Το 77,3 % των νέων ανθρώπων
(ηλικία 17-24 ετών) στην Ελλάδα πιστεύουν στον Θεό, ενώ περίπου 1 στους 2
εκκλησιάζεται τουλάχιστον μία φορά τον μήνα αναφέρει πρόσφατη μεγάλη έρευνα της
κοινής γνώμης (εταιρεία διαΝΕΟσις), η οποία δημοσιεύθηκε σε κυριακάτικη εφημερίδα!
Παρά την εκτεταμένη αθεϊστική
και αντιεκκλησιαστική προπαγάνδα σε πολλαπλά επίπεδα, παρά την διαρκή
αποχριστιανοποίηση της Ευρώπης, πέρα από το γεγονός ότι η Εκκλησία στην πατρίδα
μας δεν προσπαθεί με όλες της τις δυνάμεις να δώσει επαρκή μαρτυρία περί της
πίστεως (κι αυτό φαίνεται από την ουσιαστική απουσία προβολής εκκλησιαστικών
θέσεων στα τρέχοντα ζητήματα, αλλά και στις ευρύτερες δοκιμασίες της κοινωνίας),
μία πολύ μεγάλη μερίδα νέων δεν διστάζει να δηλώσει ότι πιστεύει στον Θεό και δεν
αντιμετωπίζει ως γραφικότητα τον εκκλησιασμό. Οι νέοι κρατούνε την παράδοση
στην καρδιά τους, ενώ δεν φαίνεται να είναι τόσο «χαλασμένοι» όσο νομίζουμε. Η
πίστη τους δίνει νόημα. Αρκετοί από αυτούς νηστεύουν, προσεύχονται, και όχι
μόνο στα δύσκολα, κρατάνε ζωντανή την ελπίδα στον Θεό και παρότι έχουν
αναζητήσεις και αμφιβολίες, όντας κάποτε και ακαθοδήγητοι και χωρίς
συμπαράσταση και όχι μόνο εξαιτίας δικής τους επιλογής, συνεχίζουν πιστεύοντας.
Δεν είναι μόνο ένας προϊών
συντηρητισμός της κοινωνίας που τους επηρεάζει. Είναι και το γεγονός ότι ενώ οι
νέοι χρησιμοποιούν όλα τα τεχνολογικά επιτεύγματα του πολιτισμού μας,
αποδέχονται κάποιες από τις αξίες που αυτός διαμορφώνει (για παράδειγμα δεν
ενοχλούνται σε ποσοστό 51% με πιθανούς γάμους ομοφύλων ζευγαριών), εντούτοις
μέσα τους δεν αισθάνονται ότι έχουν απορρίψει τον υπαρξιακό προσανατολισμό της
ζωής. Σε αντίθεση με την Ευρώπη, όπου οι άνθρωποι ζούνε ευχαριστημένοι με την
ασφάλεια που το χρήμα και η τεχνολογία τους παρέχει, αλλά και με έναν ρυθμό
ζωής στον οποίο δεν χωρά ο Θεός, στην πατρίδα μας ένα από τα κλειδιά της ζωής
είναι οι γιορτές, διά των οποίων οι άνθρωποι ερχόμαστε κοντά στην Εκκλησία και
την πίστη.
Το παγκοσμιοποιημένο σύστημα
επιχειρεί να μας πείσει ότι «εδώ είναι ο παράδεισος και η κόλαση», ότι δεν
υπάρχει αιωνιότητα και, επομένως, δεν υπάρχει ο Θεός ή δεν Τον χρειαζόμαστε.
Μέσα μας όμως κρατάμε την ελπίδα και την βεβαιότητα ότι έχουμε αθάνατη ψυχή.
Έχουμε ιστορία, παράδοση και πολιτισμό που έχουν αξία. Ότι ακόμη κι αν η
Εκκλησία δεν μπορεί να ακολουθήσει τον σύγχρονο τρόπο και να μιλήσει με
σύγχρονο λόγο, παραμένει η καταφυγή μας. Ότι όσο εγωκεντρικοί κι αν τείνουμε να
γίνουμε, το ίχνος της αγάπης παραμένει εντός μας. Ότι τελικά έχουμε σκοπό
ύπαρξης που δεν σταματά στο «νυν», αλλά θέλει το «αεί».
Η έρευνα αυτή, όπως και άλλες
αντίστοιχες, δεν γνωρίζουμε πόσο θα αξιοποιηθούν από την θεσμική Εκκλησία.
Είναι ένα εργαλείο ελπίδας, αλλά θα έπρεπε να λειτουργήσει και ως μία αφορμή
αφύπνισης. Η Εκκλησία μπορεί να ξαναδώσει το αίσθημα του ανήκειν διά του
κοινοτικού τρόπου ζωής. Εκεί όπου το «Δι’
ευχών» της λειτουργίας δεν είναι το τέλος, αλλά η ευκαιρία για συνέχεια
συνάντησης. Εκεί όπου ο νέος μπορεί να βρει ευκαιρίες διαφορετικής
ενεργοποίησης, αγάπης, δημιουργικότητας, εξόδου από την συνήθεια της
καθημερινότητας. Μία παρέα και ανθρώπους που θα τον ακούνε και θα προσπαθούνε
να τον καταλάβουν. Σίγουρα να τον αγαπήσουν. Αυτός ο τρόπος δεν έρχεται πάντως
μέσα από την παθητικότητα και την αυτάρκεια. Είναι καιρός!
