«Τῷ
καιρῷ εκείνῳ, εἶδεν ὁ Ἰησοῦς ὄχλον πολὺν, καὶ ἐσπλαγχνίσθη ἐπ᾿ αὐτοῖς
καὶ ἐθεράπευσε τοὺς ἀρρώστους αὐτῶν. Ὀψίας δὲ γενομένης προσῆλθον αὐτῷ
οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ λέγοντες· ἔρημός ἐστιν ὁ τόπος καὶ ἡ ὥρα ἤδη παρῆλθεν·
ἀπόλυσον τοὺς ὄχλους, ἵνα ἀπελθόντες εἰς τὰς κώμας ἀγοράσωσιν ἑαυτοῖς
βρώματα. Ὁ δὲ ᾿Ιησοῦς εἶπεν αὐτοῖς· οὐ χρείαν ἔχουσιν ἀπελθεῖν· δότε
αὐτοῖς ὑμεῖς φαγεῖν…»
Και οι τέσσερις Ευαγγελιστές αναφέρουν το θαύμα αυτό του πολλαπλασιασμού των άρτων και των ιχθύων που έκανε ο Χριστός σε μία από τις πιο ανθρώπινες στιγμές της επιγείου δράσης Του.
Σύμφωνα με τον Ματθαίο ο Ιησούς κάποια στιγμή είδε πολύ κόσμο και τους σπλαχνίστηκε και θεράπευσε τους αρρώστους. Όταν έπεσε το δειλινό, τον πλησίασαν οι μαθητές Του και του είπαν: «Ο τόπος είναι ερημικός και η ώρα πια περασμένη. Διώξε τον κόσμο να πάνε στα χωριά για ν’ αγοράσουν φαγητά να φάνε». Ο Ιησούς όμως τους είπε: «Δεν υπάρχει λόγος να φύγουν, δώστε τους εσείς να φάνε». Κι αυτοί του λένε: «Δεν έχουμε εδώ παρά πέντε ψωμιά και δύο ψάρια». Κι αυτός είπε: «Φέρτε τα μου εδώ».
Έδωσε εντολή στους ανθρώπους να καθίσει πάνω στο χορτάρι για φαγητό. Πήρε τα πέντε ψωμιά και τα δύο ψάρια, έστρεψε το βλέμμα Του στον ουρανό, προσευχήθηκε, τα ευλόγησε, έκοψε τα ψωμιά σε κομμάτια και τα έδωσε στους μαθητές κι αυτοί με τη σειρά τους τα μοίρασαν στο πλήθος. Το ίδιο έκανε και με τα ψάρια. Έφαγαν όλοι και χόρτασαν. Και μάζεψαν τα περισσεύματα από τα κομμάτια, δώδεκα κοφίνια γεμάτα. Αυτοί που έφαγαν ήταν περίπου πέντε χιλιάδες άντρες, χωριστά οι γυναίκες και τα παιδιά.
Αμέσως μετά ο Ιησούς υποχρέωσε τους μαθητές να μπούνε στο καΐκι και να πάνε να Τον περιμένουν στην απέναντι όχθη, μέχρις ότου Εκείνος να διαλύσει τα πλήθη…
Το θαύμα αυτό αποτελεί φανέρωση της παντοδυναμίας του Χριστού. Ταυτόχρονα όμως υπογραμμίζεται και η ευθύνη που έχουμε εμείς οι χριστιανοί στον αγώνα για την αντιμετώπιση των υλικών προβλημάτων μας.
Και οι τέσσερις Ευαγγελιστές αναφέρουν το θαύμα αυτό του πολλαπλασιασμού των άρτων και των ιχθύων που έκανε ο Χριστός σε μία από τις πιο ανθρώπινες στιγμές της επιγείου δράσης Του.
