Συνεχής είναι η κριτική εις βάρος της Εκκλησίας
στους καιρούς μας από νέους που έχουν αναζητήσεις, αλλά και από εκείνους
που θέλουν να δικαιολογήσουν την απάθειά τους. Λένε λοιπόν ότι ο Θεός
μάς αγαπά, αλλά δεν θέλει πολλά από εμάς. Υπάρχει για να βοηθά στις
δύσκολες στιγμές, αλλά δεν Τον χρειαζόμαστε όταν η ζωή μας πορεύεται
στην κανονικότητά της. Ζητούμε από Αυτόν να μας δίνει υγεία, ακόμη κι αν
κάνουμε πάμπολλες καταχρήσεις στην ζωή μας. Δεν θέλουμε να Του δώσουμε
χρόνο, γιατί έχουμε άλλες προτεραιότητες. Δεν μας παρεξηγεί όταν
αμαρτάνουμε, αν και συνήθως δεν πιστεύουμε ότι κάτι είναι αμαρτία,
παρεκτός αν βλάπτει εμφανώς τον άλλο. Ο εκκλησιασμός υπάρχει μόνο για
τις γιορτές. Η Εκκλησία εκπροσωπείται από ανθρώπους ξεπερασμένης
νοοτροπίας, όπως οι ιερείς, οι οποίοι υπάρχουν για να διαφυλάττουν τους
τύπους, είναι προκλητικοί στην ζωή τους, διότι δεν είναι πάμπτωχοι, τα
άμφιά τους δεν είναι ταπεινά, ενώ η λειτουργία γίνεται σε γλώσσα βαρετά
ακατανόητη. Η διδασκαλία της Εκκλησίας έχει ξεπεραστεί από την πρόοδο
της επιστήμης, ενώ είναι και οπισθοδρομική, καθώς δεν μπορεί να δεχτεί
τους ομοφυλόφιλους και την παντελώς ελευθερωμένη από κάθε δέσμευση
σεξουαλικότητα. Όσοι νέοι θέλουν να ζουν εκκλησιαστικά στην πράξη
«καλογερεύουν», επίσημα ή στην πράξη, καθώς είναι καταδικασμένοι στην
στέρηση του έρωτα.
Χωρίς να το καταλαβαίνουν, οι νέοι που σκέπτονται έτσι
αναζητούν ένα Θεό που να εκπληρώνει τα καλώς ή κακώς νοούμενα
συμφέροντά μας, το δικαίωμά μας να απολαμβάνουμε χωρίς δέσμευση και
μέτρο. Αναζητούν έναν Θεό- υπηρέτη του εαυτού μας, καθιστώντας τον
εαυτό μας θεό. Η πρώτη εντολή από τον Δεκάλογο της Παλαιάς Διαθήκης
είναι «Εγώ είμαι ο Κύριος ο Θεός σου, δεν θα υπάρχουν για σένα άλλοι
θεοί». Σήμερα όμως λατρεύουμε το αυτοείδωλό μας. Αν σκεφτούμε ότι στα
σχόλια στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης που ανεβάζουν κυρίως οι έφηβοι στις
φωτογραφίες των φίλων τους δεσπόζει το «θεός/θεά», θα διαπιστώσουμε ότι
καμία απάντηση στα ερωτήματα και την κριτική που κάνουν οι νέοι δεν θα
έχει αντίκρισμα αν δεν παραιτηθούν από την θεοποίηση του εαυτού τους.
Ο Θεός στον Οποίο πιστεύουμε είναι ο Θεός όλης της ζωής
μας. Είναι πανταχού παρών. Επιτρέπει τις λύπες και τις χαρές, για να
μπορέσουμε μέσα από αυτές να αγαπήσουμε, να αγαπηθούμε, να εμπιστευθούμε
την πρόνοιά Του, να μάθουμε να είμαστε ταπεινοί, όπως Αυτός. Μας
συγχωρεί για τις αμαρτίες μας, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι μπορούμε να
αμαρτάνουμε ελεύθερα και άφοβα. Η Εκκλησία είναι ο τόπος και ο τρόπος
συνάντησης με τον Θεό και μεταξύ μας. Κάθε λειτουργία είναι γιορτή και
κάθε αδικαιολόγητη απουσία μας από αυτήν ένα σημάδι ότι έχουμε έλλειμμα
αγάπης και για τον Θεό για τον πλησίον. Οι ιερείς είναι άνθρωποι που
μετανοούν, ενώ εκπροσωπούν εμάς στον Θεό. Τα άμφιά τους φοριούνται μόνο
στην λειτουργία και είναι σημείο της λαμπρότητας της Βασιλείας του Θεού.
Η λειτουργική γλώσσα έχει ιερότητα και ομορφιά. Η επιστήμη δεν
ανατρέπει, αλλά συμπληρώνει την διδασκαλία της Εκκλησίας. Η Εκκλησία δεν
αρνείται τα πρόσωπα, αλλά τις αμαρτίες τους. Ο νέος στην Εκκλησία
μαθαίνει να αγαπά και να χαίρεται. Δεν είναι μόνος του, διότι υπάρχουν
κι άλλοι που θέλουν το ίδιο.
Όλα ξεκινούν από την πίστη στον Έναν Τριαδικό Θεό. Ας Τον αναζητήσουμε όλοι μας με ελπίδα!
