται σὲ μία ἀπόφαση ἐκ τῶν προτέρων παγιωμένη ὅτι τὸ ἑλληνικὸ σχολεῖο πρέπει νὰ γίνει σὰν τὸ γαλλικό, οὐδετερόθρησκο, ἄχρωμο, ἄοσμο καὶ ἄγευστο. Μὲ ποιό δικαίωμα ὅμως; Ρωτήθηκαν οἱ γονεῖς;
Ἀσφαλῶς οἱ ζηλωτὲς τῆς ἀθεΐας καὶ τοῦ μαρξισμοῦ ὡς ἄγευστοι τῆς χριστιανικῆς διδασκαλίας καὶ τοῦ ὀρθοδόξου βιώματος, δὲν μποροῦν νὰ καταλάβουν τὴν ὑπαρξιακὴ ἀνάγκη τοῦ ἀνθρώπου γιὰ ἐπικοινωνία καὶ σχέση μὲ τὸν Θεό. Αὐτοὶ πιθανὸν νὰ ὀργανώνουν αὐτὴ τὴ σχέση τους πρὸς τὸ θεῖον μὲ ἀντίδραση πρὸς τὴν Ἐκκλησία καὶ τὴν ἐπικρατοῦσα θρησκεία.
Ναί, ἀλλά, δὲν μποροῦν νὰ ἀποφασίζουν γιὰ τὰ βαπτισμένα παιδιὰ τῆς Ἐκκλησίας. Δὲν νομοθετοῦν στὸ κενὸ καὶ σὲ δηλωμένες ἄθεες οἰκογένειες. Ἐδῶ εἴμαστε Ὀρθόδοξοι. Κάποιοι λίγοι ἄθεοι, βαπτισμένοι κι αὐτοί, νὰ ἀποφασίζουν γιὰ τὰ παιδιὰ τῶν Ἑλληνοορθοδόξων Οἰκογενειῶν!!!
Αὐτὸ ποὺ γίνεται εἶναι ἐξωφρενικό, δηλαδὴ τρελό. Τουλάχιστον ἂς διασώσουν τὴν εὐαισθησία στὴ δημοκρατία καὶ τὸ σεβασμὸ στὴν ἑλληνορθόδοξη οἰκογένεια ποὺ εἶναι καὶ ἡ πλειοψηφία. Νὰ ἐρωτηθοῦν λοιπὸν οἱ γονεῖς.
Τουλάχιστον ἂς δείξουν τὸν ἴδιο σεβασμὸ πρὸς τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καὶ Κοινωνία, ποὺ δείχνουν στὶς Μουφτεῖες, στὴν Ἑβραϊκὴ Κοινότητα καὶ στοὺς Καθολικούς τῆς Ἑλλάδος.
Σημειωτέον ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος σεβάστηκε πάντοτε τὴν ἐλευθερία τοῦ προσώπου καὶ οἱ Μεγάλοι Διδάσκαλοι τοῦ Γένους, ἀπὸ τοὺς ὁποίους ὁ ἁγιώτερος ὑπῆρξε ὁ Πατροκοσμᾶς, ὄχι μόνο προσέφεραν πνεῦμα, χρῆμα καὶ αἷμα στὸ δοῦλο Γένος τῶν Ἑλλήνων, ἀλλὰ ἔφεραν καὶ τὶς θετικὲς ἐπιστῆμες στὴ χώρα μας μὲ ἀνοιχτοσύνη πνεύματος καὶ διάκριση σπάνια συναντώμενη σὲ ἄλλες ὁμολογίες.
Βρῆκαν τώρα αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι εὐκαιρία νὰ κάνουν τί; Νὰ ἀλλάξουν τὰ πνευματικὰ φῶτα τῶν ἑλληνοπαίδων καὶ νὰ μείνουν τὰ παιδιὰ στὸ σκοτάδι… Πιθανὸν νὰ πετύχουν κάτι… Ὅ,τι πέτυχαν καὶ στὴν ἀθεϊστικὴ Ρωσία: ἀντὶ τῆς ὑγιοῦς πίστεως: ὑπαρξιακὸ κενό, προσωπολατρεία καὶ θεοποίηση τοῦ κόμματος, προλήψεις καὶ δεισιδαιμονίες, μαγεία καὶ ἀποκρυφισμό, παραθρησκεία καὶ αἱρέσεις…
Στὴν οὐσία ἔβλαψαν τὸν ἄνθρωπο.
