Σήμερα
συνάντησα δύο ήρωες. Όχι δεν ήμουν σε καμία πλατεία μεγάλου στρατηλάτη,
ούτε σε κάποιο άγαλμα απ' εκείνα που οι εξουσίες στήνουν ανάλογα με τις
πολιτικές και ιδεολογικές εμμονές τους. Μια μάνα ήταν με το ανάπηρο
παιδί της, που προσπαθούσαν να επιβαστούν στο αμάξι τους. Σαφέστατα
είχαν παρκάρει καθόλα νόμιμα, οχι σαν εμάς του και καλά "σώους" που
κλέβουμε τις ελάχιστες προσβάσεις τους προς την ζωή, για να
εξυπηρετήσουμε την καταναλωτική μας μανία και να πιούμε το ραστωνικό καφεδάκι μας.
Αγώνας,
υπομονή, πολύ αγάπη κρυμμένη μεσα στην μάνα. Θέληση, δίψα για την ζωή
στα στήθη και τα μάτια του μικρού. Κινήθηκα να τους βοηθήσω. Αλλα δεν
πρόλαβα, η ηρωίδα μάνα τα ειχε καταφέρει μια χαρά.
-Να βοηθήσω;
-Αααα σας ευχαριστώ. Ολά καλα. Είμαστε μια χαρά.
Αυτό κι αν ήταν χαστούκι στα κακομαθημένα μου "γιατι" και την ατέρμονη μουρμούρα της αβολεψιάς.
Το γέλιο ήταν στα πρόσωπα και των δύο. Χαρούμενοι και σταυρωμένοι
συγχρόνως. Αλλα όχι μίζεροι. Βεβαίως κάποιες φορές κι αυτοί σαν άνθρωποι
θα έχουν πέσει. Αλίμονο. Αλλα αυτό είνα απόλυτα σεβαστό και ιερό
συνάμα. Δεν τους κάνει λιγότερο ήρωες και μαχητές. Ούτε αλλοιώνει την
ομορφιά της ψυχής τους στην χαρά της δοξολογίας. Ποιος δεν έχει στιγμές
πτώσης, κούρασης και λύπης; Άλλωστε ο ήρωας, δεν ειναι υπεράνθρωπος αλλα
Άνθρωπος!!!
Το σημαντικό όμως είναι, ότι επέλεξαν, γιατί αυτό συνήθως το επιλέγεις,
να χαμογελούν !! Να χαίρονται δίχως όλα να ειναι τέλεια. Και εγώ τώρα
πλέον χρόνια στα προβλήματα και στα δικά μου πάθη, εκτιμώ αφάνταστα
εκείνους που ενώ πονάνε μπορούν και γελάνε. Αυτό κι είναι Ανάσταση.
