Πολλές φορές αγανακτούμε με τον εαυτό μας και γενικότερα με την πορεία μας στην πνευματική ζωή.
Το σημαντικό ερώτημα που ταλανίζει τον εσωτερικό μας κόσμο είναι «Γιατί
είμαι πνευματικά στάσιμος; Τι φταίει;» από κει και πέρα αρχίζει η πτώση,
η απογοήτευση και μερικές φορές η εγκατάλειψη και ο εσωτερικός
ακρωτηριασμός.
Στην πνευματική ζωή δεν υπάρχουν συνταγές που κάποιος θα μας πει ότι
είναι ωραίες και κερδίζουν το βραβείο. Η πνευματική ζωή είναι μια
διαρκής σχέση με τον Θεό αυστηρά προσωπική. Ένα ταξίδι που δεν σταματάει
, ένα φως που δεν σβήνει τουλάχιστον από την πλευρά του Θεού.
Χρειάζεται αγώνας σε όλα τα μέτωπα, να γίνει ο Χριστός η ζωή μας και όχι
απλά ένα μέρος αυτής. Να ζητάμε στην προσευχή μας τον ίδιο τον Χριστό
και όχι κάτι από Εκείνον για να καλύψουμε κάποιες υλικές ανάγκες κάποιας
περιόδου της ζωής μας. Να ανοιχτούμε στο θέλημα Του , και όχι να
απαιτούμε το δικό μας θέλημα και μάλιστα να θέλουμε και τον Θεό συνένοχο
σε αυτό.
Η πνευματική αλλοίωση είναι υπόθεση του Θεού και όχι δική μας, μέσα
φυσικά από τη δική μας συνέργεια και όχι μέσα από κάποιο ατομικό
κατόρθωμα. Ο αγώνας δεν θα σταματήσει, ακόμα και μέχρι την τελευταία μας
πνοή θα παλεύουμε για μετάνοια και αγάπη.
Δεν χρειάζεται απογοήτευση ιδιαίτερα όταν πέφτουμε συχνά στο ίδιο
αμάρτημα, αλλά θάρρος και ελπίδα που θα αντλήσουμε από την αγκαλιά του
Θεού. Εκεί είναι το λιμάνι του ανεφοδιασμού για να αντιμετωπίσουμε τις
μεγάλες μάχες.
Πρέπει να δώσουμε αίμα για να λάβουμε πνεύμα. Χρειάζονται αγώνες, δάκρυα
και διαρκής μετάνοια για να έρθει η πνευματική αλλοίωση μέσα στο
πλαίσιο της υπομονής, χωρίς όμως χρονικά περιθώρια. Στη μάχη για την
αγάπη του Θεού δεν βάζουμε όρους και χρόνους, βάζουμε την επιθυμία μας,
την αποφασιστικότητά μας και την καρδιά μας και τρέχουμε στην αγκαλιά
Του. Τα υπόλοιπα τα γνωρίζει Εκείνος.
Το παρακάτω απόσπασμα είναι από το βιβλίο «Η ΑΓΑΠΗ-Προσεγγίσεις στο
μυστήριο του Θεού» του Επισκόπου Αχελώου κ.κ.Ευθυμίου Στυλιανού και
απαντάει σε όσους παραπονιούνται γιατί δεν βλέπουν κανένα άμεσο
αποτέλεσμα από τη βίωση του χριστιανικού τρόπου ζωής.
Αδερφοί μου, το σίδερο δεν κοκκινίζει από τη μία στιγμή στην άλλη.
Πρέπει να μείνει αρκετά μέσα στο πυρωμένο καμίνι, μέσα στην πηγή της
φλόγας, κοντά στην καρδιά της φωτιάς….
Η μεταπτωτική, σκοτεινή, σκληρή και άκαμπτη φύση μας δεν θα αλλοιωθεί,
παρά αφού παραμείνει πολύ καιρό κοντά στην καρδιά του Θεού, κοντά στην
πηγή του θεϊκού πυρός. Εμείς βέβαια δεν είμαστε ικανοί να επικοινωνούμε
πρόσωπο με πρόσωπο με τον Θεό, όπως ο θεόπτης Μωϋσης. Μπορούμε όμως να
επιλέξουμε οριστικά την αγάπη του Θεού και να βιώνουμε αποφασιστικά τον
τρόπο ζωής του Θεού, με το πρόσωπο μας στραμμένο πάντοτε προς το φωτεινό
πρόσωπο του Θεού. Και η αλλοίωση θα έλθει. Όχι βέβαια αμέσως, αλλά
ύστερα από πολύ καιρό. Οι άνθρωποι δεν γίνονται Άγιοι από τη μία στιγμή
στην άλλη. Οι Άγιοι είναι ώριμοι καρποί του Αγίου Πνεύματος. Είναι
καρποί υπομονής, αγώνων και αγιασμού μιας ολόκληρης ζωής. Οι Άγιοι
έμειναν κοντά στην καρδιά της θεϊκής φωτιάς , όχι μόνο σαράντα μέρες και
σαράντα νύχτες . Αλλά σαράντα και πενήντα και εξήντα χρόνια. Και τελικά
ας μη λησμονούμε: Η αλλοίωση μας δεν θα είναι δικό μας επίτευγμα. Θα
είναι «αλλοίωσις της δεξιάς του Υψίστου». Καλό αγώνα
