π. Παύλος Παπαδόπουλος 
Πήγαν μερικοί γέροντες στον Αββά Ποιμένα και του είπαν: «Εγκρίνεις, αν δούμε μοναχούς να νυστάζουν στη σύναξη, να τους ξυπνάμε σκουντώντας τους, ώστε να είναι γρηγορούντες στην αγρυπνία»; Και εκείνος τους λέγει: «Αν έβλεπα αδελφό να νυστάζει, θα του έβαζα το κεφάλι του πάνω στα γόνατά μου, για να τον αναπαύσω».
————————-
Και πάλι κάποιος τον ρώτησε: «Αν δούμε κάποιον να αμαρτάνει πρέπει να τον ελέγξουμε»; Τους αποκρίνεται ο Αββάς Ποιμένας: «Όσο για μένα, αν χρειαζόταν να περάσω από εκεί και τον έβλεπα να αμαρτάνει, θα τον προσπερνούσα χωρίς να τον ελέγξω».
————————-
Ένας αδελφός ρώτησε τον Αββά Ποιμένα: «Τί είναι καλύτερο, να μιλήσει κανείς ή να σιωπήσει»; Και του λέγει ο Γέρων: «Όποιος μιλά για χάρη του Θεού, καλά κάνει. Και όποιος σιωπά για χάρη του Θεού, πάλι καλά κάνει».
————————-
Είπε ο Αββάς Ποιμένας: » Αν κάποιος μέμφεται τον εαυτό του, πάντού και πάντοτε δείχνει καρτερία». Και κάπου αλλού είπε: «Πολλοί πατέρες έδειξαν ανδρεία στην άσκηση, αλλά στην λεπτότητα των λογισμών, στην διάκριση, στην ταπείνωση και στην αγάπη ελάχιστοι εντρύφησαν και προόδευσαν με τη Χάρη του Θεού».
————————-
Με τα διδακτικά λόγια, του Αββά Ποιμένα να ευχηθώ η νέα αυτή χρονιά να γίνει μια νέα αρχή ζωής. Μια αρχή προσπάθειας ώστε να τοποθετούμαστε πλέον μέσα στα προβλήματα, τους πειρασμούς και τις δοκιμασίες της καθημερινότητας με πνευματική αρχοντιά, με απλότητα και εμπιστοσύνη στην Πρόνοια του Θεού. Μην αφήσουμε πλέον ούτε μία ημέρα χωρίς να εξετάσουμε τα βαθιά μας, παρακαλώντας αδιάλειπτα τον Δωρεοδότη Κύριο να μας δώσει τον φωτισμό και την σύνεση να πράττουμε πάντα το καλό και θεάρεστο ειδικά τότε που λακτίζεται η ζωή μας με κακίες, μίσοι και εμπάθειες.
————————-
Σε όλους αυτούς που αγωνιούν για το ότι δεν κατάφεραν τίποτα ν’αγαπήσουν, που δεν μπόρεσαν ν’αναπαυτούν σε κάποια αγκαλιά, σε όλους τους ηγαπημένους που δεν αγαπήθηκαν αν και δώσανε αίμα και πνεύμα, που βρίσκονται πάνω στον σταυρό του πόνου, της αγάπης, του έρωτα, της υπομονής, της ταπείνωσης, να τους παροτρύνω να μην αποκάμουν. Στο σταυρό δεν αποκάμεις. Έφτασες έως εδώ. Απ’εδώ και πέρα μόνο η ελπίδα υπάρχει για την Ανάσταση. Στο σταυρό μένεις πλέον ακίνητος. Έκανες αυτό που ήτανε να κάνεις. Εάν το τολμήσεις και αφεθείς πάνω στον σταυρό σου, όποια μορφή κι αν έχει αυτός πλέον ο Θεός κινείται προς σε. Γλείφει η Χάρις τις πληγές σου και τις κάνει πηγές ευωδίας. Τότε ο χρόνος βιώνεται διαφορετικά. Καταργούνται τα ανθρώπινα όρια και γεννιούνται άλλες καταστάσεις. Συγκάτοικοι του ίδιου Σώματος. Έτσι βλέπουμε ο ένας τον άλλον. Έτσι βιώνεται ο χρόνος, η ζωή μας. Όλα γίνονται μια Συγχώρεση που θεραπεύει και λυτρώνει.
————————-
Μην φοβηθείς να ανοίξεις τα χέρια σου για να αγκαλιάσεις τον σταυρό σου, για να αγκαλιάσεις τον πόνο σου, τον πλησίον σου, την ζωή σου.
————————-
Εάν δεν έχεις δακρύσει δεν μπορείς να μιλάς για την αγάπη.
Εάν δεν έχεις αγάπη δεν μπορείς να μιλάς για την ζωή.
————————-
Αυτή την ευχή έχω: να γίνουμε όλοι μας συνένοχοι μιας ζωής που απ’ όπου κι αν την πληγώσεις θα καρποφορήσει Θείο Έρωτα.
————————-
Έτη πολλά, ευλογημένα με πνευματικούς καρπούς.
Υ.Γ. Είσαι αίωνιος, είσαι αιώνια…μην το ξεχνάς.