Τελικά σε αυτή τη χώρα το μόνο που αλλάζει είναι τα χαρτάκια από το ημερολόγιο που έχουμε στο σπίτι. Τίποτε άλλο, τα πάντα μένουν ίδια ή γίνονται και χειρότερα χρόνο με τον χρόνο. Θέλουμε να πάμε στον Άρη, να φτιάξουμε πολιτισμούς, αλλά την καρδιά μας και την ψυχή μας την έχουμε στον Άδη και στα ματαιόδοξα σκοτάδια του. Σε κάθε καταστροφή ο ένας ρίχνει την ευθύνη στον άλλον και στο τέλος δεν την πληρώνει κανείς, παρά μόνο τα θύματα των καταστροφών. Ζούμε σε μια χώρα που έχουμε μνήμη ψαριού και τα πάντα θα τα ξεχάσουμε για κάποιους λόγους.
Δεν μας αρέσουν οι λεγόμενοι influencers, αλλά δεν καταλαβαίνουμε ότι όταν είσαι εσύ ένας από τους χιλιάδες followers που τους ακολουθεί, τους δίνεις δύναμη , χρήμα και φυσικά επιρροή, και ασχολούνται τα social media μαζί τους επειδή απλά βγάζουν κάποιες ρετουσαρισμένες φωτογραφίες και videos από τις προσωπικές τους στιγμές.
Κάποιοι βρίζουν τους πολιτικούς αλλά μπροστά σε ένα καλό ρουσφέτι θα σιωπήσουν και στην κάλπη θα ρίξουν πάλι τα ίδια και τα ίδια. Μην ξεχνάμε ότι οι πολιτικοί , οι γιατροί, οι παπάδες βγαίνουν από τις δικές μας οικογένειες. Τι ανθρώπους θέλουμε τελικά να γεννήσουμε και να αναθρέψουμε ; Ανθρώπους που θα τρώνε σάρκες ή που θα σώζουν ζωές και θα αγκαλιάζουν τον άνθρωπο;
Μιλάμε για πολιτισμό , εξέλιξη , παιδεία και ευημερία αλλά κάποιοι νέοι ξημεροβραδιάζονται στο αεροδρόμιο για να υποδεχτούν κάποιον παίκτη που αποχώρησε από ένα παιχνίδι reality, ενώ όταν φθάνει στην Αθήνα ο Μίλτος Τεντόγλου ή κάποιος άλλος Ολυμπιονίκης δεν υπάρχει κανείς για ένα καρδιακό χειροκρότημα. Από εκεί φαίνεται τι μέλλον, πολιτισμό και τι παιδεία θέλουμε να φτιάξουμε.
Δεν μας αρέσει το σύστημα, το βρίζουμε από το πρωϊ μέχρι το βράδυ, αλλά είμαστε μέλη αυτού του συστήματος, είμαστε γρνάζια της μηχανής τους και δεν κάνουμε τίποτα για να αλλάξουμε τη ροή προς το καλύτερο.
Καημένε άνθρωπε ,νομίζουν κάποιοι ότι αξία έχουν οι αριθμοί στον λογαριασμό IBAN της τράπεζας. Κάποιοι καίνε τα πάντα για το χρήμα. Αυτή η φιλαυτία έφαγε μερικούς. Δεν καταλαβαίνουμε ότι τελικά όλοι θα φύγουμε από αυτή τη ζωή και πρέπει να προετοιμαστούμε, αλλά αντί να είμαστε όλοι ενωμένοι , τρώμε ο ένας τον άλλον και ό,τι μας δίνει ζωή.
Το κάψιμο ενός δέντρου είναι δολοφονία. Τελεία και παύλα. Τα υπόλοιπα είναι φθηνές δικαιολογίες. Την είδαμε Θεοί της δημιουργίας, την είδαμε παντοδύναμα όντα, ότι η φύση και τα ζώα είναι απλά για τον χαβαλέ μας και δουλικά «προϊόντα» για να περνάμε καλά εις βάρος τους. Η φύση , τα ζώα, ο άνθρωπος είμαστε μια αλυσίδα που ο κάθε κρίκος παίρνει ζωή από τον άλλον. Αν σπάσει ένας κρίκος, όλη η αλυσίδα διαλύεται.
