«Μή ἀποκαλύπτεις στόν ἑαυτό σου τίς πράξεις τῆς ἀρετῆς γιατί θά ζημιωθῆς, ἀλλά νά πιστεύης πάντοτε πῶς τίποτε σωστό δέν ἔκανες (Α΄ Κορ. η΄ 2). “Δέν γνωρίζω ἔλεγε κάποιος ἅγιος, ποῦ δέν ἐκτείνεται ποσῶς ἡ ἀλαζονεία μου καί ποῦ δέν ἀνέρχεται ἤ δέν κατέρχεται. Αὐτή μολύνει τίς πράξεις μας. Ἄν ἀποδώσω κάποια ἐπιτυχία στίς πράξεις μου, ἀμέσως ὁ πονηρός καί δόλιος θά μοῦ κάνη φιλοφρονήσεις καί θά ζητήση νά μοῦ πάρη τόν καρπό”.
Ἄν ἡ φιλαυτία σου αὐξηθῆ ἐξ αἰτίας τῶν καλῶν σου ἔργων, σκληραγωγίας κ.λπ. Ἄν κάνης στόν ἑαυτό σου μυστικό λόγο γιά τίς ταπεινώσεις σου, γιά τίς ἐπιτυχίες σου κατά τῶν ἐπιθυμιῶν σου, γιά τίς πράξεις δικαιοσύνης, ὑπομονῆς, ταπεινώσεως κ.λπ. νομίζεις ὅτι βρίσκεις μιά πνευματική παρηγοριά μέ αὐτόν τόν τρόπο καί ζητᾶς νά βρῆς ἀπό αὐτά βοήθεια γιά νά ἐμπιστευθῆς στόν ἑαυτό σου καί νά φανῆς μέ ἀρκετή ἁγιοσύνη (Λουκ. ιζ΄ 10). Θέλει κανείς νά εἶναι πάντοτε σέ κατάσταση τέτοια ὅπου νά φαντάζεται γιά τόν ἑαυτό του, ὅτι βαδίζει καλά. Ἄς φανερώσουμε λοιπόν τήν εἰκόνα τῆς καρδιᾶς μας στό βάθος καθενός ἀπό τῶν μυστηριωδῶν αὐτῶν ἐλιγμῶν καί θά ἀνακαλύψωμε τότε μιά κρυφή ὑπερηφάνεια, ἄς πολεμήσωμε λοιπόν τήν ὑπερηφάνεια αὐτή καί ἄς προσέχωμε νά εἴμαστε πάντοτε μέ ἐπιμονή ταπεινοί, στίς σκέψεις μας καί στίς πράξεις μας (Λουκ. ιδ΄ 11)…»
μακαριστοῦ γέροντος Ἰγνατίου Κολιόπουλου
