ΜΙΛΑ ΜΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΑ

ΜΙΛΑ ΜΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΑ
Μια απ’ τις πιο υπέροχες
κι απελευθερωτικές φράσεις
που μπορεί να ακούσει κανείς
απ’ τα χείλη ενός ιερέα
είναι αυτή:

Μπορείς να μου πεις ελεύθερα τα πάντα.
Ό, τι θες.

Μίλα μου ελεύθερα.

Άνοιξε την καρδιά σου,
και άσε να βγει
από μέσα σου ό, τι έχεις.
Το φως και το σκοτάδι σου.
Η ομορφιά και η πληγή σου.
Ο πόθος σου για το Θεό,
μα και το πάθος σου για τον πηλό.
Η αγιοσύνη σου,
μα και η αμαρτία σου.
Μίλα ελεύθερα.
Δεν είμαι εδώ για να σε κρίνω.
Δεν είμαι άλλωστε καλύτερος από σένα.
Το ξέρεις κι εσύ αυτό.
Ή το διαισθάνεσαι.
Και δεν σε ενοχλεί.
Διότι ξέρεις ότι ανάμεσά μας είναι ο Χριστός.
Ο μόνος Άγιος και Καθαρός.
Δεν μιλάς απλά σε μένα,
μα σ’ Αυτόν.
Κι εγώ στέκομαι ανάμεσά σας,
σαν ένας μάρτυρας.
Κι ακούω αυτά που λες στο Χριστό.
Δεν παίρνω θέση,
δεν σου πετάω πέτρες.
Κρατώ μονάχα ένα μαντήλι
στο λαιμό μου κρεμασμένο,
για να σκουπίζω αναφιλητά και δάκρυα
που τρέχουν απ’ τα μάτια σου,
μα κυρίως απ’ την καρδιά σου.
Πετραχήλι το λένε.
Και δεν έχει καμία σχέση με την ¨πέτρα¨.
Σημαίνει ¨επί τον τράχηλο¨,
δηλαδή,
τυλιγμένο στο λαιμό.

Είμαι εδώ να βάλω λάδι στην πληγή σου,
κι όχι ξύδι, ή αλάτι,
ή να σε κάνω να πονέσεις περισσότερο.
Μπορείς να στέκεσαι μπροστά μου
έχοντας την ψυχή ξεσκέπαστη.
Χωρίς αμυντικούς μηχανισμούς
ή αντιπαλότητα.
Άφοβα κι απλά.
Εισπράττοντας πλήρη αποδοχή,
σεβασμό,
κι αγάπη απ’ την πλευρά μου.
Γυμνή η ψυχή σου,
και ταυτόχρονα ντυμένη
τη δικαίωση που δίνει ο Χριστός.
Μου δείχνεις τα χέρια σου
τα βουτηγμένα στις όποιες αμαρτίες,
κι αντί να σου τα κόψω εγώ ¨ από τη ρίζα¨,
σου φοράω δαχτυλίδι ένωσης με το Θεό,
στολίδι ομορφιάς
κι απόδειξη συμφιλίωσης
και συνδιαλλαγής μαζί Του.
Απαριθμείς τις διάφορες
στιγμές σου
και τα λάθη σου,
κι αμέσως ακούγονται
οι καταράκτες της αφέσεως
να μας ξεπλένουν και τους δύο.
Και ενώ τα χείλη σου διηγούνται
πράματα ανήκουστα,
φρικτά και αποτρόπαια,
τα αυτιά μου δεν προσέχουν τόσο εσένα,
μα ακούνε το Χριστό
που ψιθυρίζει σταθερά
στ’ αυτιά μου
μια λέξη μοναχά:
Συγχωρείται κι αυτό,
κι αυτό,
κι αυτό…
Ναι, κι αυτό!…
Ετούτη την ψυχή, πολύ την αγαπώ.
Κι ενώ εσύ μου περιγράφεις
τραγικά αδιέξοδα
και το πυκνό σου το σκοτάδι,
νιώθεις του Θεού
το απρόσμενο χάδι
να βάζει φως
στης καρδιάς σου
τα έγκατα.

Νέα αρχή,
νέο ξεκίνημα,
καινούργια όλα.

Έκανες πολλά.
Μα τώρα είσαι εδώ.
Αυτό που υπάρχει είναι μόνο αυτό:
Το τώρα.
Και το εδώ.
Μπροστά στο Χριστό.
Τα παλιά πέρασαν.
Άνοιξες το παράθυρο,
μπήκε Φως.
Φρέσκος αέρας.
Άγιο Πνεύμα.
Έκλαψες.
Τα μάτια σου έσταξαν δάκρυα πικρά,
και το κλάμα σου αχνιστό έγραψε
τη λέξη ¨συγγνώμη¨
στης θείας αγάπης το πέλαγος.
Κι όλα τα πήρε ο Χριστός
και τα έσβησε
στου έρωτά Του
τη φλόγα.

Αυτό θα πει άλλωστε Χριστός:
Θεός αγάπης.
Κι έρωτας ¨μανικός¨.
Για σένα.
Για μένα.
Και για όλους που το θέλουν.

π. Κονάνος