Φταίμε όλοι για ό,τι συμβαίνει. Ο καθένας έχει κάποιο μερίδιο ευθύνης για κάθε καταστροφή και κάθε κακό που συμβαίνει δίπλα του. Οφείλουμε να αλλάξουμε προσανατολισμό σαν κοινωνία και γενικά σαν ανθρωπότητα. Τα επόμενα lockdowns θα είναι για καιρικές συνθήκες και δεν το έχουμε πάρει χαμπάρι ακόμη. Η φιλαυτία μας θα γίνει το κελί μας μέσα στο οποίο θα ζούμε σαν ζωντανοί νεκροί, μπροστά σε ψεύτικες οθόνες, ανταλλάσσοντας ψεύτικα συναισθήματα.
Ξεχάσαμε τον Θεό, ξεχάσαμε για ποιον λόγο δημιουργηθήκαμε και ποιος είναι ο προορισμός μας. Το μόνο που έχουμε κρατήσει από το Ευαγγέλιο είναι τρείς λέξεις. «ἀναπαύου, φάγε, πίε, εὐφραίνου» Λουκ. ιβ΄ 16-21. Με αυτές τις τρεις λέξεις χτίσαμε μια κοινωνία στην άμμο του εγωϊσμού και της καλοπέρασης και βλέπουμε όλο αυτό να γκρεμίζεται και να μην μένει τίποτα. «Αγάπη, μετάνοια, Χριστός» τα έχουμε ξεχάσει και ζούμε επιφανειακά, ξεχνάμε συχνά ότι ο άλλος δεν είναι η κόλασή μας αλλά ο παράδεισός μας. Ήρθε η ώρα το «συγγνώμη, ευχαριστώ, σ’αγαπώ» να γίνουν όχι απλές λέξεις που θα βγαίνουν από το στόμα, αλλά πράξη που θα βγαίνει από την καρδιά και θα γίνεται ΖΩΗ!
Ήρθε η ώρα από αυτά τα κάρβουνα να φτιάξουμε νέες σελίδες στις νέες γενιές. Το έχουμε υποχρέωση και τεράστια ευθύνη. Φθάνει πια η κλάψα, η κακομοιριά και η ανευθυνότητα.
Δεν φταίει κανείς άλλος! Φταίω ΕΓΩ! Από εκεί θα ξεκινήσουμε, από εκεί θα ζωγραφίσουμε πλέον τις νέες σελίδες της ιστορίας μας, αλλιώς δεν έχουμε καμία ελπίδα για το αύριο.
Το καλό είναι ότι αστέρια φωτεινά μέσα στη νύχτα θα υπάρχουν πάντα. Κάποιοι σαν τους unboxholics, τον Αντεντοκούμπο, τους πυροσβέστες, τους εθελοντές και πολλούς αφανείς ήρωες που τους ξέρει ο Θεός και όχι τα likes κάποιας πλατφόρμας θα είναι εκεί για να μας θυμίζουν ότι μέσα στα σκοτάδια πάντα θα υπάρχουν αστέρια να δείχνουν τον δρόμο για τον ουρανό και την αλλαγή.
Aς μην μιλάμε πλέον για αλλαγές , ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ Η ΑΛΛΑΓΗ , να μην μιλάμε για ΕΛΠΙΔΑ , ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ Η ΕΛΠΙΔΑ, να μην μιλάμε για ανθρωπιά και αλληλεγγύη αλλά να γίνουμε ΑΝΘΡΩΠΟΙ με Α κεφαλαίο και τότε κάτι θα αλλάξει.
π.Σπυρίδων Σκουτής
