Μπορεί
ο Θεός να μην σταματάει πάντα την καταιγίδα της δοκιμασίας που σαπίζει
τις αντοχές μας. Μπορεί να σωπαίνει όταν εμείς θα επιθυμούσαμε να τον
ακούσουμε πιο δυνατά απο ποτέ. Ένα όμως είναι το βέβαιο, ότι ούτε μια
στιγμή δεν έφυγε από κοντά μας. Είναι εκεί στο μέσο της καταγίδας,
μούσκεμα όπως εμείς, με την ίδια βραχνάδα στο λαιμό, με τα ίδια
μελανιασμένα χέρια απο το κρύο, όπως τότε που τα άπλωσε πάνω στο σταυρό
και φυσούμε απίστευτη μοναξιά....