Σύμφωνα με τον Ματθαίο ο Ιησούς κάποια στιγμή είδε πολύ κόσμο και τους σπλαχνίστηκε και θεράπευσε τους αρρώστους. Όταν έπεσε το δειλινό, τον πλησίασαν οι μαθητές Του και του είπαν: «Ο τόπος είναι ερημικός και η ώρα πια περασμένη. Διώξε τον κόσμο να πάνε στα χωριά για ν’ αγοράσουν φαγητά να φάνε». Ο Ιησούς όμως τους είπε: «Δεν υπάρχει λόγος να φύγουν, δώστε τους εσείς να φάνε». Κι αυτοί του λένε: «Δεν έχουμε εδώ παρά πέντε ψωμιά και δύο ψάρια». Κι αυτός είπε: «Φέρτε τα μου εδώ».
Έδωσε εντολή στους ανθρώπους να καθίσει πάνω στο χορτάρι για φαγητό. Πήρε τα πέντε ψωμιά και τα δύο ψάρια, έστρεψε το βλέμμα Του στον ουρανό, προσευχήθηκε, τα ευλόγησε, έκοψε τα ψωμιά σε κομμάτια και τα έδωσε στους μαθητές κι αυτοί με τη σειρά τους τα μοίρασαν στο πλήθος. Το ίδιο έκανε και με τα ψάρια. Έφαγαν όλοι και χόρτασαν. Και μάζεψαν τα περισσεύματα από τα κομμάτια, δώδεκα κοφίνια γεμάτα. Αυτοί που έφαγαν ήταν περίπου πέντε χιλιάδες άντρες, χωριστά οι γυναίκες και τα παιδιά.
Αμέσως μετά ο Ιησούς υποχρέωσε τους μαθητές να μπούνε στο καΐκι και να πάνε να Τον περιμένουν στην απέναντι όχθη, μέχρις ότου Εκείνος να διαλύσει τα πλήθη…
Το θαύμα αυτό αποτελεί φανέρωση της παντοδυναμίας του Χριστού. Ταυτόχρονα όμως υπογραμμίζεται και η ευθύνη που έχουμε εμείς οι χριστιανοί στον αγώνα για την αντιμετώπιση των υλικών προβλημάτων μας.
Για να θρέψει τα πεινασμένα πλήθη που τον ακολούθησαν ο Χριστός ζήτησε τη
συνεργασία των μαθητών Του – «δότε αὐτοῖς ὑμεῖς φαγεῖν», τους λέει – και, μόλις αυτοί Τον υπακούουν, το θαύμα γίνεται… Έτσι και στη ζωή, η ανθρώπινη συγκατάθεση εκφράζει την πίστη και την εμπιστοσύνη στον Θεό – απαραίτητη προϋπόθεση για την τέλεση του θαύματος, δηλαδή την «αμοιβή» του πιστού ανθρώπου.
Εντύπωση μας κάνει και το γεγονός ότι ο Χριστός, πριν κάνει το θαύμα και ενώ κρατούσε στα χέρια Του την ανθρώπινη τροφή, σήκωσε τα μάτια Του στον ουρανό και ευλόγησε την ύλη – «ἀναβλέψας εἰς τον οὐρανόν εὐλόγησε».
συνεργασία των μαθητών Του – «δότε αὐτοῖς ὑμεῖς φαγεῖν», τους λέει – και, μόλις αυτοί Τον υπακούουν, το θαύμα γίνεται… Έτσι και στη ζωή, η ανθρώπινη συγκατάθεση εκφράζει την πίστη και την εμπιστοσύνη στον Θεό – απαραίτητη προϋπόθεση για την τέλεση του θαύματος, δηλαδή την «αμοιβή» του πιστού ανθρώπου.
Εντύπωση μας κάνει και το γεγονός ότι ο Χριστός, πριν κάνει το θαύμα και ενώ κρατούσε στα χέρια Του την ανθρώπινη τροφή, σήκωσε τα μάτια Του στον ουρανό και ευλόγησε την ύλη – «ἀναβλέψας εἰς τον οὐρανόν εὐλόγησε».