Τὸ ποτάμι ὅμως τῆς πίστεως δὲν χάθηκε…
Ἐμφανίστηκε πάλι καὶ ξεχείλισε…
Ματαιοπονοῦν λοιπὸν οἱ δυστυχεῖς…
Ξεχνοῦν τὸ διαχρονικὸ ἀπόφθεγμα, ποὺ ἀποδεικνύει τὸ ἔμφυτο καὶ ἀνεξάλειπτο τῆς πίστεως, τὸ ρηθὲν ὑπὸ τοῦ Πλουτάρχου:
ΚΕΙΜΕΝΟ:
«Εὕροις δ’ ἂν ἐπιὼν πόλεις
ἀτειχίστους, ἀγραμμάτους, ἀβασιλεύτους, ἀοίκους, ἀχρημάτους, νομίσματος
μὴ δεομένας, ἀπείρους θεάτρων καὶ γυμνασίων, ἀνιέρου δὲ πόλεως καὶ
ἀθέου, μὴ χρωμένης εὐχαῖς μηδ’ ὅρκοις μηδὲ μαντείαις μηδὲ θυσίαις ἐπ’
ἀγαθοῖς μηδ’ ἀποτροπαῖς κακῶν οὐδεὶς ἔστιν οὐδ’ ἔσται γεγονὼς θεατής.
Ἀλλὰ πόλις ἄν μοι δοκεῖ μᾶλλον ἐδάφους χωρὶς ἡ πολιτεία τῆς περὶ θεῶν
δόξης ὑφαιρεθείσης παντάπασι σύστασιν λαβεῖν ἢ λαβοῦσα τηρῆσαι. Τοῦτο
μέντοι τὸ συνεκτικὸν ἁπάσης κοινωνίας καὶ νομοθεσίας ἔρεισμα καὶ βάθρον
οὐ κύκλῳ περιιόντες οὐδὲ κρύφα καὶ δι’ αἰνιγμάτων, ἀλλὰ τὴν πρώτην τῶν
κυριωτάτων δοξῶν προσβαλόντες εὐθὺς ἀνατρέπουσιν».
ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ – ΠΡΟΣ ΚΩΛΩΤΗΝ 1125Ε
(ΑΠΟΔΟΣΗ στὴν
Νέα Ἑλληνική) «Στὶς περιπλανήσεις σου μπορεῖ νὰ συναντήσεις πόλεις
ἀτείχιστες, χωρὶς γραφή, χωρὶς βασιλιάδες, χωρὶς σπίτια, χωρὶς
ἰδιοκτησίες, ποὺ δὲν χρειάζονται νόμισμα, ποὺ δὲν γνωρίζουν θέατρα καὶ
γυμναστήρια. Πόλη ὅμως χωρὶς ἱερὰ καὶ θεούς, ποὺ δὲν καταφεύγει σὲ
προσευχές, ὅρκους, μαντεῖες, θυσίες γιὰ τὴν ἀπόκτηση τῶν ἀγαθῶν οὔτε γιὰ
τὴν ἀποτροπὴ τῶν κακῶν, δὲν ὑπῆρξε ποτὲ κανεὶς ποὺ νὰ εἶδε οὔτε θὰ
ὑπάρξει ποτέ. Ἀντίθετα, μοῦ φαίνεται πὼς περισσότερο μπορεῖ μία πόλη
χωρὶς ἔδαφος νὰ λάβει σύσταση καί, ἀφοῦ τὴ λάβει, νὰ τὴ διατηρήσει παρὰ
πολίτευμα, ἂν ὑποσκαφθεῖ ἡ ἀντίληψη γιὰ τοὺς θεούς. Τοῦτο λοιπὸν τὸ
βάθρο καὶ ἔρεισμα, ποὺ συνέχει κάθε κοινωνία καὶ νομοθεσία, ἀνατρέπουν
(οἱ Ἐπικούρειοι), ὄχι κάνοντας κύκλους οὔτε κρυφὰ καὶ μὲ αἰνίγματα, ἀλλὰ
ρίχνοντας καταπάνω του τὴν πρώτη ἀπὸ τὶς πιὸ κύριες δόξες τους».
Αὐτὸ τὸ κομμάτι τὸ ἀφιερώνουμε μὲ πολὺ πόνο ψυχῆς στοὺς διαχειριζομένους τὶς τύχες τοῦ Ἔθνους μας αὐτὸ τὸν καιρό, μήπως καὶ ἀποφύγουν κάποιες πρόσθετες ἀναποτελεσματικὲς ἐνέργειες καὶ καταλάβουν ἐπιτέλους τὸ λαθεμένο δρόμο ποὺ ἀκολουθοῦν.
Ἐπίσης νὰ μὴ ξεχάσουν ποτέ, κι αὐτοὶ κι ἐμεῖς, ὅτι κάποιος κρεμάστηκε στὴ Β. Ἤπειρο γιὰ τὴν Ἑλλάδα καὶ τὴν Ὀρθοδοξία.
Κι αὐτὸς εἶναι ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, ὁ πρῶτος καὶ μοναδικὸς καὶ ἀναντικατάστατος οὐσιαστικὸς ἐκπαιδευτικὸς Μεταρρυθμιστὴς τοῦ Γένους μας, ποὺ ἀγνοοῦν τὰ βιβλία τους καὶ οἱ ἐκπαιδευτικοὶ στόχοι τους.
Νά ᾽χουμε τὴν εὐχή Του.