Γράφει ο π. Ηλίας Μάκος
Δεν είναι κάτι συνηθισμένο στην Ελλάδα να εορτάζονται οι Τρεις Ιεράρχες, που είναι προστάτες της Παιδείας και των Γραμμάτων και αναγνωρίζονται διεθνώς, με κλειστά σχολεία και χωρίς εκκλησιασμό την ημέρα της μνήμης τους.
Η εορτή των Τριών Ιεραρχών αποτελεί ημέρα αργίας για τις σχολικές
μονάδες της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης (σύμφωνα με την παρ. 3 του άρθρου
32 του Νόμου για το Παν. Δυτικής Αττικής). Εξάλλου καταργήθηκε η
παράγραφος 2 του άρθρου 3 του π.δ. 79/2017, η οποία όριζε ότι στις
σχολικές μονάδες της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης, κατά την ημέρα αυτή,
πραγματοποιούνται εορταστικές εκδηλώσεις.
Επίσης η κείμενη νομοθεσία ορίζει ρητά ότι η ίδια ημέρα αποτελεί
ημέρα αργίας για τις σχολικές μονάδες της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης.
Στις σχολικές μονάδες Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης
πραγματοποιούνται εκδηλώσεις για τον εορτασμό της μνήμης των Τριών
Ιεραρχών κατά την παραμονή της εορτής. Για την υλοποίηση των εκδηλώσεων
διατίθεται ένα διδακτικό δίωρο. Το περιεχόμενο του εορτασμού και των
εκδηλώσεων καθορίζεται με απόφαση του Συλλόγου Διδασκόντων. Ανεξάρτητα
αν είναι κανείς Ορθόδοξος ή όχι, αν πιστεύει ή αν δεν πιστεύει, αυτά
έχουν να κάνουν με τις πεποιθήσεις του καθενός και σε κάθε περίπτωση
είναι απολύτως σεβαστές οι επιλογές, η υποβάθμιση της εορτής των Τριών
Ιεραρχών και η αλλοίωση του νοήματός της έρχεται σε αντίθεση,
ενδεχομένως και σε μετωπική σύγκρουση, με την Ελληνορθόδοξη Παράδοση
αιώνων, που είτε το θέλουμε είτε δεν το θέλουμε, αποτελεί την πεμπτουσία
της εθνικής μας ταυτότητας, αλλά και των βιωμάτων μας (ιστορικών,
κοινωνικών, πολιτισμικών, πνευματικών).
Και είναι ένα στοιχείο πολύ ανησυχητικό η προσπάθεια, που είναι
συστηματική και όχι μόνο σημερινή, να διαλυθεί ο αρμονικός σύνδεσμος του
Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας. Αξίζει να σημειωθεί, για να διαφανεί
ολοκάθαρα η σπουδαιότητα του ζητήματος, ότι τα χρόνια της Τουρκοκρατίας η
εορτή των Τριών Ιεραρχών δεν ήταν απλά σχολική εορτή, αλλά η μόνη
εθνική εορτή. Πόσες γενιές και γενιές Ελλήνων δεν γαλουχήθηκαν
διδασκόμενες, παράλληλα με τους λόγους των αρχαίων και λατίνων
φιλοσόφων, και με τους λόγους του Βασιλείου, του Γρηγορίου και του
Χρυσοστόμου. Πόσες γενιές και γενιές Ελλήνων δεν ανακάλυψαν ότι μια από
τις στέρεες εσωτερικές βάσεις τους ήταν ο περίφημος λόγος του Μεγάλου
Βασιλείου «Προς τους νέους». Αυτά άλλωστε τα διαχρονικά δεδομένα, που
δεν μπορούν να παραγνωριστούν και σήμερα, οδήγησαν, πριν 178 χρόνια, το
Ακαδημαϊκό Συμβούλιο του Εθνικού Πανεπιστημίου Αθηνών, στην επίσημη
καθιέρωση της εορτής των Τριών Ιεραρχών ως εορτής της Παιδείας και των
Γραμμάτων.
Είναι καιρός να αντιληφθούμε ότι η απουσία ιδανικών, συγκεκριμένα
αυτών των ιδανικών, που έζησαν και προέβαλλαν οι Τρεις Ιεράρχες,
προκαλεί το άδειασμα της ψυχής, η οποία χάνει την αναγωγή της σε κάτι
υψηλό, και ναρκώνεται και νεκρώνεται, χωρίς τα κοσμικά παραισθησιογόνα
να έχουν τη δυνατότητα να την ξυπνήσουν και να τη ζωντανέψουν. Ακριβώς
γι’ αυτό, είναι πιο επίκαιροι παρά ποτέ, με τους λόγους τους, αλλά και
με τις πράξεις τους οι Τρεις Ιεράρχες. Και με τα δύο χτύπησαν και
εξακολουθούν να χτυπούν ό,τι σάπιο και ψεύτικο, ό,τι άδικο και
αυθαίρετο. Εκ των πραγμάτων χρειαζόμαστε στους καιρούς μας μια θωράκιση
με τις ελληνοχριστιανικές αξίες τους, που διασφαλίζουν την σταθερή
πίστη, που κάνουν την ελπίδα αδιάψευστη και που διασώζουν τον πολύτιμο
και ατίμητο θησαυρό της Παράδοσής μας, η οποία από τα βάθη των χρόνων
στέλνει το μήνυμα ότι ο Χριστός δεν μας αλλοτριώνει, μας λυτρώνει. Το
μήνυμα ότι δεν έχει θέσει η φυγή και το κενό. Δεν υπάρχει στέρηση, για
να ζητούνται υποκατάστατα. Υπάρχει πλημμύρα χαράς, ζωής, δημιουργίας.
Υπάρχει αγώνας. Γι’ αυτό υπάρχει και νίκη.