Με αυτή την κίνηση μας δείχνει πως τα πάντα ανάγονται στον Θεό.
Εκείνος είναι που δημιούργησε τον κόσμο,
Εκείνος μας δίνει τα αγαθά για την επιβίωσή μας,
Εκείνος μεριμνά για τις ανάγκες μας,
Εκείνος μας δίδει τον Λόγο του για να χορτάσουμε την πνευματική μας πείνα για νόημα, ελπίδα, σκοπό.
Η
κίνηση λοιπόν του Χριστού να στραφεί προς τον Ουρανό ακριβώς αυτό
υποδηλώνει: Να δείξει στον άνθρωπο ότι για κάθε αγαθό αυτής – ή της
αιώνιας – ζωής ο άνθρωπος καλείται να στραφεί προς τον Θεό ως τον Πατέρα
Του και να αφεθεί στο μυστήριο της ανταπόκρισης που πηγάζει από την
αγάπη. Το θαύμα έγινε άπαξ. Το μυστήριο όμως, στις ουσιαστικές του
διαστάσεις, βιώνεται συνεχώς μέσα από την ευχαριστιακή σχέση ανθρώπου και Θεού.
Η ευλογία που παρείχε ο Χριστός στους άρτους και τους ιχθύες είναι το
ορατό σημείο του θαύματος. Ευλογώ σημαίνει λέω καλώ λόγο. Σημαίνει ζητώ
από τον Θεό την αφθονία σε ό,τι ξεκινώ ή σε ό,τι κρατώ. Μια αφθονία που
γνώμονα έχει την προσφορά στους άλλους. Γι’ αυτό ο Χριστός ευλόγησε τα
υλικά αγαθά. Για να στηρίξει τους ανθρώπους, για να καταλάβουν το
μυστήριο της σχέσης τους με το θείο. Και κάθε έργο μας είναι ευλογημένο
όταν έχει σκοπό την προσφορά στους άλλους.
Ο Χριστός θα δώσει στους μαθητές Του τα υλικά αγαθά για να τα προσφέρουν με τη σειρά τους στο λαό – «καὶ κλάσας ἔδωκε τοῖς μαθηταῖς τοὺς ἄρτους, οἱ δὲ μαθηταὶ τοῖς ὄχλοις». Δεν μοίρασε την τροφή ο ίδιος ο Χριστός, για να δείξει στους μαθητές Του ότι κάθε έργο δεν μπορεί να είναι ατομικό – χρειάζεται μια δράση συλλογική. Είναι ανάγκη λοιπόν να αλλάξουμε νοοτροπία στη ζωή μας. Να μην περιοριζόμαστε σε μια παθητική φιλανθρωπία και παράλληλα να προτρέπουμε τους έχοντας ανάγκη να κοπιάζουν ώστε να δείχνουν ότι παλεύουν ολόψυχα γι’ αυτό που τους χαρίζεται ως δωρεά και ευλογία.
Ο Χριστός θα δώσει στους μαθητές Του τα υλικά αγαθά για να τα προσφέρουν με τη σειρά τους στο λαό – «καὶ κλάσας ἔδωκε τοῖς μαθηταῖς τοὺς ἄρτους, οἱ δὲ μαθηταὶ τοῖς ὄχλοις». Δεν μοίρασε την τροφή ο ίδιος ο Χριστός, για να δείξει στους μαθητές Του ότι κάθε έργο δεν μπορεί να είναι ατομικό – χρειάζεται μια δράση συλλογική. Είναι ανάγκη λοιπόν να αλλάξουμε νοοτροπία στη ζωή μας. Να μην περιοριζόμαστε σε μια παθητική φιλανθρωπία και παράλληλα να προτρέπουμε τους έχοντας ανάγκη να κοπιάζουν ώστε να δείχνουν ότι παλεύουν ολόψυχα γι’ αυτό που τους χαρίζεται ως δωρεά και ευλογία.
