Όσο συμβιβαζόμαστε με ένα σύστημα ζωής που δεν έχει νόημα και αξίες, αλλά υπηρετεί τη σκοπιμότητα και το ατομικό κέρδος, τόσο παγώνει η καρδιά μας και χάνουμε την ικανότητα να σχετιζόμαστε...
Ο χρόνος που μας δόθηκε είναι πολύτιμος και ό,τι έρχεται στη ζωή μας δεν είναι τυχαίο, αλλά πρόκληση για να εξελιχθούμε...
Στο καθετί καθρεφτίζεται ο εαυτός μας, η πνευματική κατάστασή μας, το μέτρο μας... Θα εκπέμπουμε ή φως και ζωντάνια, ή κακομοιριά και μούχλα... Όλα εξαρτώνται από τον λόγο ύπαρξής μας, ποια κατεύθυνση και ποιον άξονα ζωής έχουμε.
Ο πολιτισμός μας θέτει ως κέντρο τον άνθρωπο και οι αξίες του και το ήθος του ορίζονται, ανάλογα με τη συνείδηση της πλειονότητας. Έτσι, κάτι που παλαιότερα μπορεί να εθεωρείτο ανήθικο, τώρα μπορεί να είναι νόμιμο και να εντάσσεται στο πλαίσιο των ανθρώπινων δικαιωμάτων.
Στην πνευματική ζωή τα πράγματα είναι διαφορετικά: η αλήθεια είναι αιώνια, είναι Πρόσωπο, είναι Ζωή. Όποιος μετέχει αυτού του Προσώπου ζει, αληθεύει και ξέρει να αγαπά και να σχετίζεται....
Όλες οι πράξεις του, ορίζονται από την αγάπη του προς τον Θεό και τον άνθρωπο...
Το σύστημα του κόσμου κινείται με τη μανία του κέρδους, της δύναμης και της κυριαρχίας, και ζει, έτσι, την ανία του κενού και της απομόνωσης, γιατί δεν μπορεί να αναπαυτεί με τα πράγματα, δηλαδή το "έχειν", αλλά ζητεί πάντοτε το "είναι".
Για να μπορέσουμε να υπάρχουμε, απαιτούνται η παρουσία του θεανθρώπινου προσώπου και η σχέση μαζί Του. Η σχέση με τον Χριστό, ανατρέπει ό,τι μας έμαθε το σύστημα «του παρόντος αιώνος του απατεώνος», μας δίνει άλλη προοπτική ζωής, γίνεται ένα άλλο άνοιγμα στην ύπαρξή μας, αποκτούμε άλλη ευρυχωρία και άλλη οπτική ζωής.
Τη δυσκολία, τη βλέπουμε ως ευλογία, το λάθος, αρχή μετανοίας, τη φτώχεια, πλούτο, την έχθρα, συγχώρεση, την αδικία, ευκαιρία ωρίμανσης, τον πλούτο, μέσο φιλανθρωπίας.. κάθε πρόσωπο, εικόνα Θεού, την κτίση, δώρο Θεού, τα πάντα αφορμή δοξολογίας και χαράς.
Όσο ελευθερώνεται ο άνθρωπος από τον εαυτό του, τα θέλω του και τα δικαιώματά του, αυτά που το σύστημα του κόσμου θεωρεί αγαθά, τόσο χωρίζει από το άγχος, τους φόβους και τις ανασφάλειες. Για τον «πολιτισμό» που όλα τα μετράει, τα υπολογίζει και τα σχεδιάζει, αυτά τα πράγματα είναι καθαρή τρέλα και παραλογισμός. Παραδόξως όμως, οι σοφοί και συνετοί του κόσμου, παρόλο που είναι «λογικοί» και «σωστοί», δεν έχουν ειρήνη και χαρά, και οι τρελοί του Χριστού πάσχουν και χαίρουν ειρηνεύοντες, δεν έχουν τίποτε και τα έχουν όλα!!.
Οι μικροί του Χριστού, δεν ακολουθούν τον δρόμο Του από ανάγκη ή πίεση, αλλά από ελευθερία!!... Είναι γοητευμένοι από Αυτόν και Του παραδίδονται, χωρίς να τους νοιάζει ή να τους αφορά ο,τιδήποτε άλλο, που για τον κόσμο θα ήταν αφορμή άγχους και ψυχικού βασάνου...
Οι μικροί του Χριστού, είναι κάθε αληθινός χριστιανός, ο οποίος με τη στάση ζωής του, γίνεται ειρηνικός επαναστάτης και ανατροπέας ενός συστήματος και ενός πολιτισμού, που φαινομενικά προστατεύουν τον άνθρωπο, αλλά, στην πραγματικότητα, τον καταδικάζουν στον αυτοεγκλωβισμό του......
π. Βαρνάβας Γιάγκου
