Είμαι 70 χρονών τώρα, 40 χρόνια (που είμαι) στο μοναστήρι ποτέ δεν με αδίκησε ο Θεός.
Επέτρεψε ο Θεός να έχω προβλήματα στην καρδιά, μηχανήματα στην καρδιά, εγχειρήσεις στην καρδιά και σε όλο το σώμα αλλά έχω μέσα μου Χριστό και ο Χριστός με δυναμώνει.
Λέω: «Πώς αντέχω; Αν με βοηθήσης, Χριστέ μου, θα λειτουργήσω».
Κάθε πρωί όλο το χρόνο λειτουργώ, εξυπηρετώ τον κόσμο που έρχεται (και έχουν) πνευματικά ζητήματα και ότι με φωτίσει ο Θεός λέω.
(Παρακαλώ): «Χριστέ μου, εσύ είπες ότι θα σας δώσω στο στόμα και σοφία. Λοιπόν, δώσε μου στο στόμα μου σοφία να μιλήσω και αν κάνω κανένα λάθος γιατί είμαι και αγράμματος άνθρωπος, μην με δικάσης εν εκείνη τη ημέρα…».
Διατί μία ημέρα θα φύγουμε, υπάρχει ζωή αιώνιος και γι’ αυτό φροντίζουμε για την ψυχή μας.
Με την προσευχή μας, με την πίστη μας στον Θεό, με την ταπείνωση, με υπομονή περνάμε τις ημέρες. Δεν πρέπει να απελπιζώμαστε για την σωτηρία μας αλλά πρέπει να έχουμε την ελπίδα μας στον Χριστό.
Ό,τι του ζήτησα 70 χρονών που είμαι όλα μου μου τα έδωσε, όλα τα καλά με έδωσε, όλα τα χαρίσματα με έδωσε, όλα τα αξιώματα με έδωσε, τίποτα δεν έχω (δικό μου), μέχρι τον τάφο ακολουθούν αυτά, μετά τον τάφο αρχίζει η νέα ζωή.